ԵԽԽՎ Հայաստանի հարցով համազեկուցող Ալեքս Ֆիշերը Հայաստան կատարած այցի ավարտին ողջունել է կոալիցիայի և ՀԱԿ-ի միջև տեղի ունեցող երկխոսությունը և կողմերին կոչ արել բարեխղճության` գործընթացը ավարտին հասցնելու համար:
Այստեղ, իհարկե, զարմանալի բան չկա, քանի որ տարօրինակ կլիներ, եթե ԵԽԽՎ համազեկուցողը չողջուներ մի բան, որը բխում է ԵԽԽՎ ընդունած չորս բանաձևերի ոգուց, որոնք ընդունվել են 2008 թվականի մարտի 1-ից հետո: Բայց այստեղ հետաքրքրական է այն, որ Ալեքս Ֆիշերը նաև հույս է հայտնում, որ երկխոսություն կծավալվի նաև կոալիցիայի և խորհրդարանական ընդդիմության հետ: Սա, թերևս, հետաքրքրական է նրանով, որ կարծես թե կոալիցիան և խորհրդարանական երկխոսությունն առանձնապես խռով չեն էլ եղել: Թե՛ «Ժառանգությունը», թե՛ առավել ևս Դաշնակցությունը պարբերական շփումների մեջ են եղել կոալիցիայի հետ թե՛ խորհրդարանի նիստերի աշխատանքի շրջանակում, թե՛ խորհրդարանական, այսպես ասած, այլ հարթակներում:
Հետևաբար հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ է Ֆիշերը հարկ համարում շեշտել այդ երկխոսության գաղափարը` կոալիցիայի և խորհրդարանական ընդդիմության միջև: Ըստ ամենայնի այստեղ երկու մոտիվ կա: Մեկը թերևս այն, որ Ֆիշերը ցանկանում է խորհրդարանական ընդդիմությանը սիրաշահել` ցույց տալով, որ «Ժառանգությունն» ու Դաշնակցությունը ԵԽԽՎ կողմից ամենևին չեն անտեսվում և դիտվում են որպես Հայաստանի ներքաղաքական պրոցեսի բաղկացուցիչ սուբյեկտներ: Այդ, այսպես ասած, ռեվերանսը կամ մեսիջը, թերևս, նպատակ ունի մեղմել «Ժառանգության» և Դաշնակցության խուճապը, ինչը նրանց մղում է ներքաղաքական դեստրուկտիվ դիրքերի:
Ֆիշերը, թերևս, փորձում է ակնարկել «Ժառանգությանն» ու Դաշնակցությանը, որ միայն երկխոսությունը փնովելով ոչինչ դուրս չի գա, քաղաքականություն չի ստացվի, և անհրաժեշտ է ադեկվատ լինել ընթացքին և եթե Կոնգրես-կոալիցիա երկխոսությանը հակադրվում ես, ապա հակադրվես այլընտրանքային օրակարգ առաջարկելով:
ԵԽԽՎ-ն այդպիսով փորձում է ընդլայնել երկխոսության դաշտը` այն դարձնելով մրցակցային, որովհետև իրապես քաղաքական և բովանդակային մրցակցությունը կարող է միմիայն նպաստել գործընթացի արդյունավետության բարձրացմանը: Մյուս կողմից, ԵԽԽՎ-ն` ի դեմս Ֆիշերի, ըստ երևույթին մեսիջ է հղում նաև իշխանությանը, որպեսզի իշխանությունն էլ չանտեսի «Ժառանգությանն» ու Դաշնակցությանը` ի դեմս նրանց ստանալով երկխոսության, այսպես ասած, հակառակորդներ: Ի վերջո, այդ հանգամանքը հենց իշխանությունն ինքը կարող է շահարկել նաև Կոնգրեսի դեմ` խաղալով երկակի խաղ, և ըստ երևույթին Ֆիշերը իշխանությանը փորձում է զերծ պահել նաև այդ մտադրությունից:
