Պետական հեղաշրջման թեման Հայաստանում շարունակում է քննարկվել ամենատարբեր հարթակներում և ամենատարբեր դիտանկյուններից: Տարօրինակը թերևս այն է, որ թեման բավականին աշխուժորեն խթանում է նաև իշխանությունը: Համենայնդեպս, անգամ Անվտանգության խորհրդի քարտուղարի մակարդակով է հայտարարվում, որ հեղաշրջման փորձ եղել է, և այն կանխվել է: Քաղաքական-քարոզչական տեսանկյունից թեմայի շրջանառումը հասկանալի է: Քանի որ իշխանությունը գտնվում է նախկին իշխող համակարգի քարոզչական ուժգին պրեսինգի տակ, որոշակի անհավասար պայմաններում լինելով նաև քարոզչական և ֆինանսական ռեսուրսների առումով, պետական հեղաշրջման թեմատիկայով փորձում է այդ համակարգի ներկայացուցիչներին էլ պահել հանրային ուժգին պրեսինգի տակ:
Ամբողջ խնդիրն այն է, սակայն, որ իրավիճակը դառնում է խիստ հարաբերական, և զգալի կարող է լինել բումերանգի էֆեկտը: Հարցը, թեման ավելի շուտ և ավելի շատ կարող է պրեսինգի տակ պահել հանրությանը, քան նախկին համակարգին: Կամ հավասարապես՝ թե՛ նախկին իշխանության տարբեր խմբերի, թե՛ հանրությանը: Բանն այն է, որ այդ համակարգի ընդհանուր ռազմավարությունն աներկբայորեն այն է, որ անգամ հանրային վրդովմունքի մշտապես թարմ և ուժգին ճնշման տակ լինելու գնով, առնվազն ներկայիս փուլում կանեն հնարավորը հանրությանն էլ անընդհատ հոգեբանական վախի ու տագնապի փուլում, անընդհատ ինչ-որ վտանգից հինգ րոպե պակասի զգացողության փուլում պահելու համար:
Այդ իմաստով, պետական հեղաշրջման մասին անընդհատ գեներացվող խոսակցությունը, մեծ հաշվով, առերևույթ լինելով իրատեսական թվացող վտանգի մասին խոսակցություն՝ զգոնության նպատակով, գործնականում վերածվել է հանրությանը անընդհատ տագնապի մեջ պահելու խոսակցության: Իսկ այդ դեպքում արդեն առաջանում է հարց, թե որն է դրա նպատակը: Թե ումն է այդ նպատակը, դա էլ հարց է իհարկե, բայց այստեղ ակնառու է նաև, որ այդ նպատակի շահառուները տարբեր են և միայն նախկին իշխանության շրջանակում չեն: Վերջին հաշվով, մենք առիթ ունեցել ենք խոսել այդ մասին, և դեռ կունենանք, քանի որ դա կարևոր խոսակցություն է հետհեղափոխական իրողությունները գնահատելու և հասկանալու համար, որ հեղափոխությանը Հայաստանում պարտվել է ոչ միայն նախկին իշխանությունը: Կամ նախկին իշխանությունը ոչ միայն բաղկացած է եղել այդ պահին նախկին ու այդ պահին գործող պաշտոնյաներից, նրանց մերձ դիրքավորված օդիոզ և օլիգարխիկ շրջանակներից, այլ նաև որոշակի ոչիշխանական տարրերից ու սեգմենտներից: Հանրությանը, ժողովրդական հեղափոխությանը պարտվել են նրանք բոլորը, հետևաբար, հանրության հանդեպ առնվազն հոգեբանական ռևանշի հարցում նրանք բոլորն են շահառու, և այդ շրջանակը լայն է՝ ընդհուպ հեղափոխության անունից խոսողներով:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
