2009 թ. գերմանացի հայտնի սոցիոլոգ Թիլման Ալերթի հետ զրույցի ընթացքում Սերժ Սարգսյանն իքնաբավությամբ և ինքնագոհությամբ ասում էր, որ Ղարաբաղի հարցի կարգավորումն իր երազանքն է, և եթե այն իրականություն դառնա, ապա ինքը հանգիստ կհեռանա քաղաքականությունից:
Եթե համադրում ենք Սերժ Սարգսյանի այդ հայտարարությունը և դրանք հաջորդած նրա մյուս, պաշտոնական հայտարարությունները, որ ժամանակն է կարգավորել Ղարաբաղի հակամարտությունը, որ ստատուս քվոյի պահպանումը դա հոխորտանք է, որ պետք է գնալ համարձակ քայլերի, որ պետք է, պետք է, պետք է, ապա եզրակացնում ենք, որ Սերժ Սարգսյանը պարզապես ամեն ինչ անում է քաղաքականությունից հեռանալու համար, եթե իհարկե նրա հայտարարություններն անկեղծ էին թե Ալերթի հետ զրույցի ընթացքում, թե նաև Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման ջանքերի վերաբերյալ:
Սակայն այստեղ խնդիրը հետևյալն է, ինչ պետք է պարզել: Ի վերջո` Սերժ Սարգսյանի բուն ցանկությունը Ղարաբաղի հարցը կարգավորե՞լն է, թե՞ քաղաքականությունից հեռանալը: Բանն այն է, որ եթե նա ցանկանում է քաղաքականությունից հեռանալ, ապա հայ ժողովուրդը, թերևս, նրան չի նախատի, եթե հեռանա քաղաքականությունից առանց Ղարաբաղի հարցը կարգավորելու: Ավելին` երևի թե ժողովուրդը նույնիսկ շնորհակալություն հայտնի Սերժ Սարգսյանին և նաև այլևս օրենքով պատասխան չպահանջի նրանից այն ամենի համար, ինչ նա արել է Ռոբերտ Քոչարյանի հետ անցած տասը և միայնակ` անցած երեք տարվա ընթացքում: Բայց հնարավոր է նաև, որ Սերժ Սարգսյանը քաղաքականությունից հեռանալու մասին խոսում է բոլորովին այլ համատեքստում: Ըստ երևույթին, Սերժ Սարգսյանին միջազգային հանրությունը Հայաստանի նախագահի պաշտոնում, այսինքն` քաղաքականության մեջ հանդուրժում է միայն նրա համար, որ նա կարգավորի Ղարաբաղի հարցը, այսինքն` կատարի այն, ինչ հարցի կարգավորման համար առաջարկում են միջնորդները, և որոնց տրամաբանությունը Հայաստանի միակողմանի զիջումներն են: Եվ Սերժ Սարգսյանը այս մասով ուղղակի անկեղծ է, որ հենց կատարի իր առաքելությունը, անմիջապես կհեռանա: Սակայն կա հարցի մյուս կողմը:
Արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը կարող է հեռանալ քաղաքականությունից` հաշվի առնելով այն «բեռը», որ նա «շալակել» է քաղաքականության մեջ եղած մոտ երկու տասնամյակի ընթացքում: Հազիվ թե: Բանն այն է, որ այդ բեռը միայն Սերժ Սարգսյանինը չէ, հետևաբար նա չի կարող միայնակ կայացնել քաղաքականությունից հեռանալու որոշում, առավել ևս, որ նա միայնակ չէ, որ նստել է հանրապետության նախագահի աթոռին: Նրան այդ գործում օգնել են թաղային և կրիմինալ հեղինակություններ, օլիգարխներ, զանազան կլաններ: Իսկ նրանք Սերժ Սարգսյանին հաստատ չեն օգնել, որ Ղարաբաղի հարցը լուծի և հեռանա, այլ օգնել են, որ նա մնա և շարունակաբար լուծի հասարակության և օրենքի հետ ունեցած և ունենալիք իրենց հարցերը: Իսկ Ղարաբաղի հարցը այս պարագայում հանդիսանում է այդ նպատակով քաղաքականության մեջ Սերժ Սարգսյանի մնալու երևի թե միակ ռեսուրսը, որ կարող է ծառայեցնել գոնե արտերկրում նախագահ ընկալվելու համար: Այնպես որ, Սերժ Սարգսյանը կամ անկեղծ չէ, երբ հայտարարում է, որ իր երազանքը Ղարաբաղի հարցը լուծելն է և ամեն ինչ պետք է անի այդ ուղղությամբ, կամ անկեղծ չէ, երբ հայտարարում է, որ հենց հարցը լուծեց հեռանալու է քաղաքականությունից:
Լուսանկարը` bravo.am-ի
