Կոալիցիայի բանակցային պատվիրակության անդամ Գագիկ Մինասյանն ի պատասխան Տեր-Պետրոսյան-Սերժ Սարգսյան հանդիպման հավանականության մասին լրագրողների հարցին, ակնարկել է, որ եթե քաղաքական որևէ ուժի ներկայացուցիչ եթե դիմի Սերժ Սարգսյանի հետ հանդիպման խնդրանքով, ապա Սարգսյանը չի մերժի:
Տեր-Պետրոսյան-Սարգսյան հանդիպումը ժամանակի ընթացքում թերևս դառնալու է անհրաժեշտություն: Իհարկե իշխանությունը պետք է իջնի այդ վերամբարձ տոնից և հրաժարվի «որևէ քաղաքական ուժի ներկայացուցիչ» ձևակերպումից, քանի որ խոսքը հանրապետության առաջին նախագահի մասին է, եթե նույնիսկ մի կողմ թողնենք այն, որ Տեր-Պետրոսյանը Հայաստանում խոշորագույն քաղաքական միավորման առաջնորդն է՝ ընդդիմադիր բևեռի ղեկավարը: Բայց, երկխոսության ընթացքում կարծես թե սովորական է դարձել, որ իշխանությունը վերցնում է վերամբարձ տոն, իսկ հետո իջնում արդեն ռացիոնալ և պրագմատիկ հարթություն, ըմբռնելով իրավիճակն ու փորձելով համարժեք լինել դրան: Իսկ ինչու է անհրաժեշտ Տեր-Պետրոսյան-Սարգսյան հանդիպումը: Դրա անհրաժեշտությունը ունի ոչ միայն հոգեբանական, այլ նաև պրակտիկ քաղաքական նշանակություն:
Ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանն ու Լևոն Տեր-Պետրոսյանը պատասխանատվություն են կրում ներկայիս քաղաքական զարգացումների և դրանց շարունակության, հեռանկարների և գլխավորը՝ երկրի համար արդյունավեության համար: Հետևաբար, ժամանակը պահանջելու է, որ նրանք այդ պատասխանատվությամբ հանդերձ ներկայանան հանրությանը և փորձեն հրապարակավ կրել այն, խոսելով թե միմյանց, թե հասարակության հետ: Դա կօգնի հասկանալ գործընթացի խորությունը, ծավալը, պատասխանատվության աստիճանը, հանրային շահավետության մակարդակը: Որքան շուտ դա տեղի ունենա, այդքան ավելի պրագմատիկ հունի մեջ կհայտնվի ներքաղաքական գործընթացը, այդքան ավելի հստակ կլինեն ուղենիշները և հասարակության համար այդքան ավելի հեշտ կլինի կողմնորոշվելը:
Տեր-Պետրոսյան-Սարգսյան հանդիպումն աստիճանաբար դառնում է ժամանակի հրամայական, ձեռք բերելով ներքաղաքական գործընթացի ինդիկատորի նշանակություն: Հայաստանյան իրավիճակը պահանջում է ոչ ստանդարտ լուծումներ, կարծրատիպերից զերծ մեխանիզմների կիրառում, ավելորդ վերամբարձություններից ազատագրում:
Ով խուսափում է այդ հանդիպումից, նա թերևս խուսափում է հասարակության առաջ լիարժեք պատասխանատվություն ստանձնելուց, հետևաբար փորձում է վառ պահել ներքաղաքական գործընթացի հանդեպ անվստահությունն ու անորոշությունը: Ժամանակը սուղ է, պետք է բացել խաղաքարտերը և խաղալ լրիվ բաց: