Ամերիկացի քաղաքագետ Ուլյամ Պոմերանցը կարծիք է հայտնել, որ ՌԴ նախագահ Պուտինը ԱՄՆ առաջին նախագահ Ջորջ Վաշինգտոնի պես չի մեկուսանա իր կալվածքում՝ նախագահի պաշտոնը թողնելուց հետո, այլ կմնա ազգի առաջնորդ, գուցե ոչ ֆորմալ: Պետդումայի ուղերձից և փաստորեն իշխանության փոխանցման գործընթացի ազդարարումից հետո շատերն են փորձում հասկանալ, ինչ կանի Պուտինը նախագահի պաշտոնից հետո: Կա տեսակետ, որ նա կհեռանա պաշտոնից, բայց ոչ իշխանությունից: Բայց այդ դեպքում առաջանում է հարց՝ կարո՞ղ է լինել ավելի բարձր պաշտոն, քան նախագահինը, հատկապես երբ Պուտինը ուղերձում մատնանշեց՝ Սահմանադրության փոփոխությունը կընդլայնի խորհրդարանի, Սահմանադրական դատարանի, Պետխորհրդի լիազորությունը, բայց կպահպանի ուժեղ նախագահին, այդ թվում՝ ուժայինների նկատմամբ կառավարման իրավունքով: Դա նշանակում է, որ դե ֆակտո չի կարող լինել ավելի ուժեղ պաշտոն, քան նախագահի պաշտոնը:
Հետևաբար, դժվար է պատկերացնել, թե ֆորմալ իմաստով Պուտինն ինչպես է պահելու իշխանությունը, առնվազն այն ծավալով, որ կա: Եվ ավելին, պետք է նախ հասկանալ՝ իսկ նրա մոտ կա՞ դա անելու ցանկություն: Մեծ հավանականությամբ, ցանկությունը ոչ թե իշխանությունը պահելն է, այլ դրա այնպիսի փոխանցումը, որով Պուտինը ցմահ կպահի հետիշխանական անձնական անձեռնմխելիությունը: Այդ հարցը լուծելու առումով, այո, նա, թերևս, տևական ժամանակ կփորձի որևէ կարգավիճակով մնալ իշխանության շրջանակում, ազդեցիկ դիրքում, փոխանցումը ամբողջապես ապահովելու, նոր նախագահին և իշխանության նոր բալանսը, այսպես ասած, ձևավորելու և բյուրեղացնելու համար: Ակնառու է, որ Պուտինը ձևավորում է բազմաբևեռ և բալանսավորված իշխանական համակարգ, առաջին հերթին, թերևս, հենց իր հետնախագահական անվտանգության երաշխավորման բարձր աստիճանի համար: Ասել կուզի, Պուտինը հեռանում է, և խնդիրը ընդամենը ժամանակն է, ինչպես առիթ ենք ունեցել արձանագրելու և դիտարկելու բազմիցս:
Ռուսական մամուլում տեղեկություն է, որ Սահմանադրության փոփոխությունը հավանաբար կիրականացվի մինչև մայիս: Դա նշանակում է, որ ՌԴ իշխանությունը կամ Պուտինը պարզապես շտապում է: Ինչի՞ համար է այդ շտապողականությունը: Դարձյալ, ինչպես կանխատեսել էինք, մեծ հավանական է, որ նա չմնա մինչև ֆորմալ՝ 2024 թվական, ու այստեղ էլ կարող է հարց առաջանալ, թե ինչու նա չի օգտագործում առավել անսահմանափակ իշխանության այդ մի քանի տարին էլ: Սա դեռ պետք է տեսնել իհարկե, սակայն, այդուհանդերձ, Ռուսաստանում տեղի է ունենում խորքային փոփոխություն, իշխանության հետ այդօրինակ խաղերը ամենևին թատրոն չեն լինում, որքան էլ փորձ արվի ներկայացնել այդպիսին: Իշխանությունն ունի իր հոգեբանությունը, և կառուցվածքի ու հարաբերակցության փոփոխությունը ժամանակի ընթացքում անպայման բերում է հոգեբանության փոփոխության:
Ի՞նչ նոր հոգեբանություն է ձևավորվում ռուսական իշխանության մեջ: Այդ հարցը Հայաստանի համար՝ ընդհուպ անվտանգային նշանակության հարց, ընդ որում՝ ոչ միայն ռիսկերի, այլ նաև հնարավորությունների իմաստով:
