Ազգային Ժողովն օրերս առաջին ընթերցմամբ 109 կողմ ձայնով ընդունեց կառավարության հեղինակած «Նյութական պահուստի մասին» ՀՀ օրենքում և կից ներկայացված օրենքներում փոփոխություններ կատարելու մասին օրենսդրական փաթեթը։ Խորհրդարանում՝ քննարկման ժամանակ, Արտակարգ իրավիճակների նախարարի տեղակալ Արա Նազարյանը հայտարարեց, որ փաթեթի ընդունման նպատակն է զարգացնել Հայաստանի Հանրապետության նյութական պահուստի համակարգը, բարեփոխել ոլորտը կարգավորող իրավական դաշտը՝ նյութական պահուստի արդիականացման և համալրման գործընթացն առավել արդյունավետ դարձնելու համար։
«Ելնելով Հայաստանի աշխարհաքաղաքական դիրքից՝ առաջին պլան է մղվում ռազմական գործողությունների ժամանակ ճանապարհային շրջափակման պայմաններում բնակչության, Զինված ուժերի կարիքների ապահովման խնդրի լուծումը։ Հաշվի առնելով, որ էներգակիրները, ինչպես նաև ցորենի, շաքարավազի, բուսական և կենդանական յուղի ու մի շարք այլ պարենային ապրանքների գերակշռող մասը ներմուծվող են, ապրանքների մատակարարման նույնիսկ կարճատև խափանումը կարող է առաջացնել ճգնաժամ, որի կանխարգելումը կամ հետևանքների վերացումը պետական նյութական պահուստի նշանակությունն է։ Խնդիր է առաջանում բարձրացնել պետական նյութական պահուստի արդյունավետությունը, արդիականացնել դրա ձևավորման մոտեցումները և կառավարման համակարգը»,- մասնավորապես նշեց փոխնախարարը։
Տնտեսագետ Վահագն Խաչատրյանը դրական է գնահատում օրենսդրական այս փոփոխությունն ու միևնույն ժամանակ ընդգծում, որ շատ լավ է, երբ «քաղաքական թոհուբոհի մեջ իշխանություններն անտարբերության չեն մատնում նաև այսպիսի խնդիրների լուծումը»։
«Թեև ինձ համար անսպասելի էր, որ այսպիսի նախաձեռնություն կար օրակարգում, սակայն, միանշանակ, ողջունում եմ դա՝ հաշվի առնելով Հայաստանի նման երկրի առանձնահատկությունները։ Ենթադրում եմ, որ այս մասով գուցե ինչ-որ խնդիրներ կան, ինչից ելնելով էլ՝ փոփոխությունների անհրաժեշտություն են տեսել»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում շեշտեց տնտեսագետն ու այս համատեքստում հավելեց նաև․
«Անկեղծ ասած, ես մեր նյութական պաշարների ստույգ տվյալներին չեմ տիրապետում, բայց, կարող եմ ասել, որ, առհասարակ, ցանկացած երկիր՝ լինի դա զարգացած, զարգացող, թե խնդիրներ գրեթե չունեցող երկիր, իր նյութական պահուստները, պարտադիր, պետք է ունենա, որովհետև, բոլոր դեպքերում, որևէ մեկն ապահովագրված չէ իրավիճակային փոփոխություններից՝ թեկուզ, օրինակ, բնական աղետներից կամ համաճարակներից․ վառ ապացույց՝ նայենք, թե ինչ է այս օրերին կատարվում Չինաստանում կորոնավիրուսի հետևանքով։ Ամիսներ առաջ ոչ մեկ չէր էլ կարող անգամ ենթադրել, որ Չինաստանի նման երկիրը կարող է «փակվել», բոլոր մատակարարումները, ներմուծումները, արտահանումները դադարեցվեն, մինչդեռ դրան զուգահեռ երկիրն ապրելու կարիք ունի, իսկ ապրելու համար նրանք իրենց նյութական պահուստները պետք է հանեն ու մարդկանց առաջին անհրաժեշտության ապրանքներով ապահովեն՝ այնքան ժամանակ, մինչև ճգնաժամային փուլը կանցնի և երկիրը իր բնականոն հուն կվերադառնա։
Առավել ևս Հայաստանը, երբ մենք ոչ պատերազմ, ոչ խաղաղություն իրավիճակում ենք գտնվում, շրջափակված ենք երկու թշնամական հարևաններով և այն միակ ճանապարհը, որը տանում է դեպի հյուսիս՝ Լարս, անկանխատեսելի է՝ կարող է օրերով փակվել ու ելքի ոչ մի այլ ճանապարհ չունենանք կամ ապրանքներով լի բեռնատարները մնան այդտեղ ու ոչ մի օգնություն չկարողանանք ստանալ, այդ ապրանքները տեղ չհասնեն, հետևաբար այս պայմաններում միանշանակ է, որ մենք լրջագույն ուշադրություն պետք է դարձնենք նյութական պահուստներին»։
Խաչատրյանը թեպետ համոզված է, որ մեր նյութական պաշարները մասնագիտորեն մանրամասն հաշվարկված ու պահուստավորված են, թե կոնկրետ որ ժամանակաշրջանի համար որ ապրանքատեսակները և ինչ քանակությամբ պետք է օգտագործվեն, հավելյալ ինչ պաշարների կարիք կա ու երբ պետք է այդ ամենը լրացվի, սակայն, այսուհանդերձ, նա մի կարևոր խնդիր է մատնանշում՝ համապատասխան ֆինանսական միջոցների տրամադրումը։
«Պահուստավորելն իր հերթին՝ բացի ձեռքբերումից, նշանակում է նաև բավարար չափի ֆինանսական միջոցների հատկացում, հետևաբար հույս ունեմ, որ Արտակարգ իրավիճակների նախարարությունն այս հանգամանքը նույնպես հաշվի առել է և գիտի ինչ քայլեր է ձեռնարկելու այս ուղղությամբ, քանի որ ամեն երկիր չէ, որ կարող է իրեն թույլ տալ, ենթադրենք, 100 կամ 200 հազար մարդու հաշվով պաշարներ հավաքագրել։ Մենք՝ ելնելով մեր ազգաբնակչության թվաքանակից ու մյուս բոլոր մարմինների ծառայությունների հնարավորությունից՝ անհրաժեշտ պայմաններ պետք է ապահովենք․ սա այն տարբերակն է, երբ գովելի է, որ առօրյա այս տարաբնույթ խնդիրների մեջ՝ մենք այսպիսի ռազմավարական հարցերի ևս անդրադառնում ենք, որովհետև սա չի արվում այսօրվա կամ վաղվա համար, այլ արվում է երկարաժամկետ առումով՝ 5 կամ 10 տարի հետոյի համար, բայց ով իմանա՝ գուցե հենց վաղն էլ այդ պահուստներից օգտվելու ժամանակաշրջանը վրա հասնի»,-եզրափակեց նա։
