Ռեգիոնալ թեժ զարգացումները, որոնք կանխատեսվում էին հունվարի 3-ին Բաղդադում` իրանցի գեներալ Ղասեմ Սոլեյմանիի սպանությունից հետո, որ կատարվել էր ԱՄՆ անօդաչու սարքով՝ նախագահ Թրամփի անմիջական հրահանգով, կարծես թե առնվազն «հետաձգվում» են: Թե՛ ԱՄՆ-ը, թե՛ Իրանը անում են հայտարարություններ, որոնք թույլ են տալիս խոսելու իրավիճակի հանդարտեցման մասին՝ առաջին բռնկումներից, թեժ հռետորաբանությունից և ԱՄՆ-ի իրաքյան ռազմակայաններին հրթիռային հարվածներից հետո, որոնց հետևանքով, սակայն, չի եղել որևէ տուժող:
Արվող գրեթե վախճանաբանական կանխատեսումները, այդ թվում՝ Հայաստանում, չդարձան իրականություն, թեև թվում էր, որ բախումը արդեն անխուսափելի է: Այստեղ, սակայն, շատ կարևոր է այն, թե ինչպիսի խորությամբ են դիտարկվում ռեգիոնալ քաղաքականության ընթացքն ու շերտերը: Այդ պարագայում թերևս առավել տեսանելի կլիներ, որ խորքային առումով դրանցից չի բխում ամերիկա-իրանյան բախում, քանի որ մերձավորարևելյան ռեգիոնում տեղի ունեցողը գործնականում աշխարհակարգային վերափոխում է, ոչ թե երկկողմ դիմակայություն: Իսկ նոր աշխարհակարգում, ինչպես վկայեց նաև ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի ուղերձը, ԱՄՆ-ը Իրանը դիտարկում է գործընկեր, հետևաբար ամերիկա-իրանյան հարաբերությունը ռազմավարական հեռանկարում գնահատվում է «պոզիտիվ ստրատեգիայի» համատեքստում: Այլապես Իրանին շատ ավելի ուժգին և քայքայիչ հարվածներ հասցված կլինեին վաղուց՝ առիթներ շատ են եղել:
Այդ իրողությունը գնահատման տեսանկյունից շատ կարևոր է Հայաստանի համար՝ հաշվի առնելով Իրանի հետ սահմանակցությունն ու առանձնահատուկ հարաբերությունները, այդ թվում՝ ռեգիոնալ շահերի համատեքստում բնական դաշնակցության էական աստիճանը:
Այդպիսով, Բաղդադում տեղի ունեցողը Հայաստանում զգոնության, ուշադրության, սակայն ամենևին ոչ խուճապի, հուսահատության կամ, առավել ևս, վախի առիթ է, այլ սեփական դերի մասին առավել ինտենսիվ և խորությամբ մտորելու, այդ դերը տարբեր սցենարային շրջանակներով, այսպես ասած, կոնսպեկտավորելու անհրաժեշտություն:
Հայաստանը վտանգների և ռիսկերի դիմակայման մտածողության ռեժիմից պետք է անցնի հնարավորությունների գնահատման և օգտագործման շուրջ մտածողության ռեժիմի: Որովհետև այդ ռեժիմը ինքնին ենթադրում է նաև ռիսկերի և վտանգների կառավարման ու չեզոքացման կարողություն, իսկ առաջինը հնարավորությունների օգտագործման կարողություն ինքնաբերաբար չի ենթադրում:
