Գլխավոր դատախազությունը բավարարել է Անահիտ Բախշյանի բողոքը՝ Հոկտեմբերի 27-ի կազմակերպիչների մասով քրգործը կարճելու որոշման վերաբերյալ: Դա նշանակում է, ինչպես Անահիտ Բախշյանը տեղեկացրել էր ֆեյսբուքյան գրառումով, որ կազմակերպիչների մասով քրգործը կարող է վերաբացվել: Դա կլինի Հայաստանի նորագույն պատմության ամենաողբերգական և հանգուցային դրվագներից ևս մեկի վերաբերյալ գործի վերաբացում, ինչպիսին նաև մարտիմեկյան գործն էր:
Այն, որ Հայաստանի ապագայի համար հույժ կարևոր նշանակություն ունեն այդօրինակ գործերի բացահայտումները՝ մեկնաբանության կամ քննարկման ենթակա չէ: Միաժամանակ, մի շարք առումներով խիստ քննադատելի է այն մտայնությունը, թե Հայաստանը որպես պետություն ապագա չունի, քանի դեռ այդ գործերը բացահայտված չեն: Որ դրանք եղել են պետությանն ու հանրությանը նետված հանդուգն, ցինիկ մարտահրավերներ՝ անխոս, բայց ի վերջո՝ այդ մարտահրավերներին Հայաստանը դիմացել է՝ կա որպես պետություն, ինչքան էլ խիստ գնահատականի է արժանի եղել այդ պետության կառավարման որակը, և նաև պետություն լինելով է, որ Հայաստանը կարող է լիարժեք ու ամբողջապես արձագանքել նետված այդ մարտահրավերներին, բացահայտել դրանք ամբողջությամբ և կանխարգելել նորերը: Ըստ այդմ՝ դրանց բացահայտումը պետության լինել-չլինելու հարց չէ, որովհետև պետության լինելու միջոցով է հնարավոր հասնել դրանց բացահայտման: Դա, այսպես ասած, խնդրի նկատմամբ խորքային վերաբերմունքի, փիլիսոփայության, կոնցեպտուալ գնահատականի առումով:
Ինչ վերաբերում է գործնական իրավական պրակտիկայի մակարդակում հնարավոր զարգացումներին, ապա այստեղ առաջանում է պարզ հարց՝ ունա՞կ է հայաստանյան իրավապահ համակարգը համաժամանակ տանել երկու խոշորագույն գործ՝ վաղեմության հսկայական ժամկետով, ահռելի ներքին ու արտաքին խնդիրներով: Արդյոք այդպիսի ծանրաբեռնվածությունը չի՞ բերի նրան, որ գործը, բացահայտվելու փոխարեն, կարող է դառնալ պարզապես շահարկումների, նենգափոխումների, քաղաքական ներքին ու արտաքին մակաբուծումների «խոպան»: Որպես հետևանք՝ պետության համար կատարվող քայլերը կարող են իրական ռեժիմում վերածվել պետության դեմ ստեղծված իրավիճակի:
Անահիտ Բախշյանի թե՛ մարդկային, թե՛ հանրային շարժառիթը, հոգեվիճակը հասկանալի է բավականաչափ, սակայն տվյալ պարագայում իրավիճակն ունի ռացիոնալ գնահատման անհրաժեշտություն, որպեսզի հանրային, պետական, անվտանգային շահից բխող անհրաժեշտության ուղղությամբ կատարվող որևէ քայլ առավելագույնս երաշխավորված լինի նույն այդ ուղղությամբ բումերանգի վտանգավոր էֆեկտից:
