Կալանավորվել է Դիանա Հարությունյան կեղծ անունով ֆեյսբուքյան էջի օգտատերը, որի էջից օրեր առաջ տարածվել էր կեղծ տեղեկություն Հայաստանի Հանրապետության դեմ, թե վարչապետ Փաշինյանն իբրև շնորհավորել է ԱՄՆ նախագահին իրանցի գեներալի սպանության առնչությամբ: Տեղեկությունը շատ արագ տիրաժավորվեց ադրբեջանական և իրանական մեդիատարածությունում՝ Հայաստանի համար ստեղծելով ահռելի ռիսկեր ու վտանգներ: Օգտատերը, որի անձը ԱԱԾ-ն դեռևս չի բացահայտում, խոստովանել էր արարքը, զղջացել՝ ասելով նաև, որ Ռոբերտ Քոչարյանի համակիր է և վրդովված է նրա հանդեպ անարդարությունից: Իրադարձությունը հայկական համացանցում, հանրային տիրույթում առաջացրել է բուռն քննարկումներ «ռևանշի» թեմայով՝ տալով նախկինների թեմատիկայի գեներացման նոր առիթ:
Այդպիսի առիթներ կյանքն ու ժամանակը կներկայացնեն դեռևս շատ, որովհետև չափազանց շատ է պահանջարկը, ընդ որում՝ ամենատարբեր կողմերից: Մինչդեռ տեղի ունեցածը ունի թերևս մի շարք ուղղություններով լրջագույն դիտարկումների և քննարկումների կարիք: Այստեղ անհրաժեշտ է կատարել որոշակի տարբերակումներ: Գործ ունենք կեղծ տեղեկատվության խնդրի կամ, այսպես ասած, ֆեյք նյուզ երևույթի հետ, որը ժամանակակից աշխարհում գլխացավ է գործնականում բոլոր երկրների համար և հատկապես բաց երկրների, բաց հասարակությունների համար: Թեև փակերի դեպքում էլ խնդրի բացակայությունը կամ լուրջ խնդրի բացակայությունն ավելի շուտ խաբկանք է, քան իրականություն:
Այստեղ, իհարկե, լուծումները առավելապես մեդիակարգավորումների դաշտում են՝ օրենսդրական և ոլորտային մի շարք այլ ինստիտուցիոնալ մեխանիզմներով: Իհարկե, դրանք ոչ թե իսպառ կլուծեն խնդիրը, այլ ավելի շուտ հանրությանը կտան դիմադրողունակության հավելյալ ռեսուրս և հնարավորություն:
Կա իրողության կամ, այսպես ասած, մեդալի հակառակ կողմը, որն արդեն ավելի շատ քաղաքական է: Այն, որ Հայաստանի կամ որևէ այլ սուբյեկտի դեմ կեղծ տեղեկատվական արշավ կարող է վարվել անգամ Լուսնի վրայից, 21-րդ դարում ամեն օր դառնում է ավելի ու ավելի հնարավոր: Այդ հանգամանքը՝ տեղեկատվական պատերազմը կամ տեղեկատվական զինանոցը, դարձել է համաշխարհային քաղաքականության առանցքային գործիքներից մեկը: Եվ այդ իմաստով մենք պետք է ինքներս հարց տանք մեզ, թե ինչպիսին է Հայաստանի գործիքակազմը այդ իմաստով, ինչպիսին է Հայաստանի այդ գործիքի վիճակը՝ թե՛ պաշտպանվելու, թե՛ հակահարձակվելու համար, թե՛, հարկ եղած դեպքում, հարձակվելու համար:
Տարեմուտից առաջ պաշտպանության նախարար Տոնոյանի ուղերձում խոսվում էր այն մասին, որ Հայաստանը դառնում է ավելի պաշտպանունակ և հարձակողունակ ու այլևս չի նստելու խրամատում: Վարչապետը ի ցույց դրեց Հայաստանի նոր սպառազինությունը՝ կործանիչ ավիացիայից մինչև հակաօդային պաշտպանության նոր համակարգեր: Այդ ամենը Հայաստանի ռազմաքաղաքական կարևորագույն ձեռքբերումն է, որը ստեղծում է տնտեսական ձեռքբերումների համար անհրաժեշտ՝ թեկուզ հարաբերական, կայուն միջավայր ապահովելու նոր հնարավորություն: Հարցը, սակայն, այն է, որ երկրի պաշտպանունակությունն ու անվտանգությունը 21-րդ դարում կախված են ոչ միայն զուտ սպառազինությունից կամ զուտ ռազմական սպառազինությունից, այլ նաև տեղեկատվական կարողություններից, տեղեկատվական պաշտպանունակությունից և գլխավորը՝ հարձակողունակությունից:
21-րդ դարում տեղեկատվության ստեղծումը երկրների համար նաև գեոտնտեսական իմաստ պարունակող կարևոր հանգամանք է, որովհետև տեղեկատվությունը ևս ապրանք է, որ պետք է արտահանել՝ տեղեկատվական պետական քաղաքականության լոկոմոտիվութամբ: Ապրանք, որի դիմաց պետությունը ոչ միշտ է, որ փող է ստանում կամ կստանա, և ոչ էլ պետք է, որ ստանա փող կամ այլ նյութական արժեք: Տեղեկատվությունն ապրանք է, որի միջոցով պետությունն իր համար ստանում է տարածություն կամ պետք է ստանա գործելու, խաղալու տարածություն համաշխարհային բավականին խիտ և թեժ մրցակցային միջավայրում:
Հայաստանը ստեղծո՞ւմ է այդ ապրանքը, և ի՞նչ որակ ունի այն: Սրանք հարցեր են, որոնք կարծես թե այդքան էլ չեն քննարկվում: Իսկ եթե այդ ապրանքը չի ստեղծվում, կամ չի ստեղծվում առնվազն ռեգիոնալ առումով մրցունակ ապրանք, ապա խոշոր հաշվով քիչ նշանակություն ունի՝ այլ կեղծ ապրանքով հարձակվո՞ւմ են Հայաստանի վրա, թե՞ ոչ: