«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է երգիչ-երգահան Արմեն Մովսիսյանը։
– Պարոն Մովսիսյան, ինչպես կամփոփեք անցնող տարին։ Ի՞նչ ձեռքբերումներ ունեցանք։
– Երկիրը սկսել է շնչել, ազատ անկումը գոնե կասեցվել է, բանակին ավելի շատ ուշադրություն է դարձվում, զինվորը կուշտ է, երկրում ճանապարհաշինությունը թափ է հավաքել, իսկ դրա անդրադարձը երկրի զարգացման հաջորդ տարիներին կզգացվի։
– Ձեր կարծիքով՝ այն սպասումները, որոնք կային հեղափոխությունից հետո, արդարացվեց՞ին, թե՞ դեռևս խնդիրներ կան։ Եվ արդյոք սպասելիքների չիրականացման մեջ օբյեկտիվ պատճառներ կա՞ն։
-Հեղափոխությունը, դասական իմաստով, այստեղ տեղին չէ օգտագործել: Իրականում չկա դասակարգային պայքար: Կա հիվանդ պետական մարմնի հասարակության պահանջով առողջացման ձգտում: Այդ պատճառով էլ սպասումները կարող են թվալ չափազանցված, երբ իրական փոփոխությունները սկսում ենք համեմատել հեղափոխական փոփոխությունների մեր ակնկալիքների հետ:
– Սխալներ տեսնո՞ւմ եք իշխանության եկած հեղափոխական ուժի գործողություններում։ Արդյոք բարեփոխումների հարցում հապաղում, դանդաղում կա՞։ Չպե՞տք է արդյոք ավելի կտրուկ լինել՝ հատկապես դատաիրավական բարեփոխումների դեպքում։
– 30 տարվա ընթացքում այնքան պրոբլեմներ են կուտակվել՝ սկսված արտաքին քաղաքական ու ներքին, որ լուծում միանգամից ակնկալել թավշյա մեթոդներին դավանող ռեֆորմատորներից, դժվար է ակնկալել։ Նամանավանդ երբ իրականում 30 և նույնիսկ անցյալ հասարակարգի շատ գործող դեմքեր եղել են ակտիվ մասնակիցներ երկրի բարդակին: Որպես հետևանք՝ բարոյահոգեբանական աղճատված նկարագիր, դրանով մասամբ պայմանավորված հին մտածելակերպ, ընկերաբարեկամական մտայնություն, հետևաբար նաև կադրային պրոտեկցիոնիզմ և այլ բացասական ազդակներ: Մինչև ներկա իշխանությունները հստակ չսահմանեն երկրի նախորդ 30 տարիների հիվանդությունը, միայն կոռուպցիայի դեմ պայքարը կլինի կիսատ լուծում, կիսատ բուժում: Հետևաբար՝ և՛ դատական, և՛ իրավական, և՛ բարոյահոգեբանական, և՛ նոր սերնդի արժեքային այլ համակարգ ձևավորելով՝ կունենանք նոր իսկապես հպարտ, հետևաբար գիտակից ու պատասխանատու քաղաքացի:
– Հեղափոխությունից հետո, հեղափոխությանը զուգահեռ, մշտապես խոսվում է հակահեղափոխության վտանգների մասին։ Հատկապես վերջին ամիսներին ակտիվացել է ՀՅԴ–ն։ Ի՞նչ նպատակ են նրանք հետապնդում, և կարելի՞ է Քոչարյանի շուրջ կոնսոլիդացված այդ ուժին համարել հակահեղափոխության օջախ։ Ի՞նչ վտանգներ եք տեսնում նրանց հետ կապված։
– Կեղծ օրակարգ է փոքր Հայաստանում, 5-րդ շարասյան միայն արտաքին ռեակցիոն ուժերի ազդեցությամբ կարող են կազմակերպել ներկա իշխանության տապալում: Բոլոր օբյեկտիվ քննադատությունից այն կողմ, հասարակության գերակշիռ հատվածը տեսնում է փոփոխությունները, բողոքում ոչ թե հետ դարձի, այլ ավելի ռադիկալ մեթոդներ կիրառելու ցանկությամբ: Այնպես որ, չեմ տեսնում Հայաստանում հետ դարձի իրական հենարաններ:
