Պուտինն ու Էրդողանը հանդիպել են Ստամբուլում հարավային հոսք գազատարի բացման առիթով: Գազատարը, սակայն, երկու երկրների կամ, ավելի շուտ, երկու նախագահների քննարկումների օրակարգում զբաղեցնում է թերևս վերջին տեղը՝ իր հրատապությամբ, քանի որ կան շատ ավելի հրատապ հարցեր: Եվ բանն այստեղ ամենևին Լիբիայի հարցում տարաձայնությունը չէ, որ ունեն Մոսկվան ու Անկարան, որոնցից առաջինն աջակցում է լիբիական բանակի ապստամբ, գեներալ Խաֆթարին, իսկ Անկարան՝ Լիբիայի կառավարությանը: Պուտին-Էրդողան օրակարգում ներկայումս ամենահրատապը այլ գեներալի հարց է, կամ ավելի շուտ՝ գեներալի սպանության: Թուրքիայի ու ՌԴ առաջնորդների համար լիովին նոր իրավիճակ ու հարցեր է առաջացրել Իրանի էլիտար ստորաբաժանումների հրամանատար, այդ երկրում և ռեգիոնում ազդեցիկ գործիչ, գեներալ Ղասեմ Սոլեյմանիի սպանությունը, որն իրականացվել է ԱՄՆ նախագահ Թրամփի անմիջական հրահանգով և հանգեցրել ռեգիոնալ թե՛ ուժգին լարվածության և թե՛ նաև իրադարձությունների զարգացման անկասկած հիմնովին նոր մի մեկնակետի:
Դրանում, անշուշտ, Էրդողանն ու Պուտինը կանգնած են կարևոր որոշումների առաջ, քանի որ Իրանը, մի կողմից հայտնվելով ԱՄՆ հարվածի թիրախում, մյուս կողմից՝ այդ իրողությունների բերումով հայտնվել է ռեգիոնալ յուրօրինակ առաջատարի դիրքում, երբ մյուս խաղացողներին բավականին բարդ է գտնել «երրորդ ճանապարհ»: Եթե Իրանն ու Նահանգները չգնան ինքնաոչնչացնող տրամաբանությամբ դիմակայության, իսկ այդպիսի դիմակայության նրանք ամենայն հավանականության չեն գնում՝ դատելով տեղի ունեցողից և հայտարարությունների տողատակերից, ապա կարող են էապես նեղանալ Թուրքիայի և Ռուսաստանի ռեգիոնալ դիրքերը, քանի որ Թեհրանը կարող է այսպես ասած՝ «վրեժի իմիտացիայի» շնորհիվ բավականին երկար պահել ռեգիոնալ «առաջին ջութակի» կարգավիճակը: Եթե ԱՄՆ որոշի, այսպես ասած, աջակցել այդ խաղին և օգնել Իրանին այդ հարցում, իսկ ամերիկացիները դրանով կարող են լուծել բավականին շատ ու բազմազան խնդիրներ ռեգիոնալ քաղաքականության կառավարման առումով, ապա Անկարայի ու Մոսկվայի մանևրի դաշտն էլ ավելի է սահմանափակվելու և, ի վերջո, կարող է տեղ մնալ նրանցից միայն մեկի համար:
Հատկանշական է, որ ՌԴ նախագահ Պուտինը Ստամբուլ մեկնելուց առաջ այցելել էր Սիրիա, հանդիպել այդ երկրի նախագահ Ասադին և խոսել սիրիական պետականության և տարածքային ամբողջության մասին, որը կասկածի տակ է դնում առաջին հերթին Թուրքիան: Մոսկվան ու Անկարան հայտնվում են մեծ առերեսման անխուսափելիության ռեժիմում, ինչը, անկասկած, չի շրջանցելու նաև հայկական հարցը: Երևանը պետք է պատրաստ լինի դրան:
