Կլինի՞ Ադրբեջանում իշխանափոխություն, թե՞ ոչ: Հայաստանից բավական բարդ է ստույգ դիտարկել այդ հարցի պատասխանը, սակայն անկասկած է, որ հարցն այլևս առկա է և շոշափելիորեն դրսևորված: Այդ համատեքստում Հայաստանում շատ քննարկվող հարցերից է նաև այն, թե ինչ տարբերություն՝ Իլհամ Ալի՞ևն է Ադրբեջանում, թե՞, օրինակ, կինը՝ Մեհրիբան Ալիևան: Թերևս քիչ է հավանականությունը, որ Ադրբեջանում լինի այլ տարբերակ, այսպես ասած՝ ընդդիմության իշխանության գալու ձևով: Ադրբեջանի հանրության համար տարբերություն գուցե և իրապես չկա, քանի որ նրանք երկուսն էլ Ադրբեջանում գերհարուստ երկու կլանների ներկայացուցիչներ են, որոնք խնամիացել են դեռևս խորհրդային տարիներից և համատեղ հարստություն դիզել Ադրբեջանի հանրության հաշվին: Սակայն քաղաքական իմաստով՝ իսկ Հայաստանին հետաքրքիր է թերևս հենց քաղաքական իմաստը, տարբերություն լինելու է, այլապես խորքային առումով կիմաստազրկվի նաև հնարավոր այդ իշխանափոխանցումը:
Բանն այն է, որ դա տեղի է ունենում, որովհետև սպառվել է Ադրբեջանի մինչ այժմ եղած քաղաքականությունը: Ու քանի որ դա սպառվել է, տեղի է ունենում այդ քաղաքականության կրողի հեռացում, կամ առնվազն էապես սրվել է հարցը: Տեղի է ունենում հեռացում, որովհետև հնարավոր չէ փրկել, նորոգել, կոսմետիկ կամ այլ վիրահատական միջամտության ենթարկել այդ քաղաքականությունը, այն պետք է փոխվի: Այստեղ իհարկե առաջանում է հարց՝ պետք է փոխվի դեպի ո՞ւր՝ ավելի սրացում և կոշտացո՞ւմ, թե՞ հակառակը:
Բանն այն է, որ Ադրբեջանի ներկայիս քաղաքականությունը սպառվել է հենց կոշտության, սրության հետևանքով փակուղում հայտնվելու պատճառով: Ըստ այդմ՝ պետք է եզրակացնել, որ փոփոխությունը պետք է լինի դեպի մեղմացում: Թե ինչ աստիճանի՝ դա այլ հարց է և իհարկե կախված է մի շարք ներքին գործոններից էլ, որ նախորդ քաղաքականության հետևանք են: Բայց եթե փոփոխությունը գնա ոչ թե մեղմացման, այլ հակառակ ուղղությամբ, դա կվկայի միայն ու միայն քաղաքական անմեղսունակության մասին, ինչը կբերի շատ ավելի բարդ և շատ ավելի արագ խնդիրների: Համենայնդեպս, Հայաստանի դիմադրողունակությունն այդ հարցում չի նվազելու, այլ աճելու է: Իսկ դա առանցքային հանգամանքն է, որ սպառում է, այսինքն՝ բերում է Ադրբեջանի քաղաքականության սպառման, մսխման:
Մինչդեռ Ադրբեջանում որևէ նոր իշխանության պահանջվելու է ժամանակ, զգալի ժամանակ ներսում ամրանալու համար, ըստ այդմ՝ այդ իշխանությունն օբյեկտիվորեն չի ունենալու կոշտ քաղաքականության ռեսուրս:
Հայաստանին մնում է, իհարկե, տարբերությունն ավելի ու ավելի զգալու համար ավելի ու ավելի զգալի դարձնել իր մարտունակության և պաշտպանունակության առավելությունը: