Մենք վստա՞հ ենք, որ բոլոր երկրներն են բնակաչությանն ամբողջապես իրազեկում վարակի հետ կապված իրավիճակի առումով, մարտի 17-ին դիմելով քաղաքացիներին, ասել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Նա բացառել է, որ Հայաստանում կառավարությունը թաքցնի պատկերը, սակայն նշել, որ վստահություն չկա, որ այն չեն թաքցնում այլ երկրներ, և դա կարող է աշխատել մեր դեմ: Նիկոլ Փաշինյանն անշուշտ խոսում է տեղեկատվական պատերազմի մասին, որը կորոնավիրուսի վարակի պայմաններում ընթանում է այսպես ասած՝ առողջապահականին զուգահեռ: Այդ տեղեկատվական պատերազմը Հայաստանում օգտագործում են նաև հայտնի և կոնկրետ շրջանակներ, հղում անելով այլ երկրներում տոկոսների, ցուցանիշների հարաբերակցության և ազդարարելով, թե Հայաստանում վիճակը վատ է կամ վատերից է: Եվ դա, բնականաբար, ունենում է իր դերը հանրային տրամադրության իմաստով: Այլ կերպ ասած, մարդիկ օգտագործելով այլ կառավարությունների հնարավոր քարոզչական քայլերը իրենց հասարակությունների հետ հարաբերությունում, դրանք օգտագործում են Հայաստանի կառավարության հետ իրենց հարաբերությունների գործիք դարձնելու համար և «մատուցում» հանրությանը, վտանգելով Հայաստանում իրավիճակի կառավարելիությունը:
Բանն այն է, որ այդ հարցում էական նշանակություն ունի, թե հանրությունը որքան կվստահի կատարվող գործողություններին: Այդ իմաստով, Հայաստանն ունի նաև տեղեկատվական պատերազմում հաղթելու անհրաժեշտություն, հատկապես որ դրա մյուս կողմում էլ, իհարկե, տնտեսական առողջության խնդրի տեսանկյունից, սպասումների կարևորության հարցն է: Իսկ տեղեկատվական հոսքերը էական են նաև այդ առումով՝ ինչ սպասումներ կձևավորվեն: Դրա ֆոնին, «Լրագրողներ առանց սահմանների» միջազգային հայտնի կազմակերպությունը մտահոգություն է հայտնում, որ Հայաստանում արտակարգ դրության պայմաններում լրատվամիջոցների տեղեկություն ստանալու հնարավորությունը սահմանափակվել է պաշտոնականով: Այն, որ «Լրագրողներ առանց սահմանների» կազմակերպությանը չէր հետաքրքրելու Հայաստանի հանդեպ տեղեկատվական պատերազմի վտանգը, զարմանալի չէ: Բայց կազմակերպությունը փաստորեն ներգրավվում է այդ պատերազմում՝ Հայաստանի դեմ:
Որովհետև, նախ սահմանափակվել է տեղեկատվության աղբյուրների ազատությունը միայն կորոնավիրուսի, ոչ մի այլ թեմայով, և բացի դրանից՝ ցանկացած իրավիճակ գնահատելու համար պետք է հանգամանալից տիրապետել տվյալ վիճակի իրողություններին: Իսկ Հայաստանում առկա էր իրավիճակ, երբ տարբեր շրջանակներ կանգ չէին առնի որևէ բանի, այդ թվում՝ բարոյական և պետական անվտանգության որևէ նշաձողի առաջ, հանրային տրամադրության ապակայունացման գնով սեփական հարցեր լուծելու համար:
Ըստ այդմ, միջազգային լրագրողական կազմակերպության մտահոգությունն, այսպես ասած, մասնագիտական առումով լինելով հասկանալի, այդուհանդերձ, պետականության տեսանկյունից տարօրինակ է, ինչպես, օրինակ, տարօրինակ կլիներ, եթե պատերազմական պայմաններում տեղեկատվական դաշտի վերահսկողությունը արժանանար նույնպիսի դիտողության:
