Մերձավոր Արևելքում դրամատիկ իրադարձությունների ֆոնին, որ ծավալվում կամ գեներացվում են իրանցի գեներալ Ղասիմ Սոլեյմանիի սպանությունից հետո, Հայաստանում տեղի ունեցող քննարկումների շրջանակում հարցադրումների կամ դիտարկումների հիմնական հասցեատերը կամ թիրախը իշխանությունն էր, կառավարման համակարգը: Եվ դա, իհարկե, միանգամայն բնական է, քանի որ պետության, հանրության անվտանգության առաջնային ու բացառիկ պատասխանատուն այդ համակարգն է, այդ համակարգն է օժտված պետության շահը սպասարկելու առաջնային մանդատով և դրանից բխող պատասխանատվությամբ:
Սակայն այդքան էլ նորմալ ու տրամաբանական չէ, երբ իշխանությունը, կառավարությունը այդօրինակ իրավիճակներում միակ հասցեատերը կամ թիրախն է՝ հարցադրումների իմաստով: Բանն այն է, որ պետությունն իր արձագանքման իմունային համակարգով ամբողջություն է քաղաքական համակարգի բոլոր հիմնական դերակատարներով, ինչը նշանակում է նաև կուսակցություններ, որոնք մասնակցում են քաղաքական կյանքին և հավակնում երբևէ լինել իշխանություն: Ե՞րբ, եթե ոչ՝ այդ պահերին, այդօրինակ իրավիճակներում նրանք ևս պետք է ներկայանան հանրությանն իրենց մոտեցումներով ու պատկերացումներով, իրենց դիրքորոշումներով: Ընդ որում, ոչ միայն հանրությանը ներկայանան, այլ նաև արտաքին գործընկերներին, որոնց հետ պետք է աշխատեն Հայաստանում տեսականում կամ գործնականում իշխանության հեռանկարի պարագայում:
Մինչդեռ այս օրերին Հայաստանում մենք տեսանք ու լսեցինք գրեթե բոլորին՝ քաղաքական կուսակցություններից բացի: Ավելին, եղել են նույնիսկ առավել տարօրինակ դրսևորումներ, երբ խորհրդարանական ուժերի ներկայացուցիչները կարող են դժգոհել, թե ռեգիոնը վառվում է, իսկ մեր հասարակությունն ու իշխանությունը չունեն համարժեք արձագանք, բայց զրո արձագանք կլինի հենց տվյալ ներկայացուցչի կուսակցությունից, այն էլ՝ խորհրդարանական կուսակցությունից: Եվ դա այն դեպքում, երբ խորհրդարանում՝ առաջնային մանդատով օժտված ներկայացուցչական բացառիկ կառույցում, տեղ ունեցող քաղաքական միավորները գոնե պարտավոր էին որոշակի հոդաբաշխ դիրքորոշմամբ ներկայանալ հանրությանը:
Իրավիճակը հերթական անգամ վկայում է Հայաստանում քաղաքականության խորքային ճգնաժամի մասին: Դա քաղաքական մտածողության ու քաղաքական տեսակի խնդիր է, կամ այլ կերպ ասած՝ քաղաքական ճգնաժամի խորքը Հայաստանում քաղաքական տեսակի բացակայությունն է: Որովհետև հակառակ դեպքում այդ ուժերը պետք է միմյանց ուղղակի հերթ չտային քաղաքականությամբ զբաղվելու թեժ պահերն օգտագործելու համար: Բայց ամբողջ հարցն էլ այն է, որ նրանք քաղաքականությամբ չէ, որ զբաղվում են:
