Հայաստանն ակտիվ կապ է պահպանում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հետ՝ Երևանում այսօր հայտարարել է արտաքին գործերի նախարար Զոհրաբ Մնացականյանը՝ խորհրդարանում քննարկման ժամանակ:
Զոհրաբ Մնացականյանի հայտարարությունը հատկանշական իմաստ է ստանում օրերս Ադրբեջանի պաշտպանության նախարար Զաքիր Հասանովի հայտարարության ֆոնին, որը ադրբեջանական բանակի հրամկազմի հետ հանդիպմանն ասել էր, թե ռազմական գործողությունների հավանականությունը կտրուկ մեծանում է, և պետք է լինել պատրաստ: Իհարկե, ադրբեջանցի նախարարը, այսպես ասած, «հղում» է արել հայկական կողմի «սադրանքներին»՝ նշելով, թե դրանք են հուշում ռազմագործողությունների հավանականության մեծացումը, սակայն կասկածից վեր է ադրբեջանական քարոզչության այդ ավանդական հնարքը՝ հրադադարի խախտման սեփական նախաձեռնությունները թողնել հայկական կողմի վրա: Այդ իմաստով Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարի հայտարարությունը գործնականում ինքնին սադրանք է, որն անկասկած պահանջում է քաղաքական արձագանք թե՛ Երևանից, թե՛ համանախագահ երկրներից:
Ընդ որում, այստեղ ուշադրության է արժանի և այն, որ այդ սադրանքը հնչում է երկու հանգամանքի ֆոնին՝ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովի հայտնի աղմկոտ հայտարարության և այդ հայտարարությունից հետո նաև Հայաստանի ներքին կյանքում նախկին իշխանության և նոր կառավարության միջև լարվածության աճի: Ադրբեջանը մտածում է օգտվե՞լ իրավիճակից, թե՞, այսպես ասած, հող է շոշափում հնարավոր ռազմական սադրանքների համար՝ փորձելով, իհարկե, ոչ թե «պատերազմի բախտը», այլ ռազմական սադրանքի միջոցով քաղաքական առավելության հասնելու, այլ կերպ ասած՝ ռազմական շանտաժի քաղաքականության հնարքին վերստին վերադառնալու արդյունավետությունը:
ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հետ սերտ և ակտիվ կապն այս պարագայում իհարկե կարևոր է, հատկապես ամերիկյան և ֆրանսիական կողմի հետ՝ Ռուսաստանի հնարավոր «սեպարատ» երկակի խաղ թույլ չտալու համար, ինչպիսին կարող էր դիտվել Լավրովի հայտարարությունը: Որովհետև մեծ հաշվով այդ հայտարարությունը Բաքվում չընդունվեց ոգևորությամբ, չնայած կարծես թե խոսում էր հենց ադրբեջանական կողմի ցանկության մասին:
Այդ հանգամանքը խոսում է այն մասին, որ երկակի խաղի միջոցով Մոսկվան կարող է և փորձել որոշակիորեն լարել իրավիճակը կողմերի միջև՝ այդպիսով իր «հանդարտեցնող» դերը նրանց պարտադրելու համար, որովհետև կասկածից վեր է և այն, որ չնայած ռազմատենչությանը՝ Ադրբեջանում հազիվ թե խելագարներ են՝ «պատերազմի բախտ» փորձելու համար, այն էլ՝ ներկայիս համաշխարհային իրավիճակում, այն էլ՝ ներկայիս Հայաստանի և Արցախի հետ: Դա կնշանակի ոչ թե «բախտ փորձել», այլ ունենալ այդպիսի սխալ թույլ տալու «դժբախտություն»:
