Հայաստանի մի քանի քաղաքական ուժի ներկայացուցիչ և հասարակական-քաղաքական գործիչ հայտարարել են ազգային-ժողովրդավարական բևեռի ձևավորման մասին, որն, ըստ էության, շարունակությունն է «Սասնա ծռեր» կուսակցության առաջնորդ Ժիրայր Սեֆիլյանի օրերս արած կոչի: Կոչը, ինչպես հայտնի է, պարունակում էր նաև վարչապետ Փաշինյանին ուղղված սկանդալային մեղադրանք, թե կա տեղեկություն, որ նա իշխանությունը հանձնելու է նախկիններին և կրեմլյան շրջանակներին: Դա կանխելու և ապագաղութային ազգային պետություն ստեղծելու համար էլ Սեֆիլյանը կոչ էր արել միավորվել: Գործնականում առայժմ միավորվել են ուժեր, որոնք դեռևս նախահեղափոխական շրջանից կազմում էին որոշակի ընդհանուր շրջանակ: Հնարավոր է ասել, որ այդ շրջանակի առանցքում «Սասնա ծռերն» են: Որքան կընդլայնվի շրջանակը, պարզ չէ, թեև դատելով բարձրաձայնվող խնդիրներից և մատնանշվող վեկտորներից, հնարավոր է եզրակացնել, որ շրջանակն ավելին չի լինի, քան մինչև հեղափոխությունն էր: Իսկ մինչև հեղափոխությունը այն համենայնդեպս այնքան չէր, որ, օրինակ, կտրուկ փոփոխությունների բերեր անգամ ՊՊԾ գնդի զինված գրավման օրերին, երբ գունդ մտած խումբը կոչ էր անում անցնել արմատական գործողության և միանալ իրենց, սակայն, այսպես ասած, կրիտիկական զանգված և առավել ևս գործողություն այդպես էլ չծավալվեց:
Ներկայումս քաղաքական հոսանքի համար ծավալման միջավայրն ավելի բարդ է, հաշվի առնելով, որ իշխանությունը, որին ընդդիմադիր գործունեություն պետք է ծավալի ազգային-ժողովրդավարական ուժերի հայտարարվող բևեռը՝ համենայնդեպս դատելով թիրախավորումներից, չունի լեգիտիմության խնդիր, ինչպես նախկին իշխանության պարագայում: Մյուս կողմից, ինչպես առիթ ենք ունեցել խոսել մի շարք անգամներ, հայաստանյան ներքաղաքական կյանքում ներկայումս պայքարը միայն առերևույթ կարող է լինել իշխանության համար կամ իշխանության դեմ, որովհետև խորքային իմաստով ընթանում է մրցակցություն կամ պայքար քաղաքական ներկապնակի որևէ կայուն գույն դառնալու համար: Բնականաբար, առավել ցանկալի նպատակը երկրորդ դիրքը վերցնելն է, թեև անգամ երրորդի հանգամանքը բավականին բարդ է: Դատելով հայաստանյան ներքաղաքական կյանքի այսպես ասած որոշակի միտումներից կամ տրենդներից՝ թե՛ նախահեղափոխական, թե՛ հետհեղափոխական, հնարավոր է ասել, որ խորհրդարանի ընտրության ներկայիս կարգի պայմաններում, երբ կա անցողիկ շեմ, Հայաստանի խորհրդարան անցնող ուժերի շրջանակը առավելագույնը կարող է լինել թերևս 5-ը: Դա, իհարկե, չի կարող լինել բացարձակ պնդում, սակայն, որպես կանոն, մենք ունեցել ենք հենց այդպիսի թվաբանություն:
Բնականաբար, երաշխավորվածը առաջին եռյակն է, և ներկայումս կարող ենք ասել, որ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում պայքարը հենց այդ եռյակում լինելու համար է, այսինքն՝ հանրային համակրանքի ու վստահության տեսանկյունից առաջին երեք դիրքերից որևէ մեկը դուրս գալը: Ու քանի որ առաջիկա խորհրդարանական ընտրությանը որևէ արտառոց բան չլինելու դեպքում առաջին տեղը թերևս կապահովի ներկայիս կառավարող մեծամասնությունը, իհարկե, զգալիորեն ավելի ցածր տոկոսով, քան 70-ը, ապա հնարավոր է ասել, որ բուն պայքարն այս փուլում երկրորդ և երրորդ դիրքի համար է: Կհաջողվի՞ Ժիրայր Սեֆիլյանին և «ընկերներին» դուրս գալ այդ դիրք:
Դա բավականին բարդ խնդիր է, որովհետև թեժ է մրցակցությունը: Առավել ևս, որ, իբրև կանոն, դաշինքային միավորումները ունենում են նաև ներքին կոնսենսուսի խնդիր և այդ իմաստով լինում են առավել խոցելի, որքան էլ կազմված են լինում գաղափարակից ուժերով: Միևնույն ժամանակ, ազգային-ժողովրդավարական ուժերի բևեռը կարող է ուշագրավ ազդեցություն ունենալ ներքին դասավորության վրա այն իմաստով, որ այդ գաղափարական ուղղությամբ իր բավականին կտրուկ մոտեցումներով և արմատական շեշտադրումներով կբարդացնի այդ դիրքում տեղավորվելու ջանքերը, որ գործադրում են նախկին իշխող համակարգը ներկայացնող որոշակի խմբեր և ուժեր:
Հեղափոխությունից հետո նրանք ակնհայտորեն փորձում են քաղաքական առանցքային խաղաքարտ դարձնել հենց «ազգային ուժի» հանգամանքը: Նոր բևեռն այդ իմաստով նրանց համար կլինի բարդ մարտահրավեր:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի