«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանը։
– Պարոն Նավասարդյան, ԵԺԿ նախագահ Դոնալդ Տուսկի՝ ՀՀ իշխանություններին ուղղված կոչին հաջորդեցին իշխանական պատգամավորների արձագանքները՝ մեր ներքին գործերին չմիջամտելու, նաև Տուսկի ունեցած սխալ պատկերացումների մասին։ Արդյոք կարծում եք, որ նման իրավիճակի պատճառը մեր իշխանությունների՝ եվրոպական ուղղությամբ թերի աշխատանքի արդյո՞ւնք է։
– Միանշանակ։ Ես կարծում եմ, որ եթե մենք կարևորում ենք մեր հարաբերությունները Եվրամիության և եվրոպական տարբեր կառույցների հետ, ապա դեռ երկու տարի առաջ պետք էր հաստատել շատ սերտ համագործակցություն եվրոպական՝ այդ թվում նաև քաղաքական կառույցների հետ։ Ոչ մեկը չի կարող ասել, որ այդ կարգի խորհուրդներ ու հորդորներ չեն հնչել երկու տարի առաջ, դրանք իշխանությանը հասել են, բայց անհրաժեշտ միջոցառումներ չեն ձեռնարկվել։ Պարզ է, որ որևէ կառույց՝ լինի դա քաղաքական, միջպետական, թե այլ եվրոպական կառույց, մեծ ուշադրությամբ հետևում է Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին ու ամեն ինչի մասին կարող է սուբյեկտիվ կարծիք ձևավորվել։ Հասկանալի է, որ այդ կարծիքի ձևավորման համար անհրաժեշտ է ինտենսիվ կոմունիկացիա, և երբ այդ կոմունիկացիան չկա, իրենց կողմնորոշում են նրանք, ովքեր այդ կոմունիկացիան ակտիվ պահպանում են։ Կարծում եմ՝ Տուսկի հայտարարությունը հենց դրա հետ էր կապված։ Ես համաձայն եմ այն տեսակետներին, որ հիմա պետք էր ոչ թե Տուսկի հայտարարությանը սուր արձագանքներ տալ, այլ դասեր քաղել ու ի վերջո հաստատել այն անհրաժեշտ կապը, որը կնպաստեր երկկողմանի հարաբերություններին։ Երբ այդ կապը չի հաստատվում, կարող են կասկածներ առաջանալ, որ մենք չենք կարևորում մեր հարաբերությունները Եվրամիության հետ, իսկ դա արդեն արտաքին քաղաքականության առումով շատ լուրջ սխալ է։
– Ձեր խոսքից կարելի է հասկանալ, որ մեծամասամբ ինֆորմացիան ստացել են Հանրապետական կուսակցությունից, որը ԵԺԿ անդամ է։ Ի՞նչն է խանգարում «Քաղպայմանագրին» անդամակցել այդ կառույցին։
– Ես մանրամասները չգիտեմ, թե ինչպիսի նախաձեռնություններ են եղել։ Լսել եմ, որ փորձ արվել է։ Կարելի է ենթադրել, որ բոլորը պետք է երջանիկ լինեն, որ դու ուզում ես անդամակցել, ու ընդամենը մեկ սիգնալով բավարարվեն։ Բայց նույնիսկ եթե անդամակցությունը չի ստացվել, ապա գոնե քաղաքական կոմունիկացիաներ պահելը պետք է պարբերաբար արվի։ Իսկ որ դա չի արվել՝ ես համարյա համոզված եմ։ Այստեղ մենք չպետք է մեղադրենք ո՛չ ԵԺԿ-ին, ոչ էլ Հանրապետական կուսակցությանը, որովհետև նորություն չէ, որ այդ ուժը օգտագործում է իր միջազգային կապերը իր շահերն առաջ տանելու համար։ ՀՀԿ-ն գործում է այնպես, ինչպես պետք է տվյալ պարագայում ցանկացած կուսակցություն գործեր։ Միակ մեղադրանքը պետք է ուղղենք իշխանություններին ու իշխող քաղաքական ուժին։
– Հնարավո՞ր է, որ իշխող քաղաքական ուժին կաշկանդում է Ռուսաստանի հնարավոր արձագանքը Եվրոպայի հետ մերձեցման փորձերին։
– Այս երկու տարիների ընթացքում եթե հերթական անգամ համեմատենք քաղաքականությունը շախմատի հետ, ապա Եվրամիության, Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների առումով մենք, ցավոք, արեցինք բազմաթիվ քայլեր, որոնք մեզ տանում են ցուգցվանգի։ Դա շախմատային տախտակի վրա այնպիսի մի իրավիճակ է, երբ ցանկացած քայլը բերում է պարտության։ Մենք հասել ենք այնտեղ, որ մեր ցանկացած ակտիվություն այլ գործընկերների ուղղությամբ վնասում է Ռուսաստանի հետ հարաբերություններին, իսկ այդ քայլերի բացակայությունը բերում է Ռուսաստանից մեծ կախվածության, որը չի բխում Հայաստանի շահերից։ Այս իրավիճակին կամ համարյա այդ իրավիճակին հասել ենք արտաքին քաղաքականության սխալների արդյունքում։ Մենք պետք է հարաբերություններն այնպես կառուցեինք, որ և՛ Եվրամիության, և՛ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները լինեին այն վիճակին, որ Եվրամիության հետ հարաբերությունների խորացումը բերեր նաև Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների հստակեցման և բարելավման։ Ոչ մեկը թող չասի, թե մենք դրա հնարավորությունը չունեինք։
