Տարեմուտի կապակցությամբ պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի շնորհավորական ուղերձում շոշափված պաշտպանական մարտավարության և ռազմավարության համար կարևոր ասպեկտներն ու խրամատային պաշտպանությունից անկանխատեսելի հարձակման ունակության անցման մասին դիտարկումները անկասկած Հայաստանի համար ունեն խորքային նշանակություն ոչ միայն ռազմական իմաստով: Դա էլ իր հերթին ստիպում է, որպեսզի պաշտպանության նախարարի գնահատականները դիտարկվեն ցիկլային տրամաբանությամբ: Ասել կուզի, Հայաստանը չի կարող ունենալ հարձակողական ռազմավարություն պաշտպանական քաղաքականության, անվտանգային քաղաքականության առումով, չունենալով հարձակողական ռազմավարություն պետական քաղաքականության և պետական կառավարման բոլոր ուղղություններով, սկսած տնտեսությունից, մինչև դիվանագիտություն:
Այսինքն, Հայաստանը կամ ամբողջապես, որպես մեկ պետական օրգանիզմ է անցնում հարձակողական քաղաքականության, կամ իայն պաշտպանական բնագավառը չի կարող տևական արդյունավետությամբ իրականացնել իր ռազմավարությունը:
Հայաստանն իր հանրային, պետական ռեսուրսային համակարգով բավականին սուղ և սահմանափակ է, ըստ այդմ կամ աշխատում է ցիկլը, շրջանառությունը, կամ շղթան ինչ որ մի տեղ ընդհատվում է և խափանում ամբողջը: Այդ տեսանկյունից, թե անցնող տարվա, թե առավել ևս գալիք տարվա համատեքստում հույժ կարևոր է այն, թե ինչպիսի տնտեսական ՙհարձակումներ՚ է արձանագրելու Հայաստանը կոռուօպցիայի և ստվերի, ու նաև գանձագողության դեմ պայքարից բացի: Այդ պայքարի էֆեկտը տեսանելի է անզեն աչքով, թե բանակում, թե այլ ուղղություններով կատարվող ներդրումներում: Սակայն պետք է արձանագրենք մի բան, որ Հայաստանը հեղափոխությունից հետո արդեն մոտ երկու տարի փորձում է լրացնել այն բազային բացերը, որոնք պետք է րացված լինեին անցնող քառորդ դարի ընթացքում, եթե չափենք իրավիճակը հետպատերազմյա շրջափուլով: Այսինքն, այն խնդիրները, որ ներկայումս լուծվում են տարբեր սոցիալական, ենթակառուցվաքային և անգամ պաշտպանական ուղղություններով, դրանք պետք է Հայաստանի համար վաղուց լինեին հաղթահարված:
Մյուս կողմից իհարկե, եթե դրանք լինեին լուծված, ապա Հայաստանում վիճակը ընդհանրապես կարող էր լինել բոլորովին այլ, և հետևաբար մենք ներկայումս չէինք գտնվի հետհեղափոխական փուլում: Ու այդ առումով, բազային բացի համալրումը ներկայումս իհարկե օբյեկտիվ խնդիր է, որից սակայն Հայաստանը պարտադրված է արագորեն անցնել արդեն ավելի խորքային նպատակադրումների, ինչպես օրինակ ազգային անվտանգության նոր ռազմավարության քննարկմանը հայտարարել էր հենց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Այլ կերպ ասած, ռազմական հարձակման և հակահարձակման կարողությունը գործնական անհրաժեշտության չհասցնելու համար, Հայաստանը պետք է 2020 թվականին հարձակման անցնի պետական կառավարման ամբողջ ներքին ու արտաքին ճակատով:
