Երեկ Գավառ քաղաքի Ազատության փողոցում հնչել են կրակոցներ, ինչի հետևանքով 2 հոգի մահացել է, 4 քաղաքացի տեղափոխվել հիվանդանոց։ Ավելի ուշ, Նորատուսցի Արջ մականունով հայտնի անձի եղբայրը՝ մի խումբ անձանց հետ ձողերով ու այլ իրերով զինված, մուտք են գործել հիվանդանոց, ըստ նախնական տեղեկությունների՝ երկու վիրավորներին սպանելու նպատակով։ Բարեբախտաբար, հիվանդանոցում մարդ չի սպանվել՝ թեև վիրավորների վիճակը, ըստ ԶԼՄ-ների տեղեկությունների, ծանր է։
Հասարակությանն ավելի շատ ցնցել են ոչ այնքան փողոցում տեղի ունեցած սպանությունները, որքան դրանց հաջորդած իրադարձությունները, հիվանդանոցի թիրախավորումը, քրեական ենթամշակույթի «բումը» ու ոստիկանության անօգնական վիճակը։
Անտարակույս է, որ ոստիկանությունը երեկ Գավառում պարտվել է, ու այս համատեքստում երկրորդական, նույնիսկ երրորդական է այն փաստը՝ արդյոք ոստիկանապետ Արման Սարգսյանը գտնվե՞լ է իրադարձությունների կիզակետում, թե՞ նույնիսկ Երևանում, որովհետև մի ամբողջ համակարգի գործունեության արդյունավետություն չի կարող պայմանավորված լինել դրա ղեկավարի գտնվելու վայրով։ Ոստիկանությունը ցանկացած պարագայում չէր կարող նման անգործություն դրսևորել, մանավանդ որ երկու հանգամանք շատ ավելի անկաշկանդ պետք է դարձնեին իրավապահների գործողությունները։
Նախ՝ Հայաստանում ամիսներ առաջ ընդունվել է այսպես կոչված՝ քրեական ենթամշակույթի դեմ պայքարի օրենքը, ինչը լրացուցիչ գործիք է ոստիկանության ձեռքին նման վենդետաները, քրեական «ռազբորկաները» կանխելու համար։
Եթե ոստիկանությունը չի կարողանում իրականացնել իր կանխարգելիչ օպերատիվ գործառույթները, ապա գործ ունենք ինստիտուցիոնալ լուրջ ճգնաժամի հետ, որովհետև վերջին շրջանում ոստիկանությանը վերադարձվել է նաև գաղտնալսումներ իրականացնելու հնարավորությունը։
Երկրում արտակարգ դրության ռեժիմ է, ինչը դարձյալ մեծացրել է ոստիկանության դերակատարությունը՝ օբյեկտիվորեն սահմանափակելով քաղաքացիների տեղաշարժման իրավունքը, հնարավորությունները։ Դժվար է պատկերացնել, թե արտակարգ դրության ռեժիմի պայմաններում ինչպես է հնարավոր դարձել Գավառի երեկվա «արյունոտ խրախճանքը»։ Բանականությունն անզոր է ընկալել, թե ինչպես կարող են արտակարգ դրության պայմաններում մարդիկ իրենց այնքան «ազատ զգալ», որպեսզի կատարեն խմբակային հանցագործություն, կամ ոստիկանական դիմադրությունը տապալելով՝ հարձակվեն հիվանդանոցի վրա։ Սա այն է, ինչը կոչվում է ամենաթողություն, ոստիկանության պարտություն։
Քաղաքակիրթ երկրներում ոստիկանապետի հրաժարականն այլևս կայացած փաստ կլիներ, սակայն Հայաստանում քաղաքական նման մշակույթ գոյություն չունի, ու Սարգսյանն իր պաշտոնը կպահպանի, եթե նման ցանկություն ունենա վարչապետը՝ միակ ինստիտուտը կամ պաշտոնյան, որին ենթակա ու հաշվետու է ոստիկանապետը։ Եթե Արման Սարգսյանն ունենա վարչապետի աջակցությունը, ոչ միայն հրաժարական չի տա, այլ նույնիսկ պարտավոր չէ խորհրդարան ներկայանալ։ Սա է խորհրդարանական Հայաստանի «առանձնահատկություններից» մեկը, որը այդպես էլ չսրբագրվեց հեղափոխության թիմի կողմից։
Մյուս կողմից՝ անձերով պետք չէ ամեն ինչ պայմանավորել, ու ոստիկանությունում որակական փոփոխություններ տեղի չեն ունենա, եթե նույնիսկ հեռանա դրա գործող պետը։ Իշխանությունը երկու տարի շարունակ հապաղել է դատաիրավական բարեփոխումների, ոստիկանության և ԱԱԾ-ի ռեֆորմի հարցում ու պետք չէ զարմանալ, որ նախկին բարքերը, քրեական խրախճանքը վերադառնում են։ Անցյալը հենց այսպես էլ վերադառնում է, նախ՝ «արժեքներով»։
