Հանրապետության նախագահ Արմեն Սարգսյանը հերթական անգամ հայտնվել է նախկին իշխող համակարգի սուր քննադատության թիրախում, այս անգամ այն բանից հետո, երբ ստորագրեց ԱԺ կանոնակարգ օրենքի փոփոխությունը: Ըստ դրա, ԱԺ նախագահի ստորագրությամբ ուժի մեջ է մտնում սահմանադրական փոփոխությունը, որով մեծամասնությունը լուծում է ՍԴ կազմի հարցը: Արմեն Սարգսյանը պարբերաբար հայտնվում է այն համակարգի թիրախում, որը նրան հենց ընտրել է հանրապետության նախագահի պաշտոնում, ըստ էության որպես խորհրդանշական ֆիգուր: Սարգսյանն, ըստ «մտահղացման», պետք է իր միջազգային կշռով ու հեղինակությամբ սպասարկեր հենց այդ համակարգի շահերը, ու քանի որ այժմ նա ընդամենը չի արգելակում Հայաստանում տեղի ունեցած թավշյա հեղափոխության հասարակական-քաղաքական կապիտալիզացիայի տրամաբանական գործընթացը, հայտնվել է նախկին համակարգի անգամ տարրական քաղաքակրթության սահմաններն անցնող քննադատության թիրախում: Նախկին համակարգի այդ բնույթն ամենևին նորություն չէ: Ավելին, չլիներ հենց այդ բնույթը, համակարգը և Հայաստանն ընդհանրապես կունենային այլ ճակատագիր և կլինեին այլ հանգրվանում, չունենալով հեղափոխության միջոցով երկրորդ շնչառություն ստանալու և այդպիսով համաշխարհային փոթորկուն միջավայրում գրեթե զրոյից նավարկելու անհրաժեշտություն: Սա, իհարկե, այլ խոսակցության նյութ է: Տվյալ պարագայում քննարկվում է ՍԴ կազմի շուրջ իրավական գործընթացի բովանդակությունը, սահմանադրականությունը, համապատասխանությունն իրավական նորմերին ու չափանիշներին:
Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ քննարկումները հիմքից արժեզրկել է հենց նույն այն համակարգը, որի տարբեր խմբեր ներկայումս բարձրաձայնում են դրանց անհրաժեշտության մասին: Բանն այն է, որ քննարկումներն ու հայհոյանքը լրիվ տարբեր իրողություններ են և մեկը հակասում է մյուսին: Խնդրի իրավական էությունը աղճատել է հենց հայհոյանքը, որ ընտրված է ներկայիս կառավարող մեծամասնության և, միևնույն ժամանակ, նախագահ Արմեն Սարգսյանի հետ հարաբերության հիմնական գործիք: Հենց այդ իրողությունն է, որ հետհեղափոխական շրջանում արդիական է պահում խնդիրների լուծման հեղափոխական մեթոդների տրամաբանությունը, ոչ թե հակառակը՝ թույլ տալիս անցում կատարել ինստիտուցիոնալ համերաշխության օրակարգին: Եվ այդ համատեքստում առաջանում է պարզ մի հարց: Ո՞ւմ շահից է բխում Հայաստանում հեղափոխական դիմակայությունը խթանելը: Որովհետև Հայաստանի պետական անվտանգային և զարգացման շահից բխում է ինստիտուցիոնալ համերաշխության օրակարգին անցնելն ու դրա շուրջ բանավեճերի և քննարկումների միջոցով հասարակական-քաղաքական հարաբերության և պետական ընթացքի էվոլյուցիոն զարգացման ռեժիմ հաստատելը:
