Հայաստանում հաստատված է ժողովրդավարական կայունություն, և այդ կայունությանը չի սպառնում ոչինչ, խորհրդարանում հայտարարել էր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Այդ հայտարարությունը հնչում է Հայաստանում հնարավոր հեղաշրջման մասին դատողությունների և հայտարարությունների հերթական ալիքի ֆոնին, որ հնչում են տարբեր քաղաքական և քարոզչական դիրքերից: Դրանց հիմք է ծառայել ներքաղաքական իրադարձությունների վերջին օրերի ակտիվ փուլը, նախկին իշխանության տարբեր խմբերի ներկայացուցիչների ակտիվացումը, խոշոր կապիտալի կրողների և իշխանության միջև կոնֆլիկտային դրվագները, նաև այդ ամենին նախորդած՝ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովի հայտարարությունները: Այն, որ ներքաղաքական կյանքը Հայաստանում բուռն փուլում է, կասկածից վեր է: Միևնույն ժամանակ, սակայն, առկա է մի պարզ հարց՝ ամեն բուռն փուլ արդյոք հեղաշրջմա՞ն նշան է, հեղաշրջման նախապատրաստության նշան: Հարցն այստեղ ամենևին այն չէ, որ չկան շրջանակներ թե՛ Հայաստանի նախկին իշխող համակարգից, թե՛ անգամ Ռուսաստանի տնտեսա-քաղաքական կառավարող շրջանակներից, որոնք, անկասկած, ունեն Հայաստանում ամեն ինչ հետ շրջելու և նախկին համակարգը վերականգնելու մեծ ցանկություն: Բայց եթե այս ամենը ամփոփենք հեղաշրջման ցանկություն «եզրով», ապա այդպիսի ցանկություն ունեցող տարբեր տնտեսական, քաղաքական, հասարակական շրջանակներ կան, եղել են ու կլինեն բոլոր ժամանակներում և, թերևս, բոլոր երկրներում: Բայց դա բավարար հի՞մք է խոսելու այն մասին, որ կա հեղաշրջման վտանգ կամ գործընթաց:
Խոսելը, անշուշտ, բոլորի իրավունքն է, պարզապես խնդիրն այստեղ այն է, որ այդ ամենը հաճախ պարզապես խաղ է հանրության զգայականության վրա, ինչը պահում է մթնոլորտը նյարդային գերլարված վիճակում: Իսկ այ դա ամենամեծ վտանգն է, որ կարող է սպառնալ Հայաստանին, որովհետև անընդհատ ինչ-որ հեղաշրջման մանիայով տառապող հանրությունը կամա, թե ակամա հայտնվելու է ինքնաքայքայման ռեժիմում, ինչպես «հետապնդվելու մոլուցքով» տառապող անձինք: Ում, և ինչի՞ համար է անհրաժեշտ ընդամենը երկու տարի առաջ հաղթողի ինքնավստահություն և ոգևորություն ձեռք բերած հանրությանը ինտենսիվ կերպով վարակել «հետապնդվողի մոլուցքով»: Կոնկրետ նշելը, գուցե այժմ, բարդ է, բայց մի բան պարզ է առավել քան: Այդ մոլուցքը հանրությանը կարող են ներարկել միայն մարդիկ կամ խմբեր, որոնց համար անցանկալի կամ վտանգավոր է Հայաստանի հանրության ստեղծագործական ուժն ու էներգիան: Իսկ այդ ուժի և էներգիայի գեներատորը որևէ տեսակի մոլուցքը չէ, այլ ոգևորությունը և ինքնավստահությունը: Չի կարող լինել հեղաշրջում երկրում, որտեղ կա լեգիտիմ իշխանություն՝ հանրային մեծ վստահությամբ: Իսկ եթե իշխանությունը լեգիտիմ չէ և չունի այնքան վստահություն, որը բացառում է հեղաշրջման վտանգը, ապա այդ դեպքում արդեն նույնիսկ հանրային շահն է պահանջում ձևավորել լեգիտիմություն և վստահություն ունեցող իշխանություն:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի