Հայաստանի կառավարությունն Ազգային Ժողովին առաջարկում է ներդնել տեխնոլոգիա, որը թույլ կտա բջջային հեռախոսների օգնությամբ հետևել Հայաստանում կորոնավիրուսով վարակված անձանց տեղաշարժին, վարակի տարածումը կանխարգելելու կամ վերահսկելու նպատակով: Այդ նախաձեռնությունը դեռևս նախօրեից բավականին աղմուկ էր հանել համացանցում: Տարբեր անձինք նախաձեռնությունը գնահատում են որպես քաղաքացիներին վերահսկողության տակ վերցնելու, կամ քաղաքացիների հանդեպ վերահսկողությունն ուժգնացնելու քայլ, որը նախաձեռնելով վարակի առիթով, հետագայում կդառնա կառավարության ձեռքի քաղաքական գործիք:
Պետք է նկատել նաև, որ տեխոլոգիայի մասին խոսակցությունը ծավավել է միջազգային մասշտաբով և ամենևին լոկ Հայաստանում չէ, որ դիտարկվում է այդպիսի հնարավորություն, տեխնոլոգիա, և հնչում է քննադատություն կամ մտահոգություն այդ կապակցությամբ: Ընդհանրապես, դա առավել լայն թեմայի մի տարր է, որի շուրջ քննարկումները խթանել է համաճարակը:
Մասնավորապես, տարբեր տեսությունների շրջանակում քննարկվում է և այն, որ կառավարությունները համաճարակը օգտագործում են քաղաքացիների, հանրության հանդեպ տոտալ վերահսկողության գործիքներ կիրառելու լեգիտիմ առիթի համար, որը հետագայում կծառայեցնեն արդեն իրենց քաղաքական նպատակների համար: Որքանո՞վ են հիմնավոր այդ գնահատականները, կասկածները կամ մտահոգությունները, թե՞ դրանք դավադրապաշտության տիրույթից են: Պետք է արձանագրել իհարկե, որ ժամանակակից տեղեկատվական միջավայրը, տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ցանցում հայտնված կամ գտնվող աշխարհը վերահսկելի ու այսպես ասած կառավարելի է այդ տեսանկյունից շատ վաղուց:
Ի վերջո, չափազանցրած չենք լինի, եթե նշենք, որ հնարավոր է տիեզերքից հետևել յուրաքանչյուր քաղաքացու շարժը և գտնել նրան մոլորակի ցանկացած անկյունում: Իհարկե, եթե դա այսօր կարող են անել եզակի պետություններ,ապա բջջային հեռախոսներով հետևելու տեխնոլոգիան հասանելի կլինի գրեթե բոլոր կառավարությունների համար: Բայց, դարձյալ, այստեղ մենք խոշոր իմաստով բախվում ենք թերևս տեխնոլոգիական աշխարհի մարտահրավերին, որը քայլ առ քայլ հասարակությունների առաջ կանգնում է, կամ կանգնելու էր անկախ կորոնավիրուսից: Եվ այստեղ ակնհայտ է, որ խնդիրը կա և լինելու է անկախ Ազգային Ժողովում այսօր ծավալվող քննարկումից, անկախ խորհրդարանի քվեարկության արդյունքից, որովհետև հասարակություններից այն պահանջում է շատ ավելի լայն ու խորքային պատասխան՝ մինչև որ սահմանն են տեխնոլոգիաները գործիք հասարակությունների և յուրաքանչյուր քաղաքացու ձեռքին, որևէ նոր նվաճման և ստեղծագործական պոտենցիալի իրացման համար, և որ սահմանից են դրանք զենք այդ քաղաքացու և հասարակությունների դեմ: Թե՞ սահմաններն այդ իմաստով անշրջելիորեն խառնվել են վաղուց:
Լուսանակարը՝ Panorama.am-ի
