Հետհեղափոխական կամ նոր Հայաստանը Ռուսաստանում ունի՞ տնտեսա-քաղաքական գործընկեր շրջանակներ, որոնք պատրաստ են քննարկել երկարաժամկետ հեռանկարային ռազմավարական ծրագրեր: Այդ հարցը մենք շոշափել ենք անգամ հեղափոխությունից շատ առաջ, թե արդյոք Ռուսաստանում կա՞ն շրջանակներ և խմբեր, որոնք պատրաստ են Հայաստանում ժողովրդական փոփոխությունների և այդպիսի փոփոխություններ արձանագրած Հայաստանի հետ նոր որակի, բնույթի և բովանդակությամբ աշխատանքի: Այդ հարցը արդիական էր հեղափոխության օրերին, և առավել ևս արդիական է այս օրերին, երբ Հայաստանի և Ռուսաստանի բարձրաստիճան մի շարք պաշտոնյաների հայտարարություններ վկայում են, որ կան խնդիրներ և դրանք ամենևին ընթացակարգային կամ աշխատանքային չեն, այլ հայեցակարգային, ռազմա-քաղաքական: Հայաստանում չկա հարցի պատասխանը՝ կա՞ն Ռուսաստանում այդպիսի շրջանակներ, թե՞ ոչ: Նոր Հայաստանը ՌԴ ռազմա-քաղաքական էլիտայում ի՞նչ գործընկեր ունի, որոնց համար Հայաստանում տեղի ունեցած փոփոխությունն ընդունելի է հայեցակարգորեն, ռազմավարական հեռանկարի համատեքստում:
Թե՞ Հայաստանի հանդեպ դիմակայության ճակատը լայն է կամ անծայրածիր, ինչպես ՌԴ տարածքը: Խնդիրը հատկապես արդիական է նրանով, որ Ռուսաստանում առավել մեծ թափ է հավաքելու իշխանության ձևավորման խնդիրը՝ Պուտինով, կամ առանց նրա: Իսկ դա նշանակելու է ազդեցությունների ուժգին պայքար, որտեղ իրենց ձայնն ունենալու համար պայքարելու են թե՛ հետխորհրդային, թե՛ այլ երկրներ:
Ըստ այդմ, շատ կարևոր է հասկանալ ձայն ունենալու Հայաստանի հնարավորությունը, ինչն էլ կարևոր է դարձնում գործընկեր՝ լուրջ, կայուն, ռազմավարական հեռանկարային ընդհանրություն պարունակող գործընկեր ունենալու հանգամանքը: Ռուսաստանը ռեգիոնալ առանցքային նշանակություն ունեցող երկիր է, անկախ իր ազդեցության ուժգնացման կամ թուլացման հեռանկարից, որն առանձին խոսակցության հարց է, և այդպիսի երկրի հետ աշխատանքը Հայաստանի համար կարևոր և տեսանելի ապագայում անխուսափելի ուղղություն է: Իսկ այն, որ Ռուսաստանի տնտեսա-քաղաքական շրջանակներում Հայաստանն ունի հակառակորդներ, հարց է, որի պատասխանը և, դժբախտաբար, դրական պատասխանը հայտնի է վաղուց: Ընդ որում, այստեղ խոսքը ամենևին միայն նախկին կառավարող համակարգի հետ տարբեր թելերով կապվածությունից բխող հակառակության մասին չէ, կամ ռուսական կայսերական, մեծապետական բարդույթներից բխող հակառակության: Այստեղ բխում են նաև թուրքական և ադրբեջանական լոբբիի ջանքերը: Ամենացավալին այն է, որ երբեմն-երբեմն լինում են դրվագներ, որ այդ երեք ուղղությունները մեկտեղվում են Հայաստանի դեմ:
