Ազատություն ռադիոկայանին տված հարցազրույցում Տիգրան Սարգսյանը հայտարարում է, որ նորմալ է, երբ մրցակցություն կա ոչ միայն քաղաքական դաշտում, այլ նաև նույն կուսակցության ներսում: Նա այդ մասին ասել է ՀՀԿ-ում իր և Հովիկ Աբրահամյանի միջև մրցակցության մասին խոսելիս: Ավելին, Տիգրան Սարգսյանը նույնիսկ հայտարարել է, թե այդ մրցակցությունը պետք է լինի, պետք է լինի բաց և հրապարակային, արդար մրցակցություն:
Ինչպես երևում է, Տիգրան Սարգսյանը դժգոհ է Հովիկ Աբրահամյանի պահվածքից և նրան արդար մրցակցության կոչ է անում: Այլ բան դժվար է պատկերացնել, որովհետև հրապարակային և բաց մրցակցություն նրանց միջև գոյություն չունի: Այսինքն, մենք ականատես չենք եղել Սարգսյան-Աբրահամյան բաց ու հրապարակային մրցակցության, նրանց մոտեցումների և տեսակետների հրապարակային բախման: Հետևաբար այն, ինչի մասին խոսում է Սարգսյանը, նրա ցանկությունն է, ոչ թե իրականության արտացոլում կամ փաստում:
Նաև զարմանալի չէ, որ Տիգրան Սարգսյանը դժգոհում է ՀՀԿ ներսում անարդար մրցակցությունից: Պարզ է, որ այդ գործում, այսինքն՝ ստվերային պայքարում, Սարգսյանը շատ հաց ու պանիր պետք է ուտի, որ Հովիկ Աբրահամյանին հասնի:
Աբրահամյանը թրծված է ստվերային, ինտրիգային խաղերում, և չնայած քաղաքականության մեջ է առանց խելքի, այնուհանդերձ ստվերային ինտրիգները քաղաքականություն չեն, որ «խելքով» աչքի ընկնող Տիգրան Սարգսյանը նրան խեղճացնի: Իսկ Սերժ Սարգսյանն էլ ոչ մեկին է մինչև վերջ պահում, ոչ մյուսին, քանի որ երկու դեպքում էլ կհայտնվի ծանր իրավիճակում: Հովիկ Աբրահամյանին չպահելու դեպքում նա լուրջ խնդիրներ է ունենալու քրեա-օլիգարծիկ համակարգի հետ, իսկ Տիգրան Սարգսյանին չպահելու դեպքում նա լուրջ խնդիրներ է ունենալու Տիգրան Սարգսյանին պահող միջազգային ֆինանսա-տնտեսական կառույցների հետ:
Այդպիսով, Սերժ Սարգսյանն այդ իրավիճակում պետք է համ ոչխարներին անվնաս թողնի, համ գայլերին կուշտ պահի: Երեք տարի է՝ նա կարողանում է այդ բանն անել: Իսկ դեռ ինչքա՞ն կկարողանա: Չէ՞ որ առջևում ընտրություններ են, հերթական թե արտահերթ: Միևնույն է՝ բոլորն այդ ընտրություններին են սպասում և բոլորն ակնկալիքներ ունեն Սերժ Սարգսյանից, ամեն մեկն իր չափով և տեսակով, բայց՝ ակնկալիք ունեն:
Ակնկալիք ունի ընդդիմությունը, ակնկալիք ունի Դաշնակցությունը, ակնկալիք ունի Ռոբերտ Քոչարյանը, ակնկալիք ունեն Հովիկ Աբրահամյանն ու Տիգրան Սարգսյանը, միգուցե աշխատակազմի ղեկավար Կարեն Կարապետյանն ու նրա եղբայր Սամվել Կարապետյանը, ակնկալիք ունեն Մոսկվան, Վաշինգթոնը, Փարիզը:
Պատկերացնո՞ւմ եք Սերժ Սարգսյանի վիճակը: Ամենից դժվարն այն է, որ ոչ ոք նրանից պարզ հրաժարականի ակնկալիք չունի, անգամ՝ ընդդիմությունը, որ թվում է, թե հենց դրան էլ սպասում է: Իրականում ընդդիմությունը Սերժ Սարգսյանից երաշխիքային հրաժարական է սպասում, որ նա դրանից բացի նաև կապահովի արդար և օրինական ընտրության անցկացման երաշխիքներ, իսկ դա արդեն Սերժ Սարգսյանի համար ոչ թե պարզ, այլ բարդ հրաժարական է:
Այնպես որ, անգամ հրաժարականով «էժան պրծնելու» տարբերակը Սերժ Սարգսյանի համար պատկերանում է անիրագործելի:
