Հայաստանի Զինված ուժերը Նախիջևանի ուղղությամբ կասեցրել են դիրքային բարելավումներ անելու Ադրբեջանի փորձը, որ Բաքուն ձեռնարկում է թուրքական աջակցությամբ: Այդ մասին հայտարարել է 2019 թվականն ամփոփող Հայաստանի ԶՈՒ ԳՇ պետ Արտակ Դավթյանը, միաժամանակ ասելով, որ հայկական զինուժը նույն ուղղությամբ արձանագրել է մարտական բարելավումներ, ձևավորել նոր հաղորդուղիներ դիրքերի հետ կապի իմաստով և այդպիսով ստեղծել վերահսկողության առավել օպտիմալ հնարավորություններ: ԳՇ պետը հայտարարել է նաև, որ հայկական կողմը Նախիջևանի ուղղությամբ ունեցել է նաև զինտեխնիկայի համալրում: Նախիջևանի ուղղությունը հատկանշական ուղղություն է՝ մի շարք թե՛ ռեգիոնալ, թե՛ նաև ներքին իրողությունների առումով: Հայաստանի թավշյա հեղափոխության օրերին հենց այդ ուղղությունն էր հեղափոխության դեմ հակաքարոզչության գլխավոր թեմաներից մեկը, երբ Բաքուն իր ներքին քարոզչական դաշտում ազդարարել էր դիրքային առաջխաղացում, իսկ Հայաստանում էլ այդ հանգամանքը վերցրել ու նոր ձևավորվող իշխանության, հեղափոխության դեմ կիրառում էին նախկին իշխանությանը սպասարկող քարոզչական ռեսուրսներ: Թե 2018-ի ընթացքում, թե փաստորեն այժմ Երևանը հայտարարում է, որ Նախիջևանում ադրբեջանական զինուժը չի ունեցել դիրքային որևէ բարելավում, որևէ էական շարժ, որը թույլ կտա խոսել ուժերի հարաբերակցության փոփոխության մասին:
Ակնառու է, սակայն, որ զուտ ռազմա-տեխնիկական դիրքային շարժերին զուգահեռ, որ, այդուհանդերձ, նախիջևանյան ուղղությամբ վերջին տարիներին, ընդ որում այդ թվում նաև հեղափոխությունից առաջ տեղի է ունենում, պայմանավորված է խորքային քաղաքական շարժառիթներով, որոնք կապված են թերևս ռեգիոնալ անվտանգության և ռազմա-քաղաքական միջավայրի վերափոխումների հետ: Այստեղ դժվար է ասել միարժեք՝ Ադրբեջանը Նախիջևանի ուղղությամբ փորձում է այսպես ասած՝ նախահարձա՞կ դիրք դուրս գալ, թե՞ հակառակը՝ մտահոգ է որոշակի հեռանկարներով և փորձում է ամրացնել պաշտպանական կարողությունները: Դրա համար անհրաժեշտ է ռազմա-տեխնիկական բավականին մանրամասն դիտարկում ու վերլուծություն: Սակայն, խոշոր իմաստով, ակնառու է, որ նախիջևանյան ռազմա-քաղաքական ուղղությունը բավականին ակտիվացել է և, ընդ որում, պատահական չէ, որ հենց այդ ուղղությունից էր նաև Հայաստանում տեղի ունեցող հեղափոխության դեմ հակաքարոզչական առաջին գրոհը:
Բանն այն է, որ ինչքան էլ ադրբեջանա-թուրքական համազորային բանակով, կառավարման որոշակի տրամաբանությամբ, Նախիջևանն այդուհանդերձ անկլավ է, ռեգիոնալ միակ անկլավը, ինչը որևէ պարագայում վաղ թե ուշ վերածվելու է ռազմա-քաղաքական «ռեբուսի», եթե հաշվի առնենք այն, որ այդ անկլավը էական ռազմա-քաղաքական նշանակություն ունի նաև Իրանի համար, որն այնտեղ նույնպես հետապնդում է խորքային ռազմա-քաղաքական և անվտանգային շահեր: Այդ անկլավի հարցը պետք է հանգուցալուծվի, առանց որի անհնար է լինելու խոսել Կովկասի ռազմա-քաղաքական անվտանգության երկարաժամկետ համակարգի մասին: Հարցն այն է, թե ինչպիսին է լինելու հանգուցալուծումը՝ հնարավոր կլինի դրան գալ քաղաքակա՞ն գործընթացի միջոցով, թե՞ ռազմական որևէ մասշտաբի գործողությունները կլինեն անխուսափելի: Անկասկած է, որ Հայաստանը բոլոր դեպքերում պետք է պատրաստ լինի դրանց՝ թե՛ ռազմական, թե՛ քաղաքական առումով:
