Այն, որ ՍԴ դատավորների լիազորությունը դադարեցնելու վերաբերյալ Սահմանադրության փոփոխության հանրաքվեն փաստացի դառնում է իշխանության վստահության յուրօրինակ հանրաքվե, արդեն արձանագրվել է:
Միաժամանակ, այդ արձանագրումն անշուշտ բխում է այն իրականությունից, որ ձևավորվել է Հայաստանում՝ ոչ միայն ՍԴ շուրջ: Եթե կուզեք, ՍԴ շուրջ ստեղծված խնդիրը գործնականում Հայաստանում հետհեղափոխական իրավիճակի յուրօրինակ խտացում-արձանագրում էր, ըստ այդմ՝ խնդրի հանգուցալուծումը հենց համաժողովրդական քվեարկության միջոցով հետհեղափոխական թերևս ավելի լայն փակուղու որոշակի հանգուցալուծում է: Փակուղի, որը զգալիորեն օբյեկտիվ է, չնայած մի շարք նաև սուբյեկտիվ պատճառներին:
Օբյեկտիվ է այն առումով, որ Հայաստանում նախորդ քառորդ դարում, երբ պատերազմից հետո Հայաստանը գործնականում ձեռնամուխ է եղել խաղաղ պետականաշինության, այդ գործընթացի խորքային փիլիսոփայությունն այդուհանդերձ կառուցվել է ոչ թե ստեղծելու, այլ յուրացնելու, մսխելու, սպառելու փիլիսոփայության վրա:
Գործնականում հենց այդ փիլիսոփայությունը պետք է տեսնել հետագա բոլոր համակարգային, ինստիտուցիոնալ արատների խորքում, դրանց հիմքում, պատճառներում: Ու թեև 2018-ի թավշյա հեղափոխությամբ հանրությունը մերժել է համակարգը, մերժել է այն իշխանությունը, որ ստեղծվել ու բյուրեղացել էր այդ փիլիսոփայությամբ և հոգեբանությամբ, մտածողության ռեժիմն այդուհանդերձ գործնականում շարունակում է լինել հենց այդ տիրույթում:
Մեծ հաշվով, հետհեղափոխական Հայաստանում առկա է այդ հակասությունը՝ նոր իրավիճակի և հին մտածողության ու հոգեբանության, որը բերում է խորքային կոնֆլիկտի: Այդ կոնֆլիկտը մակերևույթին հայտնվում է տարբեր քաղաքական ձևաչափերով, սակայն խորքում հենց այդ մակարդակի վրա է: Եվ այդ հանգամանքը առաջինն ու ամենաբարձրը իր տարբեր ելույթներում խոստովանել է նաև հենց Նիկոլ Փաշինյանը, որն առաջնորդելով հեղափոխությունը և հիմա կանգնելով պետությունն առաջնորդելու պատասխանատվության առաջ՝ գործնականում ամենից լավն է զգացել այդ կոնֆլիկտի խորքային խնդիրն ու ծանրությունը:
ՍԴ խնդիրը ժողովրդական հանրաքվեով, այսինքն՝ համաժողովրդական քվեարկությամբ լուծելու, ըստ այդմ՝ ներքին կյանքի առնվազն որոշակի ժամանակահատված դրանից բխող հեղափոխական վարքագծի խթանման որոշումը ունի թերևս այդ խորքային մոտիվացիան: Ըստ այդմ՝ այստեղ թերևս հույժ կարևոր է, թե «այո»-ի և «ոչ»-ի գործընթացում ինչ բովանդակություն է հաջողվում դնել հեղափոխական վարքագծի տակ, և ինչի՞ է ծառայելու հանրության քվեն, եթե իշխանությունը ստանում է այն:
Բանն այն է, որ եթե այդ քվեն պետք է կամ օգտագործվելու է ընդամենն քաղաքական հաշիվներն ավելի վստահ ու անկաշկանդ մաքրելու համար, ապա ափսոս է լինելու քվեն: Այն պետք է քաղաքակրթական «հաշիվներ» մաքրելու համար, իսկ այստեղ բաժանարար գծերը, մեղմ ասած, ստանդարտ չեն:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
