Մինչ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ծավալվում են բուռն քննարկումներ նոր և հին իշխանության դիմակայության համատեքստում, հետխորհրդային տարածքում տեղի են ունենում հետաքրքիր քաղաքական զարգացումներ, որոնք կարող են իրենց հետքը թողնել ընդհանուր մթնոլորտի վրա, այդ թվում և ազդեցություն ունենալով հայաստանյան զարգացումների համատեքստում: Ուկրաինայում վերջապես լուծվել է Միխեիլ Սաակաշվիլու պաշտոնավորման հարցը: Նա նշանակվել է բարեփոխումների խորհրդի գործադիր տնօրենի պաշտոնում: Բայց հայտնի է, որ նշանակումը չի անցել հարթ: Բանն այն է, որ նախագահ Զելենսկին Վրաստանի նախկին նախագահին առաջարկել էր փոխվարչապետի պաշտոն, բայց հանդիպեց սեփական կուսակցության խորհրդարանական դիմադրությանը, թեև այդ հանգամանքը ավելի շուտ Ուկրաինայում ազդեցիկ օլիգարխների և նաև ազդեցիկ ներքին գործերի նախարար, մեր հայրենակից Արսեն Ավակովի դիմադրությունն էր: Իսկ Ավակովի հետ Սաակաշվիլին կոնֆլիկտի մեջ մտավ դեռևս Օդեսայի նահանգապետ եղած ժամանակից, երբ նախագահը Պորոշենկոն էր: Սակայն նոր պաշտոնով Սաակաշվիլու հարցը լուծված համարելը, թերևս, դեռ վաղ է, և ոչ միայն ներուկրաինական համատեքստում, այլ նաև վրաց-ուկրաինական:
Համենայնդեպս հնարավոր է, որ նրա նոր նշանակումը դառնա հետխորհրդային տարածության երկու հատկանշական պետությունների՝ Վրաստանի և Ուկրաինայի կոնֆլիկտի պատճառ: Բանն այն է, որ պաշտոնական Թբիլիսին բողոքում է Կիևի որոշման դեմ՝ նշելով, որ Վրաստանի դատարանի վճռով դատապարտված և փաստորեն այդ վճռից թաքնվող Սաակաշվիլուն բարձր պաշտոնի նշանակելը Թբիլիսին կդիտի ոչ բարեկամական քայլ: Այդ բողոքը Զելենսկուն հետ չի պահել որոշումից, միանգամայն հասկանալի պատճառով: Մյուս կողմից, սակայն, Թբիլիսին էլ կարծես չի փոխում իր մերժողական դիրքորոշումը, թեկուզ Սաակաշվիլին պաշտոն է ստանում ոչ ուկրաինական կառավարությունում, այլ բարեփոխումների խորհրդում:
Ինչպիսի ընթացք կունենա վրաց-ուկրաինական հակասությունը: Իսկ խոսքը պետությունների մասին է, որոնք հետխորհրդային տարածքում որոշակի դաշնակից էին Ռուսաստանի ագրեսիվ նկրտումների դիմագրավման հարցում, և բացառությամբ, իհարկե, ՆԱՏՕ անդամ Բալթյան երկրների։
Ուկրաինան ու Վրաստանը Ռուսաստանի հարևաններից և հետխորհրդային երկրներից եվրաատլանտյան կուրսի մասին միարժեք հայտարարած երկրներն են: Զուգահեռ, հետաքրքիր զարգացում է ծավալվում Ղազախստանում, որտեղ պաշտոնից՝ Սենատի նախագահի և անդամի կարգավիճակից զրկվեց հեռացած նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաևի դուստրը՝ Դարիգա Նազարբաևան: Այդպես որոշեց ներկայիս նախագահ Ղասիմ Տոկաևը: Ինչն է ներղազախական այդ իրադարձության, թերևս, կոնֆլիկտի պատճառը, բավականին դժվար է ասել, սակայն մեծ հավանականությամբ, խոսքը, այսպես ասած, հետխորհրդային մոտ երեք տասնամյակի քաղաքականությանը հրաժեշտի գործընթացի մասին է:
Թե ինչ քաղաքականության է անցնում Ղազախստանը, պարզ կլինի իրադարձությունների հետագա ընթացքից, թեև արդեն իսկ առկա է բավականին անսպասելի դրսևորում: Մեկ այլ հետխորհրդային կոնֆլիկտ կամ հակասություն, ընդ որում, այս դեպքում էլ՝ մինչ այդ, կարծես թե, ջերմ դաշնակից դիտվող պետությունների՝ Ղազախստանի ու Ադրբեջանի միջև: Եվ հենց տեղի ունեցող ներղազախական փոփոխություններին զուգահեռ: Կասպից ծովում Ղազախստանի ծովային սահմանապահները կրակել էին ադրբեջանական ձկնորսական նավի վրա, որը խախտել էր ջրային տարածությունը: Նրանք սպանել են ադրբեջանցի մի ձկնորսի: Անկասկած է, որ ձկնորսական՝ ոչ ռազմական նավի սահմանախախտումը արժանացել է ղազախստանցի սահմանապահների կոշտ արձագանքին, ինչը իսկապես տալիս է հետաքրքիր դիտարկումների տեղիք: Առավել ևս, որ Բաքվի արձագանքը թե՛ պաշտոնական, թե՛ քարոզչական տիրույթում վկայել է, որ Ղազախստանի այդ քայլը դիտարկվել է քաղաքական հարթության վրա: Բաքվում բողոքի նոտա են հղել դեսպանին, իսկ ադրբեջանական մերձիշխանական քարոզչամեքենան այդ միջադեպը ուղիղ կապում է Ղազախստանի ներքին փոփոխությունների հետ, նախանշելով Ադրբեջանի հանդեպ Տոկաևի անբարյացակամ քաղաքականության դրսևորում: Կփոխվի՞ ղազախ-ադրբեջանական հարաբերության՝ մեզ համար հայտնի տխրահռչակ նամակի պատմությամբ բնորոշված բնույթը: Անկասկած է՝ թե՛ Ուկրաինայում, թե՛ Ղազախստանում ծավալվող և ակնհայտ արտաքին ազդեցություն թողնող զարգացումները խոսում են հետխորհրդային տարածքում քաղաքական ստատուս-քվոյի հանդարտ, բայց արդեն բավականին նկատելի տրանսֆորմացիայի մասին, որոնց ֆոնին փաստորեն ծավալվում է նաև հայաստանյան ներքին կյանքի նոր բուռն փուլը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի