Հայաստանի քաղաքական դաշտի ընդդիմադիր հատվածում շփոթ է, կապված կորոնավիրուսի հետ: Նույն հատվածը մի կողմից կառավարությանը մեղադրում է համավարակի դեմ պայքարը ձախողելու համար, պահանջում կարանտին, մյուս կողմից պահանջում է հավաքների ազատություն և հայտարարում, որ արտակարգ դրության շարունակումն ունի քաղաքական նպատակ: Ակնառու է, որ կորոնավիրուսի համավարակի հանգամանքը ընդդիմադիր ուժերն ուզում են օգտագործել կառավարության դեմ, և հակառակը՝ կառավարությունն էլ օգտագործում է իր քաղաքական խնդիրները լուծելու համար: Այս իրավիճակում արդյո՞ք արդյունավետ լուծվում են Հայաստանի Հանրապետության և նրա քաղաքացիների խնդիրները: Այս հարցը, մեղմ ասած, չունի հստակ և ստույգ պատասխան, որովհետև մի կողմից Հայաստանում բավականին բարձր վիճակագրություն է, մի կողմից վարչապետը հայտարարում է, որ քայլում ենք դժոխքի միջով, իսկ մյուս կողմից էլ, կարծես թե, Հայաստանը ոչ ամենալավ և ոչ էլ ամենավատ վիճակում է: Այս ամենը հանրագումարում, իհարկե, հարաբերական է որևէ պարագայում, քանի որ ոչ ոք չգիտե իրական պատկերը, կամ, համենայնդեպս, դրան տիրապետում են շատ քիչ թվով մարդիկ: Ինչպես և քիչ թվով մարդիկ կարող են տիրապետել կորոնավիրուսի շուրջ համաշխարհային քաղաքական ակնհայտ շարժերին և Հայաստանի իրողությունների վրա դրանց այս կամ այն ազդեցությանը:
Այդուհանդերձ, ինչո՞ւ են ընդդիմադիր ուժերը խուսափում հայտարարել, որ կորոնավիրուսի պատկերը շատ ավելի բարվոք է, քան իրականում մատուցվում է, և կառավարությունը իրավիճակն օգտագործում է քաղաքական զսպաշապիկի համար, ինչպես իրենք են պնդում: Բանն այն է, որ, եթե կա այդպիսի պնդում, ապա տրամաբանությունը հուշում է, որ այն պետք է լինի ամբողջական, այսինքն՝ կորոնավիրուսի վիճակը վատ չէ, լավ է, և կառավարությունը կարող է չեղարկել արտակարգ դրությունը: Մինչդեռ, Բ-ն ասվում է, իսկ Ա-ն՝ ոչ: Ինչո՞ւ: Որովհետև, եթե Հայաստանում կա քաղաքական պատասխանատվության ինստիտուցիոնալ ճգնաժամ, ապա այդ ճգնաժամը գործնականում ամենուր է, և ոչ թե լոկ կառավարության տիրույթում: Եվ այդպես եղել է ըստ էության միշտ, նաև հեղափոխությունից առաջ: Եվ ավելին, ըստ էության, միշտ էլ եղել է այնպես, որ քաղաքական պատասխանատվության հարցում շատ ավելի հստակ դիրքերում են գտնվել կառավարությունները՝ չենք բացառում, գուցե անմիջական դե յուրե կարգավիճակի բերումով, քան, այդուհանդերձ, ընդդիմությունները: Եվ այդպես փաստորեն շարունակվում է:
