Հանրային շոշափելի ուշադրության է արժանացել կառավարության որոշումը, ըստ որի՝ 2020 թվականից էապես ավելանալու է առաջին և երկրորդ երեխաների համար հատկացվող միանվագ պետական աջակցությունը, հասնելով 300 հազար դրամի: Կասկածից վեր է, որ կայացվել է միանգամայն ողջունելի որոշում, ինչը կարող է էական նշանակություն ունենալ Հայաստանում ժողովրդագրական պատկերում փոփոխություն խթանելու հարցում: Միևնույն ժամանակ, անշուշտ, միամտություն է կարծել, թե Հայաստանում հիմնարար ժողովրդագրական խնդրի լուծումն այդտեղ է՝ որևէ երեխայի ծննդին ցուցաբերվող աջակցության չափի մեջ: Այդ իմաստով, անգամ հնչող ընդդիմախոսությունը, թե պետք է բարձրացնել հաջորդ երեխաների ծննդի դեպքում հատկացվող աջակցությունը, փոքր-ինչ հեռու է բուն լուծումներից:
Վերջին հաշվով, ինչպիսին էլ լինեն աջակցությունները, դրանք, անշուշտ, օբյեկտիվորեն չեն կարող հասնել չափերի, երբ ծննդատներում կգոյանան հերթեր: Անհրաժեշտ է թերևս արձանագրել մի կարևորագույն հանգամանք, որ Հայաստանի ժողովրդագրական խնդիրների լուծման հարցում՝ իր կարևորությամբ հանդերձ, ծննդաբերության վիճակագրությունը չի կարող լինել լուծման հիմնասյուն բավականին երկար ժամանակ: Անշուշտ, դրա՝ բնական աճի ցուցանիշի, գործակցի բարձրացման ուղղությամբ պետք է անդուլ աշխատանք, սակայն բազային մասշտաբներն այնքան փոքր են, որ ժողովրդագրական պատկերի փոփոխության հարցում առաջնային թիրախ պետք է լինի հայրենադարձությունը: Դրա շնորհիվ նաև կձևավորվի այն բազան, որի պարագայում կբարձրանա արդեն բնական աճի էֆեկտիվությունը:
Ի վերջո, պետք է ընդունել, որ կարևորագույն խթանը՝ ժողովրդագրության խնդիրները լուծելու գործում, դա Հայաստանի միջավայրային գրավչությունը բարձրացնելն է, ընդ որում՝ բազմազանության սկզբունքով, այսինքն՝ աշխատելով ամենատարբեր սոցիալական շերտերի ուղղությամբ, իհարկե, պետական զարգացման ու արդիականացման հասկանալի ուղենիշ-ողնաշարի առկայության պայմաններում: Հայաստանում պետք է լավ լինի բոլորի համար՝ քրեական տարրերից ու քրեական ենթամշակույթի կրող շերտերից բացի, անշուշտ, և, իհարկե, ծույլերից, պորտաբույծներից բացի: Լավն իր մեջ բնականաբար ներառում է բազմաթիվ բաղադրիչներ՝ կենցաղից մինչև պետական անվտանգություն, պետության կառավարման, ապագայի որոշման գործում քաղաքացու մասնակցայնություն, իշխանության ներկայացուցչականություն: Եվ, ի վերջո՝ գաղափար, որը կփաթեթավորի այդ ամենը: Հայաստանի ժողովրդագրական պատկերի հարցը պետք է լինի համահայկական օրակարգի առանցքային հարցերից մեկը: Այդ օրակարգը ձևավորելու փորձը սկսվել է օգոստոսի 5-ին Ստեփանակերտի հրապարակում, դուրս է եկել Ստեփանակերտից՝ Վերածննդի հրապարակում հանրահավաքում Հայաստանի վարչապետի աննախադեպ, պատմական ելույթով, հետո սակայն խեղդվել ներքաղաքական կարճաժամկետ օրակարգերի անվերջանալի ալիքից:
