Հանրությունն աշխուժորեն քննարկում է մի քանի ոստիկանի մասնակցությամբ տեսանյութը, որ տարածել է ֆեյսբուքյան մի օգտատեր՝ աղմուկ բարձրացնելով, թե ոստիկանները բռնություն են գործադրում դիմակ չկրած քաղաքացու նկատմամբ: Ոստիկանությունն արձագանքել է, որ կիրառվել է համաչափ ուժ, ինչի իրավունքը կա, եթե քաղաքացին չի ենթարկվում ոստիկանի օրինական պահանջին: Ոստիկանությանն աջակցել է նաև վարչապետ Փաշինյանը՝ հայտարարելով, որ ինքն է պահանջել լինել կոշտ բոլոր այն քաղաքացիների հանդեպ, որոնք կխախտեն հակահամաճարակային կարգը: Ոստիկանության թեման Հայաստանում մշտապես եղել է ամենացավոտներից մեկը, և, իհարկե, միանգամայն հասկանալի, քանի որ խոսքը առանցքային մի ոլորտի մասին է՝ պետական, սահմանադրական կարգի պահպանության, միաժամանակ հասարակության անվտանգության, քաղաքացու պաշտպանության, պետության հանդեպ քաղաքացու զգացումի և վերաբերմունքի ձևավորման տեսանկյունից: Այդ առումով, հեղափոխությունից հետո ստեղծվել է «հիբրիդային» իրավիճակ:
Բանն այն է, որ ոստիկանության հանդեպ վերաբերմունքը Հայաստանում ուղիղ համեմատական է եղել իշխանության հանդեպ վերաբերմունքին և այդպիսին է մինչև այսօր: Ըստ այդմ, ոստիկանության զուտ ֆունկցիոնալությունը դիտարկվել է այդ տեսանկյունից, ոչ թե այն բուն հարցերի ու խնդիրների, որ պետք է սպասարկի այդ կառույցը:
Այդտեղից են ձևավորվել «ոստիկանությունը քաղաքացու ընկերն» է կամ «բարեկամն» է առաջին հայացքից գորովալից և արդիական, խորքային առումով, սակայն, ոչինչ չասող հռչակումները: Որովհետև, եթե ոստիկանությունը պետք է լինի «բարեկամ» կամ «ընկեր», ապա միայն օրենքին ու պետական կարգին: Իհարկե, այստեղ էլ առաջացել է նախկին համակարգից բխած արատը և դրանից էլ բխող գնահատականը ոստիկանությանը: Խոսքն այն մասին է, որ հակասահմանադրական և անօրինական է եղել համակարգը, և ոստիկանությունն էլ դիտարկվել է ոչ թե օրենքի ու սահմանադրական կարգի, այլ հենց անօրինականության, հակասահմանադրական համակարգի պաշտպան: Եվ այդ դիտարկումը, իհարկե, չի եղել անհիմն:
Մյուս կողմից, սակայն, խորքային իմաստով դա վկայում է, որ ոստիկանությունը պետականության ճգնաժամի զոհն է, Հայաստանում պետական մշակույթի և պետական էլիտայի բացակայության զոհը: Իսկ ընդդիմությունները, որոնք հավակնել են լինել այդ էլիտան հանցավոր իշխանության փոխարեն, ոստիկանությունը դիտարկել են թիրախ, որին ուղղված հարվածներն ուժգնացնելով, ակնկալել են ավելի մոտ տեսնել իշխանության փոփոխությունը: Կարճաժամկետ այդ էֆեկտի ներքո անտեսվել կամ մոռացության է մատնվել այն, որ այդ փոփոխությունից հետո առաջանալու է հենց ոստիկանության ընկալման «հիբրիդային ճգնաժամը», քանի որ միշտ գտնվելու են չհամաձայնողներ և անկարգներ, որոնց զսպման մեխանիզմը լինելու է ոստիկանությունը: Բայց այդ մեխանիզմը ունենալու է հանրային ընկալման հոգեբանական խնդիրը: Խնդիր, որը տարիներ շարունակ պարբերաբար փորձ է արվել քողարկել «ոստիկանությունը մերն է» արտահայտությամբ: Այն դեպքում, երբ մերն է կամ մերը չէ ոչ թե ոստիկանությունը, կամ բանակը, կամ որևէ այլ կառույց, այլ պետությունը: Ոստիկանությունը մերը չէ, մերը պետությունն է, կամ պետք է լինի պետությունը: Իսկ ոստիկանությունը պետությանն է: Պետությունն, անշուշտ, քաղաքացին է, սակայն ոչ ամբողջությամբ նույնականացված:
Ի վերջո, պետությունը քաղաքացու անհատական և հավաքական պաշտպանության գործիք է, սակայն այդ պաշտպանության գործիքը արդյունավետ է այն պարագայում, երբ քաղաքացիները փոխզիջման են գալիս հավաքականության, ոչ թե անհատի գաղափարի շուրջ: Որովհետև անհատի գաղափարը անսահման եզր է, այն հնարավոր չէ առանց ողջախոհ փոխզիջման տեղավորել պետության շրջանակում: Խորքային առումով, ոստիկանությունը Հայաստանում չքննարկված և քաղաքական ու հանրային շրջանակներում կոնցեպտուալ մշակումների չենթարկված այդ իրավիճակի զոհ է: Զոհ են եղել գործնականում բոլորը՝ հանրությունը, ոստիկանությունը, պետությունը: Այդ իրավիճակի տարիների սպառող եղել են քաղաքական իշխանությունը ընտրակեղծարարությամբ յուրացրած ռազմական ֆեոդալներն ու հաջորդ փուլում քրեական օլիգարխիան, և ժամանակի ընթացքում այդ իրադրության վրա կարճաժամկետ խաղ կառուցած ընդդիմությունները:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
