Մամուլում տեղեկություն է հայտնվել, որ ԲՀԿ-ի շուրջ «համախմբվող» ուժերը չեն կարողանում հուշագիր ստորագրել: Դա ամենևին զարմանալի չէ, որովհետև հուշագիր ստորագրելու համար անհրաժեշտ է երեք պարզ պայման. փոխադարձ վստահություն, իրապես քաղաքական բնույթ ու բովանդակություն և գաղափարական ուղենիշներ քաղաքական լայն իմաստով: Մի բան, որոնք ինչ-որ առումով ունի միայն ՀՅԴ-ն, սակայն լոկ իբրև կառույց, ինստիտուցիոնալ համահայկական միավոր: Բայց այդ գործընթացում էլ ՀՅԴ-ն ներգրավված է ոչ այդ ընդգրկումով, այլ ընդամենը մարդկանց մի խմբի նախաձեռնությամբ, որոնք նախորդ տարիներին իրենց իրավիճակային շահերի համար փոշիացրել են ՀՅԴ հսկայական քաղաքական ներուժն ու վարկը: Դա էր նաև պատճառը, որ հայ իրականության մեջ այդ եզակի արժեքավոր ինստիտուտներից մեկը Հայաստանում չի կարողանում հաղթահարել խորհրդարանի ընտրության 5 տոկոս շեմը, եթե այդ հարցում չի օգնում օրվա իշխանությունը:
Ավելին, հայ հասարակական-քաղաքական իրականության թերևս ողբերգական պատկերն է, երբ Հայաստանի խորհրդարանում կարող է ավելի մեծ ներկայացվածություն ունենալ այնպիսի միավոր, ինչպիսին ըստ էության բիզնես տրամաբանությամբ կառուցված ԲՀԿ-ն է, քան դարավոր՝ թեկուզ հակասական քաղաքական հետագծով ու կենսափորձով ՀՅԴ-ն: Մինչդեռ այդ պատկերի շուրջ լրջորեն խորհելու և քաղաքական հետևություններ անելու փոխարեն՝ ՀՅԴ լիդերները տարիներ շարունակ ուղղակի համակերպվել և գործակցել, կոալիցիա են կազմել այդ իրողությունների հետ: Սակայն վստահաբար հնարավոր է պնդել, որ ինչ էլ լինի՝ ՀՅԴ-ն, միևնույն է, հարյուր հազարավոր գաղափարական նվիրյալներն են աշխարհի տարբեր ծայրերում և ոչ թե մի քանի մարդիկ այդ ուժի հայաստանյան վերնախավում:
Սակայն բանն այս դեպքում ՀՅԴ-ն չէ, այլ ԲՀԿ-ի շուրջ «համախմբվող» միավորները: Նրանցից որևէ մեկը քաղաքական չէ, հակառակ պարագայում մինչ այժմ հանրությունը ականատես կլիներ քաղաքական դրսևորումների: Իսկ ինչ է նշանակում հայաստանյան հետհեղափոխական ժամանակահատվածում քաղաքական դրսևորում: Դա նշանակում է ոչ թե կռիվ հեղափոխության արդյունքում ձևավորված իշխանության դեմ այնպես, ինչպես նախկինում կռվում էին ընդդիմությունները Սերժ Սարգսյանի կամ Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ, այլ հանդարտ ու հետևողական աշխատանք հանրության հետ, աշխատանք հեղափոխության օրակարգով և արժեկարգով: Իսկ դրա համար չկա որևէ համախմբման կարիք, քանի որ այդ աշխատանքը ենթադրում է բովանդակություն, ոչ թե քանակ:
Համախմբումը հայկական քաղաքական իրականության մեջ ընդամենը քաղաքականության «կորպորացիոն» բնույթի դրսևորում է, տվյալ դեպքում՝ ընդամենը ԲՀԿ-ն փակ բաժնետիրական ընկերությունից բաց բաժնետիրական ընկերություն դարձնելու ձգտում:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
