Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Պուտինը այդ երկրի անվտանգության խորհրդի նիստում քննարկել է հետխորհրդային տարածքի ինտեգրացիայի խորացման հարցերը: Անվտանգության խորհրդի նիստում թեմայի քննարկումը բավականին խոսուն վկայություն է, թե հարցը ներկայումս Ռուսաստանի համար ինչպիսի քաղաքական նշանակության մակարդակում է: Նոր աշխարհակարգի ձևավորման աշխույժ և բավականին բուռն մրցակցությունում Ռուսաստանը օբյեկտիվորեն պարտվող կողմ է, ինչի պատճառով էլ Մոսկվան փորձելու է ամեն կերպ իր բռի մեջ պահել այսպես ասած՝ ավանդական ազդեցության գոտիները: Մեծ հաշվով, այստեղ էլ չկա հեռանկար, սակայն փորձը լինելու է, և այդ փորձը մարտահրավեր է լինելու հետխորհրդային բոլոր երկրների, այդ թվում՝ Հայաստանի համար: Մենք առիթ ունեցել ենք խոսելու, որ այդ հանգամանքով պայմանավորված, բավականին մեծանում է նաև Հայաստանի հանդեպ քաղաքական հավակնությունների և, ըստ այդմ, նաև քաղաքականության ագրեսիվության ռիսկը, ինչով էլ պայմանավորված կարող է լինել ներքաղաքական զարգացումների բռնկումը:
Բանն այն է, որ Հայաստանի հանդեպ քաղաքական հավակնությունները իրացնելու մեխանիզմները հայաստանյան ներքին հարցերն ու սուբյեկտներն են, և սա ամենևին նոր մեխանիզմ չէ: Հետևաբար՝ այդ մեխանիզմը խափանելու ճանապարհը նոր քաղաքական որակներ և բովանդակություն պարունակող իրականություն ձևավորելն է: Նաև այս համատեքստում պետք է դիտարկել վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը, որ հանրությունը հաջորդ խորհրդարանի ընտրությանը ձայն կտա հեղափոխության անվերապահ աջակցող ուժերին: Տվյալ համատեքստում խոսքը, թերևս, նաև այն մասին, որ Հայաստանը չի կարող իր ինքնիշխանությունն ու անկախությունն ապահովելու համար գնալ պերմանենտ հեղափոխական ճանապարհով, և դիմադրունակությունն ինստիտուցիոնալ հարթության վրա տեղափոխելու և էվոլյուցիոն փուլում ամրագրելու համար անհրաժեշտ է վերափոխել քաղաքական իրողությունները, ներքաղաքական կյանքի որակներն ու բովանդակությունը, այդպիսով պատմության գիրկն ուղարկելով այն միջավայրը, որի վրա էլ կառուցվել են Հայաստանի ինքնիշխանության դեմ հավակնությունները: Այլ կերպ ասած, երկու տարի առաջ խնդիրը լուծելով հեղափոխական մեթոդով, Հայաստանի հանրությունն ու Հայաստանի ինքնիշխանությունն արժևորող հայությունը կանգնած են խորքային առումով խնդիրն էվոլյուցիոն կայունացման և ինստիտուցիոնալ երաշխիքների դաշտ բերելու խնդրի առաջ, որն էլ պետք է լինի հաջորդ ընտրության գերհարցը: