Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը հայտարարել է, որ Հայաստանում դավաճանների ցանց է հայտնաբերվել: Նա ասել է, որ այդ մասին այլ տեղեկություն հայտնել չի կարող: Դավաճանների մասին օրեր առաջ իրավապահների հետ խորհրդակցությանը խոսել էր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, իսկ հետո ԱԱԾ պետի ժամանակավոր պաշտոնակատար Էդուարդ Մարտիրոսյանը: Երբ ԱԽ քարտուղարը հայտարարում է, որ հայտնաբերվել է դավաճանների ցանց, խոսակցությունը ստանում է շատ կոնկրետ իրավական երանգ: Ովքե՞ր են դավաճանները, որոնք հայտնաբերվել են, ի՞նչ ցանցի մասին է խոսքը, ինչպե՞ս է այն գործել, ո՞ր հարցում, ի՞նչ ուղղությամբ: ԱԽ քարտուղարը հայտարարում է, որ քաղաքացիները չունեն անհանգստանալու կարիք: Իսկ ինչո՞ւ քաղաքացիները պետք է ապավինեն այդօրինակ հայտարարություններին: Ընդհանրապես Հայաստանում պետք է լրջորեն խորհել կառավարության և հանրության միջև հաշվետվողականության մեխանիզմի մասին: Եթե հայտարարվում է, օրինակ, որ հայտնաբերվել է դավաճանների ցանց, ապա այդ պարագայում քաղաքացուն թերևս պետք է ոչ թե հավաստիացնել, որ ամեն ինչ կարգին է, այլ ցույց տալ, որ կարգին է: Իսկ դրա համար պետք է ցույց տալ հայտնաբերված դավաճաններին: Հակառակ պարագայում, կամ պետք է հստակ և պարզորոշ արձանագրել, որ դավաճանությունը, այսպես ասած, բարոյա-քաղաքական հռետորաբանության կատեգորիայում է, կամ ընդհանրապես ձեռնպահ մնալ այդպիսի բացահայտումների մասին հայտարարություններից՝ եթե հնարավոր չէ ներկայացնել հավելյալ մանրամասներ:
Զուտ տեխնիկապես, անշուշտ, միանգամայն օրինաչափ է, երբ կարող է բացահայտվել որևէ մեկը կամ ցանց, բայց դրա մասին չբարձրաձայնել, այդ ցանցը, այսպես ասած, հակատրամաբանությամբ օգտագործելու համար, այն սուբյեկտի դեմ, որի համար գործում էր ցանցը: Բայց երբ հայտարարվում է ցանցի բացահայտման մասին, այդ տեխնիկան արդեն իսկ հայտնվում է վտանգի տակ: Հետևաբար, հարցեր են առաջանում, թե ինչո՞ւ չկան բացահայտվողները, անուններ, ոլորտ, գործեր և այլն: Հակառակ պարագայում, այդ ամենը կարող է ընդամենը հիշեցնել հայտնի ժողովրդական պատմությունը հովվի մասին, որը համագյուղացիների հոգու հետ խաղալու համար անընդհատ ազդարարում է գայլի գրոհի մասին, բայց երբ արդեն նրա խոսքերը ոչ ոք լուրջ չի ընկալում, գայլի իրական գրոհի մասին աղաղակը մնում է անարձագանք: Բավական չէ՞ արդյոք «կիսատ-պռատ» հռետորաբանության մակարդակում խոսել անորոշ դավաճանությունների, ինչ-որ հիբրիդային կամ «դասական» հեղաշրջումների մասին, հայտարարել բացահայտումների մասին, հանրությանը գործնականում այդպես էլ չներկայացնելով ուղղակի իրավական հանցագործության հատկանիշ կրող այդ երևույթների համոզիչ օրինակ:
Չե՞ն մտածում պետական պաշտոնյաները, որ այստեղ կա երկու մտահոգիչ հանգամանք, նախ՝ այդօրինակ երևույթների և հասկացությունների այդօրինակ գործածության հետևանքով դրանց, և ընդհանրապես դրանց առնչվող իրողությունների ու հանրային գիտակցության մեջ ընկալումների անլրջացում, իսկ դա պետական դիմադրունակության կարևոր բաղադրիչ է, և երկրորդ՝ ընդհանրապես պետության քաղաքացու հոգեբանության խնդրի առաջացում: Որովհետև պետության քաղաքացու հոգեբանությունը պետք է կառուցվի պաշտպանվածության, ոչ թե անընդհատ ինչ-որ դավադրությունների թիրախում գտնվող պետականության ընկալման վրա: Այնինչ, թավշյա հեղափոխության հոգեբանական վերելքից հետո Հայաստանի հանրությունը հայտնվել է տարօրինակ «անկումային» մի տենդի մեջ, երբ պարբերաբար, այն էլ պաշտոնյաների մակարդակով, հայտարարվում են ինչ-որ դավադիր գործընթացների մասին: Հետո քաղաքացիներին հանգստացնող հայտարարությունները, խոշոր հաշվով, կարող են լինել ընդամենը «թմրեցնող» էֆեկտով, իսկ հանրային «առողջության» խորքային հարցը, որ կառաջանա «դավադիր» մթնոլորտի պերմանենտ ներարկումներից, կարող է ավելի խորանալ, երբ հետո այլևս չեն օգնի «թմրեցնողներն» էլ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
