Սահմանադրական դատարանի չորս դատավորները՝ Հրայր Թովմասյանը, Ֆելիքս Թոխյանը, Ալվինա Գյուլումյանն ու Հրայր Նազարյանը հայտարարություն են տարածել արդարադատության նախարարի այն հայտարարության առնչությամբ, որ հունիսի 26-ից Հրայր Թովմասյանը այլևս չի լինի ՍԴ նախագահ, իսկ մյուս երեքը՝ ՍԴ դատավոր:
Խոսքն, ինչպես հայտնի է, ԱԺ ընդունած սահմանադրական փոփոխության մասին է: 4 դատավորները, որոնց առնչվում է այդ փոփոխությունը, հայտարարում են, որ այն հակասահմանադրական է և կոչ են անում նախարարին ձեռնպահ մնալ այդպիսի հայտարարություններից: 4 դատավորի այդ հայտարարությունը, բնականաբար, առաջացնում է հարց՝ ի՞նչ են անելու նրանք վաղը, չճանաչելով ԱԺ իրականացրած փոփոխությունը: Նրանք, չճանաչելով հանդերձ, հեռանալո՞ւ են իրենց ներկայիս կարգավիճակից ու պաշտոններից, վիճարկելով խնդիրը դատական կարգով, թե՞ գնալու են կտրուկ պայքարի, այսինքն՝ չեն ճանաչելու որոշումը և այդպիսով ստեղծելու են իրավիճակ, երբ ԱԺ ընդունած փոփոխությունը պետք է հարկադրվի նրանց, այլ կերպ ասած՝ նրանց պետք է հեռացնեն հարկադրանքի մեխանիզմով՝ Հրայր Թովմասյանին ՍԴ նախագահի պաշտոնից, թողնելով միայն դատավորի կարգավիճակում, և մյուս երեք դատավորներին՝ հեռացնելով ՍԴ կազմից: Քառյակը գնալո՞ւ է իրավիճակի այդպիսի սրացման, կոշտ դիմակայելով իշխանության կայացրած որոշմանն ու ընդունած լուծմանը:
Բանն այն է, որ դա կնշանակի իրավիճակի սրացում, որովհետև կասկած չկա, որ կլինեն նաև համակիրներ, որոնք կգան քառյակին աջակցության: Անկասկած է, որ, ի վերջո, կառավարությունն իր լծակները գործի է դնելու ԱԺ ընդունած օրենսդրական նախաձեռնությունը կյանքի կոչելու համար, քանի որ հակառակ պարագայում խոսքը կվերաբերի քաղաքական լուրջ պարտության՝ անկախ այն բանից, թե ով ինչպիսի դիրքորոշում էլ ունի այդ հարցում և ինչպես է գնահատում կողմերի կեցվածքը: Իրադրությունը հասել է մի կետի, որ կա՛մ քաղաքական մեծամասնությունը կիրագործի իր իսկ որոշումը, կա՛մ կկրի ծանր պարտություն: Ամբողջ հարցն այստեղ դառնում է այն, թե ինչ գնով է իրագործվելու այդ որոշումը, ու այդ համատեքստում է նաև հարցը, թե արդյո՞ք Հրայր Թովմասյանն ու մյուս դատավորները խնդիր են դրել հասնել մի իրավիճակի, երբ իշխանությունը որոշումը կիրագործի թանկ գնով, անցնելով ոչ միայն քաղաքական աղմուկի, այլ, թերևս, ֆիզիկական բախումների միջով: Թե՞ չորս դատավորների առաջ այլ ուժեր են դրել այդպիսի խնդիր: Այլապես, իհարկե, հասկանալով նրանց վերաբերմունքն ու դիրքորոշումը, այդուհանդերձ հարց է առաջ գալիս, թե որքանով է իմաստավորված լինելու դրա հանդեպ դիմակայությունը ֆիզիկական լարման վերածելու ռիսկը:
