Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի արտաքին հարաբերությունների պատասխանատու Հիքմեթ Հաջիևը հայտարարել է, թե Բաքուն չի կարող անվերջ մասնակցել բանակցության իմիտացիային: Բաքուն սպառնում է դո՞ւրս գալ բանակցությունից:
Այն, որ Ադրբեջանն ունի դժգոհություն՝ պարզ էր վաղուց: Միևնույն ժամանակ, Տավուշում ստացած հարվածը՝ ի պատասխան սադրանքի, Բաքվին առերեսեց մի շարք ներքին խնդիրների հետ, որոնք դարձան փաստորեն դիվանագիտական կորպուսի դեմ նախագահական դեմարշի առիթ: Դրան հաջորդեց արտգործնախարարի փոփոխություն, ընդ որում՝ բավականին տարօրինակ պայմաններում: Նշանակվեց ոչ պակաս տարօրինակ նոր նախարար՝ Ջեյհուն Բայրամով, որը ոչ մի կապ չունի դիվանագիտության հետ, տնտեսագետ է և իրավաբան ու գլխավորել է կրթության նախարարությունը:
Ահա այդ ֆոնին էլ նախագահական աշխատակազմի արտաքին հարաբերությունների պատասխանատու Հիքմեթ Հաջիևը հայտարարում է, թե Բաքուն չի կարող մասնակցել իմիտացիայի: Դա այլ բան չէ, քան որոշակի արգելակ սեփական արտաքին գործերի նախարարի՝ նոր նախարարի առաջ: Այսինքն՝ ըստ էության ստացվում է, որ Բաքուն նշանակում է նոր նախարար, բայց առաջին էական հայտարարությունն անում է ոչ թե այդ նախարարը, այլ նախագահական աշխատակազմի չինովնիկը, որն իհարկե որոշակի ազդեցիկ շրջանակի ներկայացուցիչ է: Բայց դա վկայում է, որ արտաքին գործերի նախարար Մամեդյարովի փոփոխությամբ Ադրբեջանում ոչ միայն չի հանգուցալուծվել դիվանագիտական կորպուսի շուրջ հյուսված ներիշխանական դիմակայության ինտրիգը, այլև այն ըստ էության մտել է նոր փուլ:
Եթե Ադրբեջանը Տավուշում ստացած հարվածից հետո գնում է դիվանագիտության կոշտացման, ապա միանգամայն տրամաբանական կլիներ, եթե դա արվեր նոր նշանակված նախարարի շուրթերով: Բայց դա անում է Ալիևի աշխատակազմի չինովնիկը, ինչը նշանակում է փայտ նոր նախարարի անիվների արանքը, որոնք դեռ չէին էլ սկսել պտտվել: Այլ կերպ ասած՝ Ադրբեջանի արտաքին գործերի նոր նախարարին նշանակողը Ալիևը չէ, ինչի մասին մենք խոսել էինք դեռևս այդ նշանակումից հետո արած մեր հրապարակումներում:
Հաջիևը իր հայտարարությամբ ըստ էության հերթական անգամ կամա թե ակամա վերահաստատում է Ադրբեջանում առնվազն երկփեղկվածության մասին: Ընդ որում, երկփեղկվածություն ոչ թե իշխանության երկու տարբեր մոտեցումների միջև՝ կոշտ, թե փափուկ դիվանագիտական գիծ արցախյան հարցում, այլ երկփեղկվածություն հենց իշխանության միջև: Ակնառու է, որ այդպիսի վիճակում Բաքուն իսկապես չի կարող մասնակցել բանակցության, բայց ոչ թե, այսպես ասած, դժգոհ լինելու պատճառով, այլ փաստացի երկիշխանության, որովհետև առկա է պարզ հարց՝ ի վերջո ո՞վ է բանակցում, ո՞վ է ներկայացնում Բաքուն:
Այս պայմաններում առավել հրատապ է դառնում սահմանային վերահսկողության միջազգային մոնիտորինգի հանգամանքը, որովհետև Բաքվում առկա երկիշխանությունը էապես բարձրացնում է անիվների մեջ փայտ խրելու տրամաբանությամբ սադրանքների հավանականությունը, որոնք չեն վերաճի մեծ պատերազմի, սակայն կվերածվեն քայքայիչ «կաթիլների»: