Կորոնավիրուսը ստիպեց հասարակություններին ինքնակազմակերպվել, փնտրել ու գտնել աշխատելու, ուսուցման, հաղորդակցման ոչ ստանդարտ ու ավանդական մեթոդներ։ Եթե մայրաքաղաքում, հարակից մեծ քաղաքներում այդ ինքնակազմակերպումն ավելի դյուրին է, մարդիկ ավելի հեշտ են հարմարվում, ապա անհամեմատ դժվար է այդ ամենն անել հեռավոր և սահմանամերձ բնակավայրերում։
Ինչպե՞ս է ընթանում արտակարգ դրության պայմաններում կյանքը Տավուշի մարզում, ի՞նչ միջոցառումներ են իրականացրել տեղական իշխանությունները։ «Առաջին լրատվական»-ը մի քանի հարց ուղղեց Տավուշի մարզպետ Հայկ Չոբանյանին։
– Ընդհանրապես արտակարգ դրության դեպքում կան սահմանված ընթացակարգեր։ Մեկը արտակարգ իրավիճակի մարզային հանձնաժողովն է, որը մարզում իրականացնում է արտակարգ դրության հետ կապված միջոցառումները։ Ստեղծվել են նաև համայնքային շտաբեր, որոնք ներառում են նախկին խորհրդային չորս շրջանները։ Նրանցից երկուսը խոշորացված համայնքներ են՝ Բերդի և Դիլիջանի խոշորացված համայնքները։ Մյուս տարածաշրջաններում ևս միասնական շտաբ է գործում՝ Իջևանի հարակից համայնքներով և Նոյեմբերյանի երեք խոշորացված համայնքներով։ Աշխատանքները բաժանված են ըստ ուղղությունների՝ առողջապահական, սոցիալական, տնտեսական։ Ամբողջ հանրապետության նման Տավուշում ևս իրականացվում են բոլոր անհրաժեշտ միջոցառումները, որպեսզի կանխենք կորոնավիրուսի տարածումը, նպաստենք մարդկանց զգոնությանը և կազմակերպվածությանը։ Շատ կարևոր է, որ զուգահեռ զբաղվում ենք նաև տնտեսական զարգացման հարցերով, քանի որ այս իրավիճակում նոր մարտահրավերները հաղթահարելու միակ ճանապարհը տնտեսական զարգացման ավելի բարձր ցուցանիշներ ապահովելն է։ Ստեղծվել է հատուկ հանձնախումբ, որն անվանել ենք հնարավորությունների աշխատանքային խումբ։ Այդ խումբն ուսումնասիրում է զարգացման բոլոր ուղղությունները, մարտահրավերները։ Օրինակ՝ հաշվի ենք առել, որ առաջիկա ժամանակներում տուրիզմի ոլորտը ոչ միայն չի կարող արդյունք ապահովել, այլ դեռ մենք պետք է աջակցենք կազմակերպություններին, այնտեղ աշխատող անձանց։ Առաջիկա ամիսներին դա լինելու է սոցիալական մարտահրավեր մեզ համար։ Մենք նաև հնարավորություններ ենք ստեղծում, որպեսզի այդ անձանց ներգրավենք այլ՝ ավելի մեծ պահանջարկ ունեցող աշխատանքներում։ Համոզված եմ, որ մեր ջանքերն ապարդյուն չեն անցնի։ Զուգահեռ աշխատում ենք նաև հանրային հարթակներ ստեղծելու համար, որոնց մասնակիցները կլինեն ոչ միայն մարզպետարանի և պետական համակարգի աշխատակիցները, այլև հանրային ոլորտի մարդիկ։ Կարծում եմ, որ այս մարտահրավերը կարելի է օգտագործել հանրային համախմբվածությունը կազմակերպելու համար։
Ինչ վերաբերում է առցանց կյանքին, ապա կան դպրոցներ, որոնք հարյուր տոկոսով ինտեգրվել են համակարգին, կան դպրոցներ, որոնք ունեն տեխնիկական և կազմակերպչական խնդիրներ։
Իսկ մարզերում գյուղատնտեսական աշխատանքներով զբաղվելն իրենից ոչ մի վտանգ չի ներկայացնում, մարդիկ շարունակում են իրենց առօրյա զբաղմունքը։ Դա շատ կարևոր է նաև մեր երկրի պարենային անվտանգության տեսանկյունից։
– Տավուշի մարզից շատ են մեկնել արտագնա աշխատանքի, հատկապես Ռուսաստանի Դաշնություն։ Վտանգ չկա՞, որ արտերկրից եկողները կարող են վարակակիր լինել։
– Նախ ասեմ, որ Տավուշի մարզը արտագաղթի վիճակագրության մեջ առաջին հորիզոնականներում չէ։ Այն ցուցանիշները, որոնք կան, օրինակ, Գեղարքունիքի մարզում, չկան Տավուշի մարզում։ Բայց գիտեք, որ հանրապետությունում գործում են առողջապահական որոշակի արարողակարգեր, և այն անձինք, որոնք ՀՀ են գալիս արտերկրից, գտնվում են վերահսկողության ներքո։
– Տավուշի մարզում ո՞ր հաստատություններն ու հիմնարկներն են գործում առցանց ռեժիմով, և որոնք՝ ոչ։
– Ամբողջական առցանց ռեժիմով գործում են ուսումնական հաստատությունները, վարչական կառույցները գործում են մասնակի ստացիոնար ռեժիմով։ Մարզպետարանում ստացիոնար աշխատում է աշխատակիցների մոտ 15 տոկոսը, մյուսներն աշխատում են առցանց։ Մարդիկ ավելի են հարմարվում առցանց աշխատանքի ռեժիմին, և մենք ամեն ինչ անում ենք, որ դրանից աշխատանքի որակը ոչ միայն չտուժի, այլ ավելի շահի։
