Հայ ազգային կոնգրեսը հայտարարում է, որ պահանջում է նախ՝ նախագահի, ապա՝ նոր խորհրդարանի արտահերթ ընտրություն: Բայց Կոնգրեսը չի հստակեցրել, թե արդյո՞ք դա անբեկանելի պայման է: Ի՞նչ կանի Կոնգրեսը, եթե իշխանությունն առաջարկի նախ՝ խորհրդարանի արտահերթ ընտրություն, իսկ հետո՝ նախագահի հերթական ընտրություն: Կհամաձայնի՞ արդյոք Կոնգրեսը այդ տարբերակին:
Թեև իհարկե դեռ շատ մեծ հարց է, թե արդյոք իշխանությունն ընդհանրապես որևէ արտահերթ ընտրություն կառաջարկի՞: Իշխանությունը դեռ չի հրապարակել օրակարգի իր տարբերակը, որով կուզի երկխոսել Կոնգրեսի հետ: Չի բացառվում, որ առաջարկելու դեպքում դրանում լինեն շատ ավելի հետաքրքիր տարբերակներ, քան արտահերթ ընտրությունը:
Այդուհանդերձ, պետք է խոստովանել, որ իշխանության ընտրությունն այդ առումով մեծ չէ, որքան էլ որ մեծ է պետության առջև ծառացած խնդիրների շրջանակը: Բանն այն է, որ խնդիրների շրջանակի մեծ լինելով հանդերձ, դրանց լուծումների առաջնային քայլերի շրջանակը չափազանց փոքր է:
Առաջինը, բնականաբար, արտահերթ ընտրությունն է: Եթե իշխանությունը չի գնում դրան, ապա թերևս մնում են կադրային լուրջ առաջարկներն ընդդիմությանը, կամ ընդդիմության պահանջով կադրային լուրջ վերադասավորումները: Առերևույթ թվում է, թե խոսքը կոալիցիայի մասին է, սակայն տվյալ պարագայում ավելի շատ կարող է ստացվել 1990-ականների սկզբի իրավիճակը, երբ պատերազմի և ներքաղաքական բավական բարդ ժամանակամիջոցում պաշտպանության նախարարի պաշտոնը վստահվեց ընդդիմությանը, ինչի շնորհիվ հնարավոր եղավ իրավիճակն արմատապես փոխել և այդ մեխանիզմը տվեց բավական լավ արդյունք՝ ապահովելով բեկում պատերազմի ընթացքում և թուլացնելով նաև ներքաղաքական լարումը: Իհարկե, իրադրությունն այն ժամանակի և ներկայի համեմատ ունի բազմաթիվ կարևոր նրբերանգային տարբերություններ, սակայն ընդհանուր, կոնցեպտուալ մոտեցումը կարծես թե կարող է լինել ունիվերսալ:
Այսինքն, իշխանությունը կարող է ճգնաժամային մի քանի ոլորտների կառավարման առաջարկ անել ընդդիմությանը, հանրային, հրապարակային մակարդակում ամրագրելով փոխադարձաբար սաբոտաժներից խուսափելու մասին պարտավորություններ և ժամանակացույց, ինչպես նաև փոխադարձ պարտավորություններ օժանդակության մասով: Ի վերջո, իրավիճակը ներկայումս խորքային իմաստով ավելի ծանր չէ, քանի 1990-ականների պատերազմի ժամանակ, հետևաբար կարող է գործել և այդ տարբերակը: Իշխանական ներկայացուցիչների վերջին ելույթներից պարզ է դառնում, որ իշխանությունը գուցե փորձի կոալիցիոն տարբերակ առաջ մղել ավելի լայն ֆորմատով՝ ոչ միայն կոալիցիա և Կոնգրես, այլ նաև Ժառանգություն և Դաշնակցություն, և գուցե նույնիսկ՝ այլ քաղաքական ուժեր: Բայց, դա իհարկե կլինի բոլորովին այլ սկզբունքներով և նպատակով կառուցված կոալիցիա: Իսկ այդպիսի կոալիցիան, ինչպես Հայաստանի բոլոր նախորդ կոալիցիաները լինելու են անհաջողության դատապարտված և ձախողված:
Իշխանություն-ՀԱԿ բանակցությունների արդյունքը հաջորդ փուլում պետք է լինի առաջիկայում հրապարակային պարտավորությունների ստանձնումը: Սահմանված ժամանակացույցչի չկատարելու դեպքում, օրինակ, անկախ, թե որ կողմի պարագայում է լինում թերացումը, նշանակվում են արտահերթ ընտրություններ:
