ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը, դատավորներ Ալվինա Գյուլումյանը, Ֆելիքս Թոխյանը, որոնց ըստ էության առնչվում է ԱԺ նախօրեին ընդունած Սահմանադրության հայտնի փոփոխությունը, որով փոխվում է դատարանակազմը, հայտարարում են այդ փոփոխությունը չճանաչելու մասին: Այն համարում են անիրավ:
Ինչ է ստացվում՝ մեծամասնությունը, որ ընդունել է օրենքը, նրանց պետք է հեռացնի ուժո՞վ, թե՞ պետք է գնա փոխզիջման, եթե, իհարկե, դատավորները մինչև վերջ գնան կարծր դիմադրության ճանապարհով: Այլ կերպ ասած՝ դա լինելու է, իհարկե, «քաղաքական մահապարտության» ճանապարհը, քանի որ պարզ է, որ դատավորների, թեկուզ իրենց անկեղծ համոզումով, իրավական պայքարը և կարծր դիրքորոշումը, այդուհանդերձ, ավելի շատ կամ գլխավորապես ծառայելու են քաղաքական այն խմբերի կամ միավորների շահին, որոնք կոշտ ընդդիմադիր դիրքում են նոր կառավարության նկատմամբ: Նրանք դիմադրելու են, և եթե կառավարությունն էլ գնա նույն դիմադրության ճանապարհով, ապա կա՛մ պետք է դրա քաղաքական դիվիդենդը քաղի կառավարությունը, կամ էլ անհաջողության դեպքում՝ ընդդիմախոսները կամ ընդդիմադիրները:
Կանցնե՞ն Թովմասյանը և մյուս դատավորները դատավորից քաղաքական մահապարտ ճանապարհը, ընդ որում՝ կամա կամ ակամա: Թե՞ նրանք կհայտնեն իրենց դիրքորոշումը, սակայն կփորձեն այն պաշտպանել զուտ իրավական ճանապարհով, մյուս կողմից՝ բանը չհասցնելով այնտեղ, երբ կառավարությունն ուժի գործադրմամբ կամ հարկադիր միջոցներով կփորձի նրանց հեռացնել ՍԴ կազմից: Հրայր Թովմասյանի դեպքում, իհարկե, խոսքը ՍԴ նախագահի պաշտոնից հեռանալու մասին է, քանի որ նոր փոփոխությունը չի ազդում նրա դատավորի կարգավիճակի վրա:
Անկասկած քաղաքական շահերը այստեղ բախվում են, և դա որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, և դրանք երբեմն անկասկած հակոտնյա են իրավական տրամաբանությանը, իրավական մեկնաբանություններին: Բայց այստեղ զուտ իրավական խնդիր հետապնդող ՍԴ դատավորների համար շատ կարևոր է դառնում կամա թե ակամա որևէ քաղաքական կողմի համար գործիք կամ միջոց չդառնալը և, առավել ևս, Հայաստանում խորքային քաղաքական ճգնաժամ կամ սուր դիմակայություն չառաջացնելը: Դրանից, միևնույն է, չի շահելու ոչ ոք՝ բացառությամբ պղտոր ջրերում ձուկ որսալու պատրաստ միավորների: Իսկ դրանք Հայաստանում քիչ չեն և շատ շատ են Հայաստանից դուրս:
