Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի արտահերթ հավաք է նախաձեռնել՝ Իդլիբում ստեղծված իրադրությունը քննարկելու համար: Հավաքը մի քանի ժամ անց տեղի կունենա Բրյուսելում: Դա տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ թուրքական զինուժը ռուս-սիրիական օդային հարվածի հետևանքով ունեցել է խոշոր կորուստ՝ 33 սպանված: Մինչդեռ թուրքական զինուժը Իդլիբում կորուստներ ունենում է արդեն մի քանի օր: Անկարան մինչև փետրվարի վերջը ժամանակ էր տվել Ասադին, ասել կուզի՝ Ռուսաստանին, հետ քաշվելու համար: Ժամանակը սպառվում է, բայց Ռուսաստանն ու Ասադը հետ չեն քաշվում: Թե ինչու՝ այլ հարց է:
Արդյոք Անկարան սկսելո՞ւ է ավելի մասշտաբային պատերազմ Ռուսաստանի և Սիրիայի դեմ: Հավանաբար շատ բան կախված է, թե ինչ կորոշի ՆԱՏՕ-ն, ինչ կանի ԱՄՆ-ը՝ կաջակցե՞ն, թե՞ ոչ, և ինչպիսի՞ բնույթի ու ծավալի կլինի աջակցությունը: ԱՄՆ-ն ու ՆԱՏՕ-ն սպառազինություն կտրամադրե՞ն, ռազմական աջակցություն կտրամադրե՞ն Թուրքիային, թե՞ ոչ: Որովհետև քաղաքական աջակցությունն Անկարային թերևս բավարար չէ:
Մյուս կողմից՝ այդ դեպքում կստացվի, որ ԱՄՆ-ը կամ ՆԱՏՕ-ն են մտնելու Ռուսաստանի հետ բախման մեջ: Եվ այդ հանգամանքն էլ Ռուսաստանի համար կբարդացնի նահանջը, որովհետև շատ դժվար կլինի ռուսաստանցիներին բացատրել, որ հաղթաբեր Պուտինը նահանջեց այն բանից հետո, երբ ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ-ն կանգնեցին Թուրքիայի կողքին կամ մեջքին: Այլ կերպ ասած՝ ամերիկյան կամ ՆԱՏՕ-ական ռազմական օգնությունը կամ դրա թեկուզ իմիտացիան կնշանակեն, որ Թուրքիային ու Ռուսաստանին էլ ավելի են մղում Իդլիբի ծուղակ: Տպավորություն է, որ այս անգամ ինչ-որ մեկը մնալու է այդ ծուղակում. Պուտի՞նը, թե՞ Էրդողանը՝ դա է խնդիրը:
Այդ իրավիճակում անշուշտ կարևոր է դիտարկել Հայաստանի խնդիրները: Առաջինն անշուշտ անհրաժեշտ քայլերն են բոլոր ուղղություններով, որոնք պետք է հետապնդեն գլխավոր նպատակ՝ թույլ չտալ, որ Հայաստանը դառնա ռուս-թուրքական հարաբերությունների պարզման անգամ փոքր դրվագների թատերաբեմ: Երկրորդը, բնականաբար, արցախան ուղղությամբ զգոնության և պաշտպանունակության բարձրացումն է, որպեսզի փակվի նաև ադրբեջանական միջնորդավորվածությամբ որևէ սադրանք:
Միևնույն ժամանակ, Հայաստանին թերևս անհրաժեշտ է քաղաքական աշխատանք ոչ միայն ռիսկեր չեզոքացնելու, այլև ռուս-թուրքական նոր իրավիճակի շուրջ միջազգային իրողություններում քաղաքական հնարավորություններ տեսնելու և դրանք իրացնելու համար: Առավել ևս, որ Հայաստանն այդ առումով ունի պատմական հարուստ թղթապանակ՝ միջազգային հարաբերությունների սեղանին դնելու համար, որովհետև որևէ նոր աշխարհակարգի ձևավորման առանցքային բազաներից մեկը միշտ լինում է պատմությունը: