Հայաստանի խորհրդարանում փաստորեն «յուրովի» է նշվել Հաղթանակի օրը: Ծեծկռտուք է տեղի ունեցել «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության ղեկավար Էդմոն Մարուքյանի և «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր, ԵԿՄ ղեկավար Սասուն Միքայելյանի միջև՝ Մարուքյանի ելույթի ընթացքում: Ծեծկռտուքը վերածվել է խորհրդարանական մեծ քաշքշուկի: Ինչպիսի շարունակություն կունենա այդ միջադեպը, հարցի մի կողմն է: Հարցի գլխավոր կողմն այն տխուր խորհրդանշականությունն է, որ կա հայության մեծ հաղթանակի տոնին զուգահեռ խորհրդարանական այդ միջադեպի ֆոնին:
https://www.youtube.com/watch?v=ez309CDRvok&feature=emb_title
Բանն այն է, որ այդ միջադեպում արտահայտվում է քաղաքական մշակույթի այն խորը անկումը, որ տեղի է ունեցել Հայաստանում՝ փառահեղ հաղթանակին հաջորդած մոտ երեք տասնամյակի ընթացքում: Այդ մշակույթը փաստորեն իրեն գտել է նաև նոր Հայաստանում, երբ թվում է, որ թավշյա հեղափոխությունից հետո այն չպետք է տեղ ունենար գոնե քաղաքական թիվ մեկ ամբիոնի մերձակայքում: Բայց, դրան մենք ականատես ենք դառնում ոչ առաջին անգամ, և այս անգամ փաստորեն ավելի հնչեղ մակարդակով:
Մինչդեռ, քաղաքական մշակույթի, արդիականության և արժեհամակարգի խնդիրն այն հարցն է, որ ուղիղ կերպով մեր հաղթանակի կենսունակությունն ապահովող կարևորագույն գործոններից և հանգամանքներից է, դրանից բխող մի շարք այլ հեռանկարներով: Ժամանակի և տարածության մեջ դրանց նշանակությունն ու կարևորությունը այդքան էլ շոշափելի չէ, միաժամանակ դրանց բացակայությունը իրեն ցավալիորեն զգացնել է տալիս հենց այդպիսի միջադեպերի պարագայում, ի ցույց դնելով հայկական քաղաքական դասի մտածողության և գաղափարականության լուրջ դեֆիցիտը: Այդ դեֆիցիտը հաղթանակի համար չափազանց վտանգավոր միջավայր է, չափազանց հեղհեղուկ միջավայր: Այդ դեֆիցիտն է, վերջին հաշվով, որ ազգերի, ժողովուրդների և պետությունների պատմության մեջ ի վերջո հանգեցնում է հաղթանակների դեֆիցիտի: Եվ Շուշիի հաղթանակը, որը արցախյան հաղթանակի ամբողջ հավաքականության խորհրդանիշն է, հնարավոր է դարձել հենց քաղաքական մտածողության և արժեհամակարգի դեֆիցիտը հաղթահարելու շնորհիվ, որովհետև այդ հաղթանակը ոչ միայն լոկ ռազմական, այլ ոչ պակաս կարևոր իմաստով նաև քաղաքական, քաղաքակրթական հաղթանակ էր, հաղթանակ է, որովհետև, միևնույն է, այն շարունակում է լինել ավելի ուժեղ՝ իր մեծությամբ և կարևորությամբ, քան այն քաղմշակութային դեգրադացիան, որ հետագայում իշխանության համար պայքարը բերել է հայկական միջավայր: Միևնույն է, որևէ միջադեպ այդ իմաստով ի զորու չէ ստվերել օրվա տոնականությունն ու մեծ նշանակությունը:
