Եվ այսպես, կայացավ իշխանություն-ընդդիմություն երկխոսության երկրորդ հանդիպումն էլ, որի ընթացքում, ինչպես հետո հայտարարեցին կողմերը, ձևավորվել է երկխոսության օրակարգը:
Այդ հարցում կարելի է արձանագրել ընդդիմության փոքր հաղթանակ, այն իմաստով, որ իշխանությունը համաձայնել է քննարկել արտահերթ նախագահական և խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնելու հարցը, ինչը որպես օրակարգային հարց առաջ է քաշել Հայ ազգային կոնգրեսը:
Մինչ այդ, ինչպես հայտնի է, իշխանությունը հրաժարվում էր այդ հարցի քննարկումից, ասելով, որ ոչ միայն արտահերթ ընտրություն անցկացնելու հիմք և նախադրյալ չկա, այլ նաև այդ հարցը քննարկելու կարիք էլ չկա: Բայց այժմ արդեն քննարկվելու է արտահերթի հարցը: Մյուս կողմից, նաև հարց է առաջանում, թե իսկ ինչու պետք է իշխանությունը չքննարկեր, կամ խուսափեր քննարկել այդ հարցը: Իհարկե, հոգեբանական առումով դա կարող է և հարված թվալ իշխանությանը, իբր՝ ահա մերժում էին, բայց ի վերջո ստիպված եղան քննարկել: Բայց հազիվ թե այդ հարվածն իշխանության համար շատ ծանր լինի, այն էլ՝ ամառվա թեժ շոգին, երբ հոգեբանության հավես էլ չի մնում հասարակության մոտ:
Նկատելի է, որ երկխոսության գործընթաց կոչվածում իշխանությունն ընտրել է ետուառաջի տարբերակը: Նախ մերժում են երկխոսել, ապա՝ սկսում: Նախ մերժում են պատվիրակություններ կազմել, հետո կազմում են: Նախ մերժում են արտահերթ ընտրության հարց քննարկել, հետո քննարկում են: Նախ մերժում են բանակցություն տերմինի օգտագործումը, հետո սկսում են իրենք օգտագործել:
Ի՞նչ է այդ ամենը՝ իշխանության շատ խորամանկ մի մարտավարությո՞ւն, երբ ետուառաջով ինչ որ բան է ձգվում, թե՞ պարզապես իշխանության անհաշվենկատություն, երբ սեփական ուժերը գերագնահատվում են, իսկ հետո պարզ է դառնում, որ, ասենք, մերժելու ռեսուրս չկա և պետք է համաձայնվել: Այդ հարցերի պատասխանները, ինչպես և մյուս բոլոր հարցադրումներինը, կապված թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության մոտիվացիաների հետ, անկասկած տրվելու են կամ երևալու են գործընթացի հետագա զարգացումներում, հաջորդ հանդիպումներում և հայտարարություններում: Ամենակարևորն իհարկե գլխավոր հարցի պատասխանն է, որը սակայն գործընթացի առաջ շարժվելուն զուգահեռ առաջ չի գնում զուլալվելու, հստակվելու կամ թեկուզ ավելի որոշակիանալու տեսանկյունից:
Խոսքը երկխոսության ընթացքում արձանագրվող արդյունքների մասին է, որոնք պետք է փոխեն հասարակության, քաղաքացիների կյանքը: Օրակարգի ձևավորումը հույս է ներշչում, որ դրանից հետո երկխոսության գործընթացն ավելի կառարկայանա, թեև սկզբունքորեն, օրակարգը ձևավորվել է այն տրամաբանությամբ, որ իշխանությունն իրենն է ասելու, իսկ ընդդիմությունն էլ ասելու է իրենը: Գլխավոր հարցն այն է, թե ով է հաջողելու առաջ տանել իր ասելիքը:
Առայժմ կարծես թե գործընթացը գնում է ընդդիմության մարտավարական առավելությամբ: Համենայն դեպս, մի քանի առանցքային պահանջների իշխանությունը ստիպված է լինում ընդառաջել, որից գլխավորն իհարկե արտահերթ ընտրության քննարկումն օրակարգ ներառելն է: Սակայն փաստ է նաև, որ մի քանի պահանջների հարցում էլ իշխանությունը մերժում է, օրինակ՝ ուղիղ եթերի ապահովումը կամ Հանրայինի եթերում ընդդիմությանը հատուկ տեղեկատվական ժամի տրամադրումը:
Սակայն, այդ մարտավարական փոխադարձ հաջողությունները կամ անհաջողությունները մեծ հաշվով փոփոխական են և ըստ էության հարաբերական, քանի որ դրանց իրական արժեքը կհաստատվի և կդրսևորվի միայն ռազմավարական հաջողության փաստագրումից հետո:
