Սահմանադրական դատարանի հանրաքվեն գործնականում լինելու է Հայաստանում հետհեղափոխական շրջանի ավարտը: ՍԴ հանրաքվեից հետո ոչ թե ավարտվում է հեղափոխությունը, այլ հետհեղափոխական շրջանը: Այն շարունակելու որևէ փորձ գործնականում արդեն կարող է որակվել իբրև ապակառուցողականություն, որովհետև դրանից հետո էլ Հայաստանը հեղափոխական տոնայնության ու տրամադրության ներքո պահելը պարզապես կնշանակի արդեն Հայաստանից ակնհայտորեն խլվող ժամանակ ու էներգիա:
Իսկ այդ հանգամանքը էապես չի տարբերվի այն մսխումից ու յուրացումից, որով զբաղվել է իշխող նախկին համակարգն իր գործունեության առնվազն քառորդդարյա շրջանում: Էական չէ, Հայաստանից նյութական ռեսուրս է խլվում կամ մսխվում, թե հանրային տրամադրություն, ժամանակ, էներգիա:
Միևնույն ժամանակ, հետհեղափոխական շրջանի ավարտին առանցքային հարց է դառնում այն, թե Հայաստանը որքան արագ կկարողանա հրաժեշտ տալ նախահեղափոխական շրջանի դերակատարներին: Սա հարցերի հարցն է, որ կանգնած է հայկական հանրության և պետականության առաջ: Եվ դա մի մարտահրավեր է, որի հաղթահարումը լինելու է շատ բարդ՝ հաշվի առնելով այն, որ մեզանում առկա են աղմկոտ քրեական գործեր ու դատավարություններ, որոնք էլ մշտապես թարմ են պահելու նախկին դերակատարներին:
Ընդ որում՝ այստեղ հանրությունը բախվում է որոշակիորեն օբյեկտիվ մարտահրավերի հետ, ինչը, սակայն, ամենևին չի թուլացնում հանրային զարգացման տեսանկյունից դրա արգելակող ուժը և այն հաղթահարելու հրամայականը:
Ունի՞ հասարակությունն այդ ուժը, ներուժը՝ հետհեղափոխական շրջանի ավարտից հետո որոշակիորեն «քաղաքական ռենեսանսի» շրջան հաստատելու համար: Այդ հարցի պատասխանն անգամ խիստ հարաբերական է, բայց մի բան երևի թե ակնառու է, որ ՍԴ հանրաքվեից և առաջացած թնջուկի հանգուցալուծումից հետո հենց այդ խնդիրը պետք է լինի քաղաքական գործունեության չափման անբեկանելի նշաձողը: