Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հարցազրույցին, որն առաջացրեց քաղաքական քննարկումների նոր ալիք, ամենից բարկացած արձագանք է տվել երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի համակիրների շրջանակը:
Հարցազրույցին ամենակոշտ գնահատականները հնչել են հենց այդ շրջանակից: Արդյո՞ք պատճառն այն է, որ Տեր-Պետրոսյանը իր հոդվածում չի շոշափել նրա խափանման միջոցը փոխելու հարցը, խոսելով կորոնավիրուսի արտակարգ իրադրության պայմաններում ներքին համախմբման և ներքաղաքական տարաձայնությունները մի կողմ դնելու մասին: Մյուս կողմից, դրա բացակայությունը փոքր-ինչ տարօրինակ է այն «մեծ հրադադարի» ֆոնին, որ ներքաղաքական կյանքում առաջարկում է Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, այդ թվում՝ Ռոբերտ Քոչարյանին: Հատկապես որ խոսքը, իհարկե, դատավճռով ազատազրկվածության մասին չէ, այլ նախնական կալանքի: Հետևաբար, երբ նայում ենք զուտ ֆորմալության դիտանկյունից, ապա այդպիսի մեծ զինադադարի կոչը պետք է որ ներառեր նաև Քոչարյանի խափանման միջոցի հարց, առավել ևս որ առաջին նախագահը Քոչարյանից ակնկալում է իր կոչին ընդառաջ քայլ:
Տեր-Պետրոսյանը նրան ու Սերժ Սարգսյանին կոչ է անում իրենց ենթակայության տակ գտնվող կամ իրենց հետ ասոցացվող լրատվամիջոցներով դադարեցնել կառավարության թիրախավորումը, քանի որ փաստացի պատերազմ հիշեցնող վարակային իրավիճակը պահանջում է համախմբում կառավարության ջանքի շուրջ: Ինչո՞ւ պետք է դա անեն Սերժ Սարգսյանն ու Քոչարյանը, եթե, իհարկե, Տեր-Պետրոսյանի կոչը դիտարկենք բացարձակ իրականության համատեքստում (որովհետև իրականությունը զգալիորեն այլ է, քան այն ելակետը, որ կոչի հիմքում դիտարկում է առաջին նախագահը): Այդուհանդերձ, ինչո՞ւ պետք է Սարգսյանն ու Քոչարյանն ընդունեն «զինադադարի» նրա առաջարկը: Սարգսյանի պարագայում տեսականում հնարավոր է դիտարկել պատճառ՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խոսում է Ապրիլյան քառօրյայի հանձնաժողովի աշխատանքը սառեցնելու մասին: Թեև, այստեղ իրավիճակը հարաբերական է, որովհետև Սերժ Սարգսյանը կարծես թե համաձայնել է գնալ և պատասխանել հարցերին: Եթե Սարգսյանը չցանկանար, հանգիստ կարող էր բացատրել իր հրաժարումը՝ ասելով, թե իր ասելիքն արդեն ասել է հանրային տարբեր ելույթներով և չունի ավելացնելու բան: Մյուս կողմից, մի բան է Սարգսյանի պատասխանները, մեկ այլ բան՝ հանձնաժողովի քննական աշխատանքի արդյունքը: Սարգսյանը կարող է քիչ խոսել, ասել այն, ինչ իրեն է պետք, բայց հանձնաժողովը կարող է ընդհանուր աշխատանքում պարզել ամբողջական պատկեր, որը շահեկան չլինի նրա համար:
Ըստ այդմ, այսպես թե այնպես, տեսականում կա Սարգսյանի մոտիվացիա՝ ընդունել Տեր-Պետրոսյանի կոչը, թեև գործնականում, կարծես թե, ակնառու է, որ Սերժ Սարգսյանին դա չի հետաքրքրել: Իսկ Ռոբերտ Քոչարյա՞նը, ի՞նչ է ստանալու նա, եթե ընդունի: Արդյոք Ռոբերտ Քոչարյանի կոշտ արձագանքը պայմանավորվա՞ծ չէ նրանով, որ երկրորդ նախագահը Տեր-Պետրոսյանի հոդվածում ուրվագծել է իր համար ցավոտ խնդիրը, ինչի մասին նա ակնարկել է տարբեր առիթներով՝ թե՛ հեղափոխությունից հետո, թե՛ դրանից առաջ էլ՝ մասնավորապես Տեր-Պետրոսյան – Սերժ Սարգսյան կարճատև երկխոսության հայտնի փուլում: Ռոբերտ Քոչարյանն արտահայտել է մտավախություն կամ կասկած, որ ինքը կարող է լինել Տեր-Պետրոսյան – Սերժ Սարգսյան համաձայնության կամ գործարքի զոհ: Հնարավոր է, որ Տեր-Պետրոսյանի նոր հոդվածը՝ այս վճռորոշ հանգրվանում, նա դիտարկել է հենց այդպիսի համատեքստում: Թեև, իհարկե պետք է նաև արձանագրել, որ Տեր-Պետրոսյան – Սարգսյան հայտնի և կարճատև երկխոսության փուլին հաջորդել էր անհամեմատ ավելի երկար Տեր-Պետրոսյան – Քոչարյան գործակցության փուլ: Իհարկե, այն ուղիղ չէր և իրականացվում էր Գագիկ Ծառուկյանի և Վարդան Օսկանյանի միջոցով, սակայն այդ շրջանում անգամ ոզնու համար էր պարզ՝ ինչպես կասեն ռուսները, որ այդ ամենի թիկունքում Ռոբերտ Քոչարյանն էր: Այլ հարց, իհարկե, որ թե՛ Տեր-Պետրոսյանը, թե՛ Քոչարյանը մտածում էին, որ միասին լուծելով Սերժ Սարգսյանի ու ՀՀԿ հարցը, հետո կլուծեն միմյանց հարցեր:
Յուրաքանչյուրն անկասկած ուներ իր հաշվարկը: Իհարկե, վերջնարդյունքը Սերժ Սարգսյանի հաշվարկի հաղթանակն էր, սակայն մինչ այդ, Տեր-Պետրոսյան – Քոչարյան անուղղակի գործակցությամբ ոչիշխանական բևեռը հասցրեց Հայաստանում զգալիորեն արդարացնել Ռուսաստանի հաշվարկները, որոնց վերջնարդյունքն էլ դարձավ ադրբեջանական ագրեսիան և Ապրիլյան քառօրյա պատերազմը Հայաստանի դեմ: Բոլոր հաշվարկները ամենավերջում բարեբախտաբար խառնեց հայկական զինուժն ու նրան աջակցած հանրությունը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
