Ինչպես տեղեկացնում է Ազատություն ռադիոկայանը՝ Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաևի խորհրդական Երմուհամեդ Երտիսբաևը հայտարարել է, որ նախագահը որպես իր պաշտոնի ժառանգորդ տեսնում է իր փեսա Թիմուր Կուլիբաևին:
Նմանօրինակ հայտարարությունները հետխորհրդային տարածքում վաղուց արդեն զարմանալի չեն, բայց դրանք արդեն ոչ թե սովորական են, այլ ողբերգական:
Բանն այն է, որ նմանօրինակ հայտարարությունները ցույց են տալիս պետական մտածողության և աշխարհընկալումների այն վերջնական դեգրադացիան, որ ապրում է տվյալ երկրի քաղաքական այսպես կոչված վերնախավը՝ թքած ունենալով քաղաքացի, հասարակություն, ընտրություն, ժողովրդավարություն և այլ կարգի հաստատությունների վրա:
Եվ այդ իմաստով, Ղազախստանը հետխորհրդային տարածության երկրներից միակը չէ: Բացառությամբ թերևս մերձբալթյան երկրների ու Վրաստանի և մի քիչ էլ գուցե Ուկրաինայի՝ հետխորհրդային մյուս բոլոր երկրներում, այդ թվում՝ Հայաստանում, նման մտածողությունը, պետական կյանքի մասին պատկերացումները, նման աշխարհընկալումը ամենևին էլ խորթ չեն իշխող վերնախավ կոչված շրջանակներին:
Այդ շրջանակներում տիրող աշխարհընկալման և մտածողության շրջանակների համար միանգամայն նորմալ է իշխանությունը որդուն, կնոջը, փեսային կամ աղջկան ժառանգելը, կամ նույնիսկ սեփական գոյության օրոք այդ հարազատա-բարեկամական կատեգորիաներին դե ֆակտո անսահմանափակ իշխանությամբ օժտելը, ինչը ըստ էության ներսից քայքայում և խժռում է պետություն հասկացությունն ինքնին, այն վերածելով ընտանեա-կլանային պայմանավորվածությունների շրջանակի, որի հետևանքով դեգրադացվում են պետական շահ կոչվածն ու քաղաքացի, ընտրություն, իրավունք հասկացությունները:
Մի՞թե մենք Հայաստանում դրա ականատեսը չենք տարիներ շարունակ, մի՞թե դրա ականատեսը չեն ադրբեջանցիները, բելառուսները, ռուսները, ղազախների տաջիկ, ուզբեկ, և նույնիսկ կիրգիզ հարևանները, որոնք տարիներ առաջ՝ թվում էր, թե առաջ են անցել այդ առումով և կանգնեցրել են դեգրադացիայի ընթացքը, բայց վերջում պարզվեց, որ ազատության ալիքի վրա ծնված ու սնված Բակիևը իրականում վերածվեց ոչ պակաս հրեշի, իշխանությունն ու պետությունը նույն կերպ տեղավորելով ընտանեա-կլանային պատկերացումների շրջանակում: Կիրգիզները համապատասխան կերպով արձագանքեցին Բակիևին, ու հիմա դեռևս կարծես թե նոր բակիևների մասին այնտեղ խոսք չկա, համենայն դեպս՝ առայժմ:
Բայց ահա մյուս երկրներում շարունակվում են ընտանեա-կլանային կառավարման համակարգերը, հորից որդուն, կամ աներոջից փեսային ժառանգական էստաֆետները, ըստ որում ոչ միայն նախագահական, այլ նաև իշխանական համակարգի ավելի ցածր մակարդակներում:
Այդ քարե դարը հետխորհրդային երկրներում պետք է ավարտվի, և Վրաստանի օրինակը ցույց տվեց, որ կամքի դեպքում դրան վերջ տալն ամենևին էլ անհավանական չէ: Միայն թե պետք է համապատասխան մտածողություն, ու նախ՝ հասարակական կոշտ անհանդուրժողություն ժառանգական վերնախավային ախտանիշի հանդեպ: