Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը երեկ Օշականում մտավորականների հետ արտագաղթի թեմայով հանդիպմանը հայտարարել է, որ Հայաստանը քաղաքական մակարդակում Ռուսաստանի հետ լուծելու է Ռուսաստանի Դաշնության «Համերկրացիներ» ծրագրի հարցը: Հիշեցնենք, որ ծրագիրն իրականացվում է Հայաստանում, և դրանով Ռուսաստանը իր դաշնային միգրացիոն ծառայության միջոցով Հայաստանի բնակիչներին ընտանիքներով տանում է Ռուսաստանի հեռավոր երկրամասեր, բնակարան տալիս, քաղաքացիություն տալիս, աշխատանք տալիս:
Այսինքն` ռազմավարական գործընկեր Ռուսաստանը պարզապես խորացնում է Հայաստանի համար ռազմավարական կարևորություն ներկայացնող խնդիրը` արտագաղթը: Զարմանալին, սակայն, այստեղ Հայաստանի իշխանության վերաբերմունքն է, որը բավական չէ տարիներ շարունակ լռում է այդ երևույթի կապակցությամբ, իսկ բազմաթիվ ահազանգերից և քննադատություններից հետո էլ ոչ թե ռուսներին միարժեք մերժում է այդ հարցում և արգելում Հայաստանում «Համերկրացիներ» ծրագիր իրականացնել, կամ եթե իրականացնել, ապա միայն ազգությամբ ռուսների հանդեպ, այլ ընդամենը քաղաքական քննարկումներ է սկսում այդ թեմայով: Իսկ թե ինչ է նշանակում հայ-ռուսական քաղաքական քննարկում, մենք թերևս այս տարիների ընթացքում լավ ենք սերտել:
Դա նշանակում է, որ ռուսներն այդ քննարկման ընթացքում ինչ-որ բան են պահանջելու Հայաստանից, որ կատարեն Հայաստանի խնդրանքը: Այլ կերպ ասած` ռուսներն ասելու են տվեք մեզ այսինչը կամ այնինչը, կամ արեք մեզ համար այս կամ այն բանը, որ մենք չդատարկենք ձեր երկիրը: Ահա դա է հայ-ռուսական քաղաքական քննարկումներ ասվածը: Այսինքն` իրականում քննարկումներ երևույթ գոյություն չունի, գոյություն ունեն տերն ու ծառայի, տիրոջ ու վասալի հարաբերություններ: Եվ ընդհանրապես, ի՞նչ է նշանակում քննարկել երկիրը դատարկելու տարբերակներ: Ինչ քննարկելու բան ունի այստեղ Հայաստանը:
Մի՞թե կա տարբերակ, ըստ որի Հայաստանը կարող է համաձայնել, որ մեր հայրենակիցներին, Հայաստանի քաղաքացիներին տանեն Ռուսաստան և այնտեղ մշտական բնակություն ապահովեն նրանց համար: Մի՞թե դա քննարկելու հարց է Հայաստանի իշխանության համար: Մի՞թե բավական չէ, որ Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում ոտնահարվի Հայաստանի և Հայաստանի քաղաքացիների արժանապատվությունը: Մի՞թե բավական չէ, որ Հայաստանի իշխանությունն այդ արժանապատվության հաշվին պահպանի իր դիրքերը: Մի՞թե Հայաստանի և նրա քաղաքացու արժանապատվությունն իշխանության համար ավելի ցածր արժեք է, քան սեփական պաշտոնական դիրքը, որից պետք է արդեն վաղուց հրաժարված լինեին:
Եվ մի՞թե դա արտահերթ ընտրությունների ևս մի նախադրյալ չէ, երբ իշխանությունը ոչ թե մեկընդմիշտ արգելում է այլ պետության, առավել ևս ռազմավարական գործընկերության պետության միգրացիոն կառույցին դատարկել երկիրը, այլ պատրաստվում է քաղաքական քննարկումների: Ըստ երևույթին Հայաստանի իշխանությունը ռուսներին փորձելու է համոզել, որ Ռուսաստան տարած և քաղաքացիություն տված հայերի վրա, այնուամենայնիվ, հայրենիքի տուրք սահմանեն և այն ուղարկեն Հայաստան` տրանսֆերտների տեսքով: Չէ՞ որ տրանսֆերտներն են դարձել Հայաստանի տնտեսության, ասել է թե` իշխանության կյանքի սնուցող խողովակը:
