«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Ուկրաինայում բնակվող հայազգի գեղանկարիչ, Կիևի հայ համայնքի ներկայացուցիչ Բորիս Եղիազարյանը:
– Պարոն Եղիազարյան, դուք ակտիվ հետևում եք Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին և տեղյակ եք, որ պաշտոնական մակարդակով Հայաստանի և Ուկրաինայի հարաբերությունները սրվեցին Կիևի հերթական ադրբեջանամետ հայտարարության պատճառով՝ կապված Տավուշի իրադարձությունների հետ: Ի՞նչն է Ուկրաինայի այս կեցվածքի պատճառն, ըստ Ձեզ:
– Հայտնի է, որ Ուկրաինայի արտգործնախարարությունն այդ հարցում իրեն շատ ոչ պրոֆեսիոնալ է պահում, ԱԳՆ-ին քննադատում են նաև ուկրաինացիները, միջազգային հանրությունը: Չնայած ասում են՝ Ուկրաինայի արտգործնախարարը բավականին խելացի մարդ է, «պրոկոլները» բավականին շատ են: Եթե հիշում եք՝ Ցեղասպանության օրը մի հիմար հայտարարություն արեց նրա տեղակալը: Մենք այստեղ հայ համայնքով ու ուկրաինացիներն էլ միացան մեզ՝ մի լավ աղմուկ բարձրացրինք, գլխներին տվեցին: Ասացին՝ ամբողջ աշխարհը Ցեղասպանությունը դատապարտում է, իսկ դուք ասում եք՝ իբրև թե Ցեղասպանություն: Նրանք այդպիսի կիքսեր թույլ են տալիս ոչ միայն Հայաստանի հետ կապված, արտաքին քաղաքական այն ամբողջ աջակցությունը, որ ուներ Ուկրաինան՝ կորցրին Զելենսկու սխալ ու կոպիտ քաղաքականության պատճառով: Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա մենք այստեղ մի հետաքրքիր քաղաքական մեկնաբան ունենք՝ Իլյա Կուսա: Նա շատ ուշագրավ մեկնաբանություն արեց, մեջբերում եմ․ «Ուկրաինայի ԱԳՆ-ում գլուխ չեն հանել խնդրից ու հայտարարություն են արել՝ օգտվելով հին պարադիգմաներից: Դա արդեն սովորական է դառնում Կիևի համար, որը չունի արտաքին քաղաքականություն ու գործում է ռեֆլեքսներով: Դրա արդյունքում տեղի է ունենում Ուկրաինային՝ միջազգային հարթակներում ընկալելու մարգինալիզացիա, գործընկերային աջակցության կորուստ»: Ուկրաինան առանց այն էլ քաղաքական մեծ խնդիրներ ունի, կան մեծ դժգոհություններ, բանակը քառասուն հազարով կրճատում են, տնտեսությունը անկում է ապրում, և փոխանակ Ուկրաինան զբաղվի իր հարցերով, իր սահմաններով, մեկ էլ Հայաստանի մասին հայտարարություն է անում: Այս նույն քաղաքական մեկնաբանը նաև ասում է․ «Արտգործնախարարության հայտարարության մեջ կա այսպիսի մի բան՝ մենք կողմնակից ենք հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը՝ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության հիման վրա: Բայց հարցը հետևյալն է՝ Տավուշում տեղի ունեցածը ի՞նչ կապ ունի Ադրբեջանի սահմանների, տարածքային ամբողջականության հետ: Հարցը Ղարաբաղյան հակամարտությունը չէ, հարցը հետևյալն է՝ վտանգի տակ է ՀՀ պետական սահմանը: Նշեմ, որ շատ այլ փորձագետներ են նույն բանն ասում ու քննադատում: Իզուր տեղն է Ուկրաինայի արտաքին գործերի նախարարությունը նման հայտարարություն արել: ԱԳՆ-ն չի թաքցնում, որ իր տեղակալը թուրքամետ է, մի քիչ ուզեցին սիրաշահել Թուրքիային: Ու սա Զելենսկու քաղաքականության բթության արդյունքն է, ինչու եմ այդպես ասում, որովհետև Զելենսկին կոտրում է Ուկրաինայի ամբողջ միջազգային աջակցությունը և դա անում է միտումնավոր:
– Զելենսկուն հաճախ են համեմատում Փաշինյանի հետ։
– Այո, պետք է նշեմ, որ այն ժամանակ, երբ նա դարձավ նախագահ, ասում էին՝ Զելենսկին մեր ուկրաինական Փաշինյանն է: Ես ասացի՝ բացարձակ չի կարելի նույնիսկ հեռու ձևով համեմատել: Փաշինյանը տարիներ շարունակ ընդդիմության ներկայացուցիչ է եղել, քաղաքական գործիչ և նոր դարձել վարչապետ: Մենք կարող ենք շատ բաներում իրեն մեղադրել, շատ բաներում սպասումները չեն արդարացել, բայց համեմատել Զելենսկու հետ, որ մի տարում երկիրն ավերեց, տնտեսությունը ոչնչացրեց՝ տեղին չէ: Այստեղ մեծ հանրահավաքներ են լինում, որպեսզի նրա երկրակործան քաղաքականության դեմն առնեն: Անիմաստ է նրան համեմատել Փաշինյանի հետ: Ես կուզեի դիմել մեր ժողովրդին, շատ անհանգիստ եմ, սիրտս Հայաստանում է: Այսօր, երբ պատերազմական վիճակ է, Թուրքիան է լկտի հայտարարություններ անում, Ադրբեջանը նման պահվածք է դրսևորում, իսկ Ռուսաստանը նեյտրալ մոտեցում ցուցաբերում, ժողովուրդը պետք է համախմբվի: Ես լսեցի, թե ինչ-որ ռուսական ուղղաթիռներ են թռվռացել, բայց այդպես չէ, մեծ հզոր պետություն է, որի ռազմավարական դաշնակիցն է Հայաստանը՝ սուսուփուս այս իրավիճակը կուլ տալ, նշանակում է դավաճանել: Մենք 2,5-3 միլիոնանոց ժողովուրդ ենք, այս պատերազմական իրավիճակում կարող ենք պարտվել: Մեր զինվորները կռվում, հերոսանում են ու արյուն են թափում, ու այդ արյունը պետք է միաբանի ժողովրդին: Եթե նույնիսկ պատերազմական գործողությունների հարցերը օգտագործվում են ներքին քաղաքականության մեջ պետության ու իշխանության դեմ, դա դավաճանություն է: Հայաստանի ուժը զենքի ու հրթիռների քանակության մեջ չէ, միաբանության մեջ է:
– Դուք խոսեցիք Ուկրաինա պետության մասին, իսկ ի՞նչ կասեք ուկրաինացի ժողովրդի մասին, ինչպիսին է ուկրաինացիների վերաբերմունքը:
– Ես Ցեղասպանության հետ կապված գրառում էի կատարել, քննադատել էի այստեղի ԱԳՆ-ին: Ես 5000 ընկեր ունեմ, իմ գրառումները հազարներով տարածում են, մեծ աջակցություն ստացա ուկրաինացիների կողմից: Բայց այստեղ, ահա, հայտնվեցին ադրբեջանցիներ, որոնք ուկրաինացիների անուններով սարսափելի թույն էին թափում հայերի վրա: Ես սկսեցի ընկերներիս միջոցով հետաքրքրվել՝ սա ինչ բան է, պարզվեց Ադրբեջանն այստեղ ունի «բոտերի» հզոր սիստեմ՝ այստեղ ասում են «բոտ», դուք ասում եք ֆեյք: Կան, այո՛, հակահայկական տրամադրություններ ունեցողներ, բայց այստեղ սարսափելի բան տեղի ունեցավ: Ինչպես Ռուսաստանն է Եվրոպայում անում, այնպես էլ Ադրբեջանն է անում, որպեսզի տպավորություն ստեղծի, թե սա ուկրաինացի ժողովուրդն է: Նայում ես՝ ո՛չ նկար կա, ո՛չ կենսագրություն, բայց դա մշտապես աշխատող «բոտերի» սիստեմ է՝ հազարավոր այդպիսի օգտատերեր, որոնք հակահայկական տրամադրություններ են ստեղծում: Ցավակցում եմ մեր հերոսներին, նրանց արյունը պետք է միաբանի մեր ժողովրդին: Եթե պետք լինի՝ ես կռված տղա եմ, վեր կկենամ ու կգամ, ու այստեղ էլի այդպիսի տղերք կան, որ կգան: Աստված օրհնի մեր ժողովրդին:
