Հուլիսի 18-ին ելույթ ունենալով Հայաստանի պաշտպանության նախարարության և բանակի բարձրագույն հրամկազմի հետ հանդիպմանը, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը անդրադարձավ նաև Հայաստանում նախկին համակարգի գործունեության տարիներին յուրացված հանրային և պետական միջոցների վերադարձի թեմային, կոռուպցիայի դեմ պայքարի տրամաբանության համատեքստում: Փաշինյանը վերահաստատել էր այդ միջոցների վերադարձի հանձնառությունն ու դրանք բանակի մարտունակությանն ուղղելու հանգամանքը: Խոսքը կարևորի մասին է, որն ունի մի շարք նուրբ շերտեր: Տավուշյան իրադարձությունները հերթական անգամ դրսևորեցին անհրաժեշտ պահերին, արտաքին վտանգի պայմաններում հանրային միասնության ու համերաշխության կենսական կարևորությունը, չնայած, իհարկե, այդ օրերի ընթացքում նաև բարոյական և պարզապես մարդկային բոլոր հնարավոր ու անհնար նորմերի անտեսումով որոշակի շրջանակների գործունեությանը՝ թվում է թե իշխանության, սակայն իրականում պետության ու հասարակության դեմ: Ավելին, այդ գործունեությունը ևս մեկ անգամ հաստատում էր հենց համերաշխության ու միասնականության արժեքի հույժ կարևորությունը թե՛ առարկայական, պրագմատիկ քայլերի, թե՛ ուղղակի բարոյահոգեբանական մթնոլորտի տեսանկյունից: Ընդ որում, բարոյական և մարդկային արժեքների ոտնահարմամբ այդ գործողությունները մեծ մասամբ, անկասկած, սնուցվում էին նաև հենց այն շրջանակներից, որոնց, մեղմ ասած, ուղղված են նախկին կոռուպցիոն համակարգի գործունեության հետ կապված հարցերը:
Այլ կերպ ասած, Հայաստանի համար բարդ մարտահրավերի, բարդ իրավիճակի պայմաններում նրանք հերթական անգամ ի ցույց էին դնում իրենց իսկ խնդիրը լուծելու անհրաժեշտությունը: Միևնույն ժամանակ, այդ իմաստով, կոռուպցիոն փողերի վերադարձն ու բանակին ծառայեցնելու հանգամանքը կարելի է դիտարկել նաև որպես հանգուցալուծման յուրօրինակ փոխզիջումային բանաձև, հանրության և խնդրահարույց ճանապարհով և լեգիտիմության խնդիր ունեցող կապիտալի ու հանրության հարաբերության պարզաբանման բանաձև՝ վերադարձրեք փողը բանակ, ինչը թույլ կտա հանրության հետ քննարկել այսպես ասած՝ խնդրահարույց կապիտալի և դրա կրողների «համաներման» հարցը, հաղթահարելով հանգուցային, խորքային խնդիրներից մեկը: Դա բխում է թե՛ պետության ու հանրության և թե՛ հենց այդ կապիտալի կրողների շահերից, եթե, իհարկե, առաջնորդվենք ողջախոհության կանխավարկածով ու եզրակացնենք, որ մարդկանց թերևս չպետք է հաճույք պատճառի այն, որ հանրության և հայության ահռելի մասը, մեղմ ասած, ոչ հաճելի հիշատակումներով է խոսում իրենց մասին: Բարոյական, արժեքային նորմերի ոտնահարմամբ այդ խոսակցություններն էլ ավելի գրգռելու փոխարեն՝ գուցե արժե խորհել հանրության հետ այդ փոխզիջման ճանապարհը դիտարկելու մասին:
