Հիմա, թերևս, կարելի է արդեն երկխոսությունը պաշտոնապես հայտարարել բացված, քանի որ Հայ ազգային կոնգրեսը երեկ տարածած հայտարարությամբ հայտնել է կոալիցիոն պատվիրակության հետ բանակցելու պատրաստակամության մասին` բավարարվելով պատվիրակության ղեկավար Դավիթ Հարությունյանի հայտարարությամբ, որ իրենք ներկայացնում են գործադիր իշխանությանն ու Սերժ Սարգսյանին: Կոնգրեսը, հայտնելով իր պատրաստակամությունը, նաև առաջ է քաշում մի քանի պայմաններ` կապված թե՛ բուն երկխոսության ընթացքի, թե՛ դրան զուգահեռ ընդդիմության գործունեության հանդեպ իշխանական խոչընդոտների վերացման, հանրահավաքների մասնակիցներին ահաբեկելու, տրանսպորտային շրջափակման իրողությունները դադարեցնելու հետ:
Այլ կերպ ասած` Կոնգրեսը փորձում է հնարավորինս նպաստավոր պայմաններ ստանալ երկխոսության համար, ինչպես ասենք` ֆուտբոլային թիմերն են խաղից առաջ փորձում ստանալ հնարավորինս նպաստավոր խաղային օրացույց, ժամեր, սեփական և դրսի դաշտի հերթականություն կամ չեզոք դաշտի ընտրություն և այլն: Սակայն Կոնգրեսի հայտարարության մեջ այդ առումով հստակ չէ, թե այդ առաջ քաշված մի քանի պայմաններից ի՞նչն է պարտադիր, իսկ ի՞նչը պարտադիր չէ: Ըստ ամենայնի Կոնգրեսը այդ հարցում թե՛ իրեն, թե՛ իշխանությանը մանևրի տեղ է թողնում:
Եվ դա կարծես թե երկխոսության կողմերի համար դարձել է ոճ` հնարավորինս խուսափել միարժեք գնահատականներից և ձևակերպումներից` չարգելափակելով գործընթացի հեռանկարները: Ի վերջո, որքան էլ թիմերը փորձում են նպաստավոր օրացուցային և այլ պայմաններ ստանալ, վճռորոշը խաղն է դաշտում, և ամեն ինչ վճռվում է այնտեղ: Այս պարագայում էլ պայմանների համար մղվող մարտավարական պայքարը չէ, որ լինելու է ճակատագրական, այլ օրակարգը, դրա շուրջ քննարկումները, ժամանակացույցը և կանոնակարգը, որը ենթադրելու է նաև արդյունքների սանդղակ: Այստեղ են լինելու կողմերի համար ճակատագրական զարգացումները:
Սակայն, այդուհանդերձ, մարտավարական տեսանկյունից կա մի կարևոր պայման, որը թերևս էական է առաջին հերթին Կոնգրեսի համար: Եվ այդ պայմանը առաջ է քաշվում Կոնգրեսի հայտարարության մեջ: Դա գործընթացի լուսաբանման խնդիրն է, որ կամ ուղիղ եթերի ձևով, կամ երկխոսության հանդիպումներից հետո հեռուստատեսային ժամի տեսքով ակնկալում է Կոնգրեսը: Այդ հանգամանքը կարևոր է, քանի որ բովանդակային ընթացքի փակ կամ լուսաբանման սահմանափակություն լինելու պայմաններում իշխանության համար շահարկումների լայն դաշտ է բացվում, որտեղ իհարկե Կոնգրեսը կարող է հայտնվել հարվածի տակ:
Այդ իսկ պատճառով, երկխոսության գործընթացի բովանդակային հանրամատչելիության հարցը, թերևս, պետք է լինի պարտադիր պայման, որի լուծմանը պետք է հասնի Կոնգրեսը մինչև առնվազն օրակարգային քննարկումների մեկնարկը: Այժմ իհարկե հերթը կոալիցիայինն է` թե՛ օրակարգային, թե՛ ֆորմատային առաջարկությունների և արձագանքների առումով:
