Մերձավոր Արևելքում ստեղծված հայտնի իրադրության առումով Հայաստանում շարունակվում են բավականին բուռն քննարկումները, իրադարձության հնարավոր զարգացման տարբեր վարկածների կամ սցենարների առումով: Դրանցում առաջին իսկ օրից կամ ժամերից՝ երբ ստացվեց գեներալ Սուլեյմանիի սպանության մասին պաշտոնական տեղեկությունը, Հայաստանում առատորդն սկսեցին նկատվել «վախճանաբանական» տրամադրություններ ու կանխատեսումներ, արհավիրքային սպասումների ձևավորման մի ալիք: Այն, որ Հայաստանի անմիջական հարևանությամբ, հայությամբ բնակեցված երկրներում տեղի է ունենում չափազանց կարևոր իրողություն, որը մեզանից պահանջում է ահռելի ուշադրություն և աշխատանք, անվիճարկելի է: Սակայն արդյո՞ք կա այն «վախճանաբանության» հիմքը, որը արդեն երկու-երեք օր համառորեն գեներացնում են Հայաստանում հայտնի «վախճանագետներ» կամ «վախճանաբաններ», որոնց հանրային գործունեության նպաակը կարծես թե մեկն է՝ ցանկացած իրավիճակում հնարավորին խուճապային տրամադրություն հաղորդել հանրությանը, հաղորդել սեփական արժեքի հանդեպ հնարավորինս նվաստ զգացում, խոցելիության, անպաշտպանության զգացում:
Այլ կերպ ասած, վտանգի, ռիսկի արձանագրումն ու անհրաժեշտ քայլերի հրամայականը, հանրային պահանջը ու նաև փորձագիտական աջակցության ջանքը մի բան է, մեկ այլ բան է խուճապի տարածումն ու արհավիրքի այսպես ասած «ճանապարհային քարտեզների»մատուցումը հանրությանը: Եվ այստեղ հարկ է արձանագրել, որ դա ինքնին ոչ միայն անցանկալի իրողություն է, այլ նաև վտանգ հանրային ու պետական շահի համար: Այո, Հայաստանում այդօրինակ տարբեր առիթներով, այս դեպքում մասնավորապես գեներալ Սուլեյմանիի սպանության և դրա հետևանքով լաված իրադրության առիթով տարածվող «վախճանաբանական» սցենարները ինքին այդքան վտանգավոր չեն մեզ համար, հայության համար, որքան հենց դրանց տարածման հանգամանքն ինքնին: Որովհետև դա որոշակիորեն հնարավոր է դիտարկել որպես Հայաստանի ինքնիշխանության դեմ կազմակերպվող ալիք:
Բանն այն է, որ ինչքան խորացվում է այդ խուճապային տրամադրությունը, այնքան բնականաբար հանրության մոտ գեներացվում է մեր անվտանգության «միակ ու անփոխարինելիի» զգացումը, որն ինչպես հայտնի է տասնամյակներով ուղիղ ասոցացվել է Ռուսաստանի հետ: Ընդ որում, հատկանշական է, որ հենց այժմ է առավել ինտենսիվ գեներացվում այդ զգացումը կամ բնազդը, երբ Հայաստանը դրել է հայ-ռուսական հարաբերության վերափոխման, դրա հիմքում փոխադարձ ինքնիշխանության գիտակցման և ճանաչման, միաժամանակ նաև արտաքին գործընկերային դաշտում հարաբերությունների կանոնավորման և դիվերսիֆիկացման խնդիրները, բացարձակապես չբարձրացնելով Ռուսաստանի հետ հարաբերությունը խզելու որևէ հարց: Բայց, ըստ երևույթին կան մարդիկ, որոնք իրենց կարիերայի և բարեկեցության խզվածք են նկատում հայ-ռուսական հարաբերության վերափոխման հեռանկարում, ըստ այդմ դրա բացառման գրավական են դիտարկում այն, որ Հայաստանի հանրությունը բացառի սեփական ուժով արժանապատիվ ու պաշտպանված ապրելու հնարավորությունը և անընդհատ փնտրի «միակին»: