Հայաստանի ներքաղաքական կյանքի բուռն աշխուժացումը, որ նկատվում է կորոնավիրուսին զուգահեռ, միաժամանակ բավականին ակնառու է դարձնում այդ ներքաղաքական կյանքի բովանդակային սնանկությունը: Ներքաղաքական թեժ իրավիճակը ըստ էության չունի բովանդակություն, չունի հեռանկարային գաղափարական և հայեցակարգային օրակարգ: Դրա պարզ վկայությունն օրերս տեղի ունեցածն էր: Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը ներքաղաքական թեժ ֆոնին հրապարակեց Հայաստանի Զինված ուժերի զարգացման և անվտանգության իր տեսլականը: Դրանում շոշափվում էին հայկական պետականության ռազմա-քաղաքական անվտանգության կարևորագույն խնդիրներ ու ասպեկտներ: Ի՞նչ քաղաքական արձագանքի է արժանացել պաշտպանության նախարարի հրապարակված տեսլականը, քաղաքական ո՞ր ուժն է փորձել այն վերածել քաղաքական քննարկումների և բանավեճերի առարկայի, ո՞ր ուժն է փորձել դիտարկել տեսլականն իր պատկերացումների և հայեցակարգերի շրջանակում, արժանացնել հավանության կամ ընդդիմախոսել, բայց բովանդակային, գաղափարական, մասնագիտական դաշտում: Եղե՞լ է այդպիսի փորձ, օրինակ, խորհրդարանական ներկայություն ունեցող երեք քաղաքական ուժերի շրջանակում՝ սկսած այդ թվում նաև «Իմ քայլը» մեծամասնությունից: Եվ առավել ևս «Իմ քայլը» մեծամասնությունից՝ նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ հենց այդ մեծամասնության ձևավորած կառավարության պաշտպանության նախարարն է ներկայացրել կարևորագույն փաստաթուղթ, որի քաղաքական օրակարգային կապիտալիզացիան պետք է լիներ, թերևս, հենց մեծամասնության թիվ մեկ անելիքը:
Խոսել խորհրդարանական ընդդիմության մասին ևս ավելորդ է, քանի որ անցնող երկամյա ընթացքում այդ ընդդիմությունը դույզն իսկ չի ցուցաբերել լրջագույն գաղափարական-հայեցակարգային քաղաքական պայքարի, ռազմա-քաղաքական պատասխանատու ընդգրկումով քաղաքականության պատրաստակամություն և անգամ ցանկություն: Փոխարենը, մենք տեսնում ենք քաղաքական «օրակարգ»՝ կրկնվող անվերջ փոխադարձ մեղադրանքներով, բնորոշումներով ու հռետորաբանությամբ, մեզ շրջապատող աշխարհի ռազմա-քաղաքական և տնտեսա-քաղաքական գերարագ փոփոխության պայմաններում:
